اما بامبو‌ها یکی از کندترین گیاهان جهان در میوه دادن هستند. گل دادن بامبو‌ها یک پدیده جذاب است، زیرا این اتفاق بسیار نادر و منحصر به فرد است. بیشتر بامبو‌ها هر ۶۰ تا ۱۳۰ سال گل می‌دهند. این فواصل طولانی گل دهی برای بسیاری از گیاه شناسان یک راز بزرگ است.

 

این گیاهان یک رفتار عجیب دیگر هم دارند، همه آن‌ها تا زمانی که از یک گیاه مادر گرفته شده باشند، در سراسر جهان، بدون توجه به موقعیت جغرافیایی و شرایط آب و هوایی، همزمان گل می‌دهند. بیشتر بامبو‌ها بخش هایی از یک گیاه مادر هستند. خود این بخش‌ها بار‌ها در طول زمان مجددا تقسیم می‌شوند و در سراسر جهان گسترش می‌یابند و اگرچه از نظر جغرافیایی در مکان‌های مختلفی قرار می گیرند، اما ترکیب ژنتیکی آن‌ها شبیه به هم است؛ بنابراین وقتی یک بامبو در آمریکای شمالی گل می‌دهد، در آسیا هم تقریبا همزمان گل می‌دهد. به نظر می‌رسد این گیاهان یک ساعت داخلی دارند که در زمان از پیش تعیین شده هشدار می‌دهد که وقت گلدهی است.

 

 

طبق یک فرضیه، گلدهی دسته جمعی بقای این گیاهان را افزایش می‌دهد. طبق این فرضیه وقتی همه بامبو‌ها با هم گل می‌دهند، حتی اگر شکارچیان شکم های خود را پر کنند، باز دانه هایی باقی می‌ماند. آن‌ها با داشتن چرخه گلدهی طولانی‌تر از عمر جوندگان، می توانند جمعیت آن‌ها را با ایجاد گرسنگی در این دوره کنترل کنند. این فرضیه توضیح نمی‌دهد که چرا چرخه گلدهی بامبو ده برابر طولانی‌تر از طول عمر جوندگان محلی است.

 

 

وقتی بابو به انتظار خود از زندگی می‌رسد و گل و دانه تولید می‌کند می‌میرد و در یک دوره چند ساله از جنگل پاک می‌شود. یکی از نظریه‌ها این است که تولید دانه به چنان انرژی نیاز دارد که فشار زیادی به بامبو وارد کرده و باعث مرگ آن می‌شود. نظریه دیگر می‌گوید که گیاه مادر برای ایجاد فضای رشد برای دانه‌های بامبو می‌میرد.

 

 

رویداد گل دهی دسته جمعی، شکارچیان زیادی از جمله جوندگان را جذب می‌کند. دسترسی ناگهانی به این مقادیر زیاد میوه در جنگل، ده‌ها میلیون موش گرسنه را جذب می‌کند که غذا می‌خورند و رشد و تولید مثل می‌کنند. موش‌ها بعد از خوردن میوه بامبو به خوردن محصولات مزارع روی می‌آورند. گلدهی بامبو‌ها تقریبا همیشه به بیماری و قحطی روستاهای اطراف منجر می‌شود.