آی اسپورت: تیم ملی ایران دو بازی تدارکاتی دیگر با تیمهایی از منطقه کونکاکاف و آمریکای جنوبی انجام داد تا پس از صعود به جام جهانی تجربه بازی با تیمهای مناطق مختلف جهان را داشته باشد. هر چند که بجز روسیه که شمایل تیمش به کلی با روسیه مقابل آرژانتین فرق داشت بقیه تیمها از تیمهای مطرحی نبودند. اما نمی توان گفت که این بازی ها فایده ای نداشته اند که به واقع در هیچکدام از بازی هاکار تیم ما آسان نبود. به دو بازی آخر تیم ملی نگاه می کنیم:

1- تیم ما از بعد قدرت بدنی فاصله زیادی در دو نیمه ها داشته و شاید معدل سنی تیم ما در برابر تیمهایی که مشغول به ساختن دو باره تیمشان هست مشکل اصلی بود. از طرفی دیگر مردان خوب تیم ما در این دو بازی یعنی سید جلال حسینی و وحید امیری و اشکان دژاگه ... در سنین بالایی هستند و این مسئله نگران کننده است.

2- تیم ملی مشکلی پیدا کرده است که در بازی با سوریه برای اولین بار با آن رو به رو شد و آن افت خط دفاعی بود که به آن می بالید . متاسفانه در خط دفاعی ما با نبودن سید جلال حسینی دچار افت عجیبی می شود . مردان کناری خط دفاعی ما یعنی آقایی و حاج صفی در چپ و ووریا غفوری و رضائیان در سمت راست دارای بالانس مناسبی از بعد قدرت بدنی و حضور در حرکات تهاجمی و بازگشت به آرایش تدافعی ندارند و تیم ملی ما بارها بخاطر فضای مناسبی که در گوشه های محوطه هیجده قدم بعلت ضعف مدافعین کناری داده می شد دچار مشکل بود و در فاز حمله شاید تنها حرکات رضائیان و جهانبخش در نیمه اول بازی با ونزوئلا قابل توجه بود.

3- تیم ملی در خط میانی خلا هافبکهای تدافعی منسجم و خلاق و حامی خط دفاعی را دارد . باید اذعان کنیم که سعید عزت الهی چون رضائیان و حاج صفی و آزمون و قوچان نژاد با افت چشمگیری مواجه شده است و علی کریمی بازیکنی که به او فرصت بازی بیشتری در این دو بازی داده شد نتوانست نشانه هائی از یک هافبک بین المللی را نشان دهد . در کناره ها بارقه هائی از امید در حرکات امیری و جهانبخش در بازی با ونزوئلا را نشان دادند و سامان قدوس در نیمه اول بازی با پاناما بسیار درخشان بود