مورینیو بیست و پنج و پپ بیست و یک بار. همان دو نفری که رقابت آمیخته به کینه شان را از نبردهای رئال - بارسا در اسپانیا به انگلیس کشیده اند.

این بار در منچستر برف می بارید. هوا سرد بود و به نظر می رسید یونایتد فاصله هشت امتیازی با سیتی را کاهش خواهد داد. به نظر می رسید کوره رقابت قهرمانی در آغاز زمستان را داغ نگاه خواهد داشت. ولی آن کوره با به صدا درآمدن سوت پایان سرد شده بود، یخزده. آبی آسمانی ها یازده امتیاز جلو افتاده بودند و با چهارده بازی و کسب چهارده پیروزی پیاپی رکورد چهارده برد پیاپی آرسنال در لیگ برتر در سال 2002 را تکرار کرده بودند. بازی که تمام شد می پرسیدیم رقابت قهرمانی لیگ پیش از پایان نیم فصل تمام شده؟ مگر قرار نبود ژوزه و پسران در این میدان بدرخشند؟


مورینیو و پپ همزمان در 2016 سکان دو رقیب منچستری را در دست گرفتند و در سایه یک تازه وارد دیگر به لیگ آب شدند، برابر آنتونیو کونته. سیتی فصل را با پانزده امتیاز کمتر از چلسی قهرمان به پایان برد و یونایتد با بیست و چهار امتیاز کمتر. مورینیو و پپ این فصل را با تیم هایی ساخته و پرداخته سپری کرده اند. مورینیو که سه بار با چلسی قهرمان لیگ برتر شده با خریدهایش - شامل لوکاکو و ماتیچ - یونایتد را به کورس قهرمانی کشاند. پپ هم کنار بازیکنان تازه واردش - شامل ادرسون درون دروازه که برابر یونایتد دو بار توپ را طی آن دو ضربه متوالی دفع کرد - مایکل آرتتا را که یازده سال در اورتون و آرسنال سپری کرده بود را به صف دستیارانش، برایان کید، رودلفو بورل و دومنیک تارنت، افزوده. آرتتا که هم اسپانیایی است، هم انگلیسی حرف می زند و هم به سایه روشن های لیگ برتر اشراف دارد.
رویارویی مورینیو و پپ نبرد بهترین خط حمله لیگ (سیتی با چهل و شش گل زده) و بهترین خط دفاع لیگ (یونایتد با نه گل خورده) بود... ولی بازی که تمام شد سیتی با چهل و هشت گل زده بهترین خط حمله را معرفی کرده بود و با یازده گل خورده بهترین خط دفاع کنار یونایتد را. بیش و کم همه چیز همان جوری پیش رفته بود که انتظارش را می کشیدیم. می دانستیم سیتی در همه دیدارهای این فصل جز برابر وولوز دروازه ها را باز کرده و بازیکنانش استاد زدن گل طی ضربه های ایستگاهی هستند. می دانستیم یونایتد در مقایسه به سیتی به توپ نیاز نداشته و ندارد و برابر آرسنال با چهار شوت روانه دروازه، پیروز شده. ولی یک گل برای پیروزی یونایتد کافی نبود و داوید سیلوا در غیاب پل پوگبا در میانه میدان هم یک گل زد و هم زمینه ساز به ثمر رسیدن گل دوم شد. همکاری سیلوا - برناردو - می توانست در واپسین لحظات گل سوم را به‌همراه داشته باشد، همان زمانی که ورود زلاتان بازتابنده دست های خالی شده ژوزه شده بود.

در آن تب و تاب یک بازنده بزرگ ایستاده بود: روملو لوکاکو نود میلیون پوندی که فصل پیش طی دو دیدار دروازه سیتی را دو بار با پیراهن اورتون باز کرده بود، طی حضورش در برنامه های دفاعی در به ثمر رسیدن هر دو گل سیتی نقش مکمل منفی را بازی کرد.


زمستان تازه آغاز شده که شکست یونایتد فاصله اش با سیتی را یازده امتیازی کرده. از یک سو رویکرد مورینیویی را زیر سوال برده و از سوی دیگر میزان تاثیرگذاری مردانش در لیگ را. در حالی که سیتی به رهبری پپ نیمی از رکورد بیشترین پیروزی طی یک فصل که چلسی آن را فصل پیش با سی برد بر جای گذاشت، ثبت کرده و نشان داده شکستن رکورد نود و پنج امتیاز و زدن بیش از صد و سه گل در یک فصل چندان هم غیرمنتظره نیست.