به گزارش روزنامه آسمان آبی؛ بااین‌حال به نظر می‌رسد حالا زمان برای آن‌که این دو بازیگر از رابطه استراتژیک و راهبردی خود تعریفی جدید ارائه دهند، فرا رسیده است. ایران و روسیه فارغ از اهداف مشترک و استراتژیک در عرصه بین‌الملل دارای اختلاف‌نظرهایی هستند، اختلافاتی که زمینه‌ساز تنش میان این دو کشور نخواهد شد؛ بااین‌حال می‌تواند پایه‌های اتحادشان را متزلزل کند.

 

رهبران تهران و مسکو فعلا از اختلافاتشان رونمایی نکردند، چراکه نمی‌خواهند بهانه‌ای در اختیار کشورهای غربی قرار دهند، کشورهایی که سیاست‌هایشان در سوریه بازی با حاصل جمع صفر را رقم زده است. نشست آستانه شاید بستری مناسب برای نمایش دادن اتحاد استراتژیک این دو بازیگر بود.

 

نشستی که به‌رغم پروپاگاندای رسانه‌های غربی توانست زمینه را برای کاهش تنش‌ها در کشور جنگ‌زده سوریه فراهم کند. روسیه نمی‌خواهد اتحادش با ایران تضعیف شود، ایران از منظر اقتصادی، نظامی و ژئوپولیتیک برای مسکو با اهمیت است و روسیه نمی‌خواهد متحد قدرتمند خود را از دست بدهد.

 

ایران و روسیه نه‌تنها در خاورمیانه بلکه در آسیای مرکزی و افغانستان همکاری نزدیکی با یکدیگر دارند، مقابله با گروه‌های رادیکال مهم‌ترین محور همکاری میان این دو بازیگر است، بااین‌حال مسکو علاوه بر این در تلاش برای تقویت پایه‌های پیمان شانگهای و همچنین سازمان پیمان امنیت جمعی نیز تلاش دارد تا با ایران در این منطقه هم‌صدا شود.

 

در این میان به نظر می‌رسد گسترش افراط‌گرایی در منطقه توانست زمینه را برای همکاری میان این دو بازیگر قدرتمند فراهم کند، همکاری که هم برای روسیه با ارزش است و هم برای ایران که یکی از قدرتمندترین کشورهای منطقه است. قدرت نظامی، اقتصادی و همچنین موقعیت ژئوپولیتیک ایران موجب شده است تا این کشور برای روسیه به‌مثابه متحدی استراتژیک قلمداد شود، هرچند برخی از ناظران رابطه این دو قدرت را استراتژیک نمی‌دانند و بر این باورند که تهران و مسکو در راستای تحقق اهدافی کوتاه‌مدت با یکدیگر همکاری می‌کنند.

 

با این اوصاف به نظر می‌رسد رهبران مسکو برای تداوم این همکاری و اتحاد باید رابطه سیاسی خود با ایران را در حوزه‌های مختلف اعم از اقتصادی، سیاسی و نظامی بار دیگر تعریف کنند تا با تکیه بر مؤلفه‌های مشترک بتوانند در برابر تهدیدات احتمالی در کنار هم رویکرد منسجمی را در پیش بگیرند./س