شاید زمان تنها چیزی باشد که نه عقبگرد دارد و نه تکرار می شود. شرایطی که بر نوجوانان و جوانان دهه شصت گذشت برهه ای حساس از تاریخ انقلاب است. کمی به آن روزها برگردیم؛ روزهایی که اگر چند روز دوستی را در مدرسه یا در محله نمی دیدی یقین پیدا می کردی خودش را به جبهه رسانده است. مدرسه ها شروع می شد ولی این کلاس های درس بودند که پر و خالی می شدند و بعضی ها، آسمانی.
ماهواره و موبایل نبود، از اینترنت و انواع شبکه های تلویزیونی داخلی هم خبری نبود. اگر کسی هم اهل خبر و سیاست بود ناگزیر به تنها کانال سیمای جمهوری اسلامی و چند روزنامه قانع می شد.
مردم هم از تلویزیون توقع زیادی نداشتند؛                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     پخش دیدارهای حضرت امام (ره)، اخبار جنگ، خطبه های نماز جمعه تهران و گاهی یکی دو تا برنامه کودک و سریال.
اما هر از چند بار طنین اعزام کاروان جبهه ها یا تشییع جنازه مطهر شهدا که این روزها هم به نوعی یادآور تشییع جناره تاریخی شهرستان دشتستان بعد از عملیات کربلای 4 است، فضای جامعه را تحت تاثیر قرار می داد. یاد همه شهدا بخیر.
اما این روزها دیگر دوره و زمونه کلی عوض شده. بمباران اطلاعات، اخبار، انواع و اقسام شبکه های تلویزیونی داخلی و خارجی، اینترنت و از همه بدتر گوشی های جورواجور همراه، هر یک با جذابیت ها و قابلیت های جذاب خود، همه به ویژه جوانان را هدف گرفته اند. جانب سخن فعلا به رسانه های خارجه نشین نیست که آن خود مجالی دیگر می طلبد.
صادقانه و بی تعارف می گویم، بنده خیلی دلم برای جوانان امروز می سوزد. نه از باب این که فشارها و تحریم های بیگانگان فضای تیره و تاری را در مقابل آن ها گسترده است بلکه از این جهت است که الگوهای اخلاقی و عملی جامعه به دست خود ما دارد شکسته می شود. حریم ها و حرمت ها در بازار مکاره تهمت و دروغ، بد زبانی ها و بد اخلاقی برای چند صباحی مقام و قدرت، قربانی می شود. اسوه ها و الگوهایی که سال های سال در دل و دیده مردم نشسته بودند با برچسب ها و انگ زدن ها یکی یکی در هم فرو می ریزد.    
به کجا می خواهیم برویم؟! وقتی به سرمایه های انقلاب و نظام چنین جفا می رود و آنان را به ثمن بخس می فروشیم، چه متاعی را به نسل جوان امروزی عرضه خواهیم کرد؟!
بلبشویی که امروز دامنگیر کشور ما شده است و برخی خود را از مقام معظم رهبری هم، ولی تر و فقیه تر می پندارند سر از کجا در خواهد آورد؟!
نگاه کنید با فرمان مبارزه با مفاسد اقتصادی، جذب حداکثری، منع استفاده از افکار عمومی در جهت اختلاف افکنی، نکشاندن اختلافات سران به متن جامعه و نگه داشتن حرمت آقای هاشمی و ... چه کردند؟!
چرا کار باید به اینجا برسد که رییس جمهور مملکت بگوید «دروغ گفتن در کشور ما هیچ هزینه ای ندارد»؟ آمار اشتغال گفته می شود، مجلس قبول نمی کند؛ مجلس آمار انحراف از برنامه و قانون شکنی می دهد، دولت قبول نمی کند.
رییس جمهور به وزیر نمره 20 می دهد و معاونش عمر صدارت خانم وزیر را دراز می شمارد ولی به چند روز نمی کشد. آیا کسانی که بر شاخ نشسته بن می برند نمی دانند بهای بی اعتمادی مردم چه خواهد بود؟!
آیا به فروپاشی اخلاقی جامعه نزدیک شده ایم؟  / م