او ادامه داد: وقایع رمان تمرکز زمانی بر دهه ۷۰ دارد. در ذهن خودم رمان را برای سه فضای شغلی و حرفه‌ای نوشته‌ام، پزشکان، معماران و تلویزیونی‌ها. همیشه فضاهایی که به این آدم‌ها ارتباط دارد را دوست داشتم و اینکه چه کمک‌هایی به دیگر آدم‌ها می‌کنند یا اینکه به مدنیت ما چه کمکی می‌کنند. درواقع فضای رمان بیشتر در این پیشه‌ها می‌گذرد  پیرنگ داستان بلوغ است و بزرگ و پخته شدن پسر قهرمان داستان در مسیر اتفاقات و ماجراهایی که در زندگی‌اش اتفاق می‌افتد. رمان رگه‌هایی از مایه‌های عاشقانه  و عاطفی هم دارد.

 

خالق دو رمان «یوسف آباد خیابان سی‌وسوم» و «زیباتر» سپس در پاسخ به این سوال که رمان کدام‌یک از مولفه‌ها و مشکلات و آسیب‌های شهری را بیشتر مدنظر دارد، بیان کرد: برای من وجه آسیب‌شناسانه فضای شهری مهم نیست. از دید من رمان در ذات خودش یک پدیده شهری است و با فرهنگ‌ شهر‌نشینی (urbanism) ارتباط دارد. مخصوصا در شهرهای بزرگ، کلان‌شهرها و متروپل‌ها این پدیده خیلی روشن وجود دارد، یعنی آدم‌های شهری به دلیل رژیم حسی و نوع تفکر و وضعیت‌ذهنی‌شان آدم‌های مسئله‌داری می‌شوند که برای خلق داستان مستعد هستند.

 

به عبارت دیگر شهر برای من شهر تنها بستر رخ‌دادن حوادث دراماتیک است. آن هم جنسی از حوادث دراماتیک که کاملا از نظر جنس پیچیدگی و ... با نمونه‌های مشابه در فضای روستایی و بیایابی یا حتی درام تعقیب ‌وگریزی .... متفاوت است. اهمیت شهر برای من اینجاست که در فضاهای متعلق به آن داستان‌های پیچیده‌تر و پویاتری می‌توان نوشت و اساسا رمان یک پدیده مدنی متعلق به تمدن جدید است که بستر اصلی آن شهرهای جدید هستند.