2. مراحل مومیای کردن به همان شکلی که در قرن پنجم قبل از میلاد انجام می‌شد ادامه داشت، اما به تدریج با ظهور مسیحیت متوقف شد.

3. از سال 400 تا 1400 قبل از میلاد یک عقیده مشترک در مورد «مومیا» این بود که آن یک داروی قوی با توانایی شفابخشی محسوب می‌شد. مومیا در اصل ماده ای بود که با آسیاب کردن مومیایی های واقعی به دست می‌آمد.

4. تعداد زیادی از گردشگرانی که در دهه های 1600 و 1700 به مصر سفر کردند مومیایی ها را با خودشان به خانه هایشان آورده و آنها را به عنوان یک شی تزئینی یا عتیقه روی گنجه یا کمد می‌گذاشتند.

5. مطالعه مصر باستان که مصرشناسی نامیده می‌شود، در دهه 1800 یک رشته درسی آکادمیک مشهور بود. عمل «باز کردن مومیایی» به یک جاذبه خیلی مشهور بدل شد و همه را به موزه های اروپا می‌کشاند.

6. در سال 1896 ویلیام فلیندر پتری باستان شناس بریتانیایی از تکنیک اشعه ایکس اقدام به آزمایش مومیایی ها بدون بازکردنشان کرد.

7. در اوایل دهه 1970 دانشمندان از فن پرتو نگاری تخمینی برای تشخیص بیماری ها استفاده کردند تا بتوانند تصاویری از داخل بدن مومیایی ها تهیه کنند. این پرتونگاری ها اطلاعات دقیقی در مورد روش های مومیایی کردن مصریان به آن ها داد.

8. در دهه های 1980 و 1990 دانشمندان از مومیایی ها دی ان ای استخراج کردند به این امید که اطلاعاتی در مورد خصوصیات، محل زندگی و مهاجرت مصریان باستان به دست آورند و همین طور اطلاعاتی در مورد خصوصیات ژنتیکی و  بیماری هایشان.

9. مطالعات جدید در مورد مومیایی ها همکاری گروهی از رشته های مختلف علمی‌ از مصرشناسان، پزشکان، رادیولوژیست ها، انسان شناس های جسمانی و متخصصان زبان های باستانی را درگیر ساخت.

10. کشفیات جدید از مومیایی های شبه جیزره سینای، بیابان oases و دلتای شرقی رود نیل اطلاعات ارزشمندی در مورد سبک مومیایی کردن هر منطقه به دست داد.