به نوشته مجله آمریکایی «نشنال اینترست»، اسرائیل اصلی‌ترین دشمن جمهوری اسلامی است. با این حال صهیونیست‌ها ناخواسته اولین مورد از کشورهای عربی را به حوزه نفوذ ایران وارد کردند. در سال ۱۹۸۲، حمله نظامی اسرائیل به لبنان و اشغال جنوب این کشور تا ماه مه ۲۰۰۰، باعث تقویت نفوذ ایران شد. یکی از پیامدهای این تجاوز - و به عبارتی مهمترین پیامد آن - ظهور سازمانی شیعه و تحت حمایت ایران، حزب‌الله، بود. حزب‌الله لبنان که در هر دو زمینه نظامی و سیاسی موفقیت‌های چشمگیری به‌دست آورده ‌است، از انقلاب اسلامی الهام می‌گرفت. مقابله با اشغالگری‌های اسرائیل، حمایت فراگیر بزرگ‌ترین بخش لبنان (اهل تشیع) را بسیج کرد. طی این سال‌ها، اشغالگری‌های رژیم صهیونیستی موجب گسترش نفوذ گروه تحت حمایت ایران در جریان سیاسی لبنان شد. چنین نیروی قدرتمندی، عاملی تضمینی برای اثرگذاری ایران در لبنان بوده است. بنابراین ایران - بزرگ‌ترین دشمن اسرائیل - توانست یک پایگاه دائمی در شمال مرزهای فلسطین اشغالی ایجاد کند.

مورد دوم عراق است. در عراق- کشوری که همواره رقیب ایران بوده است - نیز یکی از دشمنان جمهوری اسلامی موجب گسترش قدرت ایران شد؛ آمریکا. در سال ۲۰۰۳ آمریکایی‌ها به منظور سرنگونی صدام و برقراری دموکراسی در عراق، به این کشور حمله نظامی کردند. برگزاری انتخابات در کشوری همچون عراق که تقسیم‌بندی‌های قومی و نژادی دارد به معنای آن است که بزرگ‌ترین گروه قرار است برنده انتخابات شود. شیعیان بزرگ‌ترین گروه جمعیتی را در عراق تشکیل می‌دهند. از طرفی رهبران شیعه عراق ارتباطات نزدیکی با جمهوری اسلامی دارند. بنابراین مداخله نظامی آمریکا در عراق و تلاش برای برقراری نظام دموکراسی در این کشور، نتیجه‌ای جز قدرت گرفتن نیروهای عراقی حامی ایران نداشت.  سومین مورد از مداخلات خارجی که به گسترش نفوذ ایران کمک کرد در سوریه اتفاق افتاد. البته در مورد سوریه شرایط اندکی متفاوت است. مداخله‌ای که در سوریه صورت گرفت توسط کشوری بود که درحال حاضر متحد ایران است؛ روسیه. پاییز سال ۲۰۱۵ روس‌ها به منظور حمایت از دولت قانونی سوریه و مقابله با گروه‌های تروریستی، نیروهای نظامی - جنگنده‌ها- خود را وارد این کشور کردند. ایران، حزب‌الله و دیگر شبه‌نظامیان شیعه نیز به کمک ارتش و نیروهای مردمی سوریه شتافتند. همانند موارد دیگر، حمایت ایران و شیعیان منطقه از دولت علوی سوریه، وابستگی مذهبی مشترک دیگری ایجاد کرد. از طرفی به نظر می‌رسید وابستگی دولت بشار اسد به شبه‌نظامیان شیعه تحت حمایت ایران تضمینی دیگر برای نفوذ قدرت ایران باشد. در این رابطه اسرائیلی‌ها نگران این هستند که مبادا دین سوریه به ایران و حزب‌الله به حضور نظامی دائم در این کشور و در نزدیکی مرزهای فلسطین اشغالی منجر شود. البته بیانیه اخیر روس‌ها تاییدی بر این حضور نظامی است.

در نهایت، می‌توان از مورد یمن یاد کرد که همچنان جنگ با فاجعه‌ای بزرگ برای مردم این کشور ادامه دارد و هنوز در مورد عمق پیامد‌های آن مطمئن نیستیم. در این راستا یک چیز واضح است: بمباران ادامه‌دار جنگنده‌های ائتلاف سعودی نمی‌تواند انصارالله را از قدرت کنار زند. به‌علاوه ائتلاف نظامی کشورهای عرب منطقه - با همراهی قدرت‌های غربی - برای مقابله با انصارالله، یمنی‌ها را از عربستان و دیگر کشورهای عرب منطقه دور و آنها را به دولت ایران نزدیک‌تر کرده است، اتفاقی که تضمینی دیگر برای گسترش نفوذ ایران در جهان عرب است. یکی از مزیت‌های تهران در جلب حمایت یمنی‌ها، مجاورت مرزهای این کشور با رقیب اصلی ایران یعنی عربستان است. چنین شرایطی می‌تواند جنگ سرد میان ایران و عربستان را به رویارویی مستقیم این دو کشور تبدیل کند.