هر ساله می شنویم که انسان های معدودی در شرایطی بسیار سخت زنده می مانند در حالی که بر اساس هیچ منطق و محاسبه ای امکان زنده ماندن آن ها وجود نداشته است. کودکی پس از چند روز از زیر هزاران تن آوار زنده بیرون می آید و مردی پس از روزها سرگردانی در دل طبیعت وحشی زنده به خانه می رسد. برخی دلیل نجات این افراد را «غریزه ی نجات» و برخی دیگر «شهامت انسانی» می نامند. شاید شما هم در شرایطی گرفتار شده اید که فکر می کردید زمین و زمان بر علیه شماست و دیگر هیچ شانسی برای زنده ماندن ندارید اما ناگهان یک ندای درونی به شما می گوید که نباید دلسرد شده و دست از تلاش بردارید.
این ندای درونی به شما قدرت مضاعفی داده و شما را علی رغم مشکلات فراوان به جلو سوق می دهد. انسان هایی که حوادث مرگبار نجات پیدا می کنند ابر انسان نیستند اما در همه ی آن ها یک چیز مشترک است و آن هم این که زمانی که تنها گزینه ی پیش رویشان مرگ بوده به جای نشستن و در آغوش کشیدن مرگ ترجیح داده اند با آن مبارزه کنند. در ادامه ی این مطلب قصد داریم داستان چند انسان شجاع و بااراده ی آهنین را برای شما بازگو کنیم که علی رغم تمام شرایط سختی که داشتند توانستند خود را زنده نگه دارند.
۱- اوتیس اورث

 

در ۲ مارس سال ۲۰۱۴، اوتیس اورث ۵۲ ساله کلبه اش در شهر ترپر کریک در آلاسکا را برای خریدن آذوقه ترک کرد. وی برای این که زودتر به مقصد برسد تصمیم گرفت با اسنوموبیل خود از میان جنگل میان بر زده و زودتر به شهر برسد. مانند همیشه سگش با نام «اَمبر» را نیز با خود برد. وی هنگام رانندگی سگش را در میان پاهایش قرار می داد تا در امان باشد. تنها چند دقیقه پس از ترک کلبه، فاجعه رخ داد. در یکی از مسیرهای یخی ناگهان یکی از تخته های لغزنده اسنوموبیل شکسته و کنترل آن از دست اوتیس خارج شد. ناگهان اوتیس از روی اسنوموبیل به روی یخ های ضخیم سقوط کرده و اسنوموبیل نیز در میان برف ها و درختان محو شد.

 

اوتیس که از جاده اصلی دور افتاده بود سعی کند سرپا بایستد اما بزودی دریافت که نمی تواند تکان بخورد. در نتیجه ی برخورد با زمین، دست و پای او از جا در رفته و گردنش نیز به شدت آسیب دیده بود. بدتر از آن این که گرمای بدنش داشت یخ های زیرش را آب می کرد و اوتیس بیچاره در حال فرو رفتن در یخ های زیرش بود.

 

تنها کاری که در این شرایط می توانست انجام دهد این بود که انگشت های دست و پایش را تکان دهد تا گردش خون بدنش متوقف نشده و بدنش کمی گرم بماند. با فرا رسیدن شب اوضاع برای اوتیس بدتر از قبل شده و دما به شدت پایین آمد. نکته ی جالب این بود که اوتیس در فاصله ی چند صد متری از کلبه اش داشت یخ می زد و می مرد. اما سگ وفادارش، امبر، مانع از مرگ صاحبش شد. امبر که می دید صاحبش بی حرکت افتاده و در حال یخ زدن است خود را روی بدن اوتیس انداخت تا او را گرم کند.

 

آن شب دمای هوا ۱۳ درجه زیر صفر بود و به راحتی انسان یخ می زد و می مرد. اما گرمای بدن حیوان وفادار تنها فاصله ای بود که مرگ را از اوتیس دور نگه می داشت. وی تمام شب در همان حالت ماند و نگذاشت اوتیس یخ بزند. نیمه شب بود که اوتیس حس پاهایش را از دست داد و امبر بیشتر خود را به صاحبش چسباند. صبح که شد امبر نگذاشت کلاغ ها را قبل از این که چشم های اوتیس را دربیاورند از او دور می کرد و دوباره بازگشته و کنار او دراز می کشید. سرانجام بعد از حدود ۲۴ ساعت صدای یک اسنوموبیل از دور باعث شد که امبر گوش هایش را جمع کند. اوتیس با ایما و اشاره به او فهماند که باید برای نجات او اقدام کند. امبر بلافاصله به سمت صدا رفت و مردانی اسنوموبیل سوار را دنبال خود کشاند تا به کنار جنازه ی اوتیس رسیدند. بلافاصله اوتیس با هلی کوپتر به بیمارستان منتقل شد. اگر چه وی حدود ۲۶ ساعت در میان یخ و برف و سرما بود اما از جان گذشتگی سگش جان او را نجات داد.

---

۲- دنی جی بالک

 

دنی جی بالک می خواست کنار ساحل برود اما دوستش برایان توماس می خواست که تعطیلات را در کوهستان بگذراند. بالک در نهایت در روز جمعه رضایت داد که روز بعد به همراه برایان به منطقه ی گرین ریور که یک مکان کمپ زدن بسیار زیبا و پر از درخت در دامنه ی کوهستان سنت هلنز بود بروند. روز شنبه این دو به راه افتادند و روز بعد یعنی ۱۸ مارس ۱۹۸۰ یکی از بدترین حوادث طبیعی در تاریخ ایالات متحده به وقوع پیوست. در ساعت ۸:۳۲ روز بعد، پس از یک شب آرام در کنار آتش، بالک بیدار شد و دید که توماس حیرت زده و پر از وحشت به او خیره شده است. اما در واقع توماس به او نگاه نمی کرد بلکه از پنجره ی چادر به منظره ی پشت سر او خیره شده بود. باخ نیز برگشت و به نمای بیرون از پنجره ی چارد نگاه کرد و ناگهان خشکش زد.

در این نما وی شعله های سرخ و سوزانی را می دید که به هوا پرتاب می شدند و این دو تازه دریافتند که کوه سنت هلنز فوران کرده است. ناگهان این دو به هم نگاهی انداختند و با عجله از چادر خارج شدن. توماس موفق شد خود را زیر یک دسته تنه ی درخت پرت کند اما پای بالک لغزید و بارانی از خاکستر و شعله در آسمان پراکنده شد.اولین موج انفجار مقداری یخ و برف با خود به هوا پرتاب کرده و روی بالک انداخت که باعث شد سرمای زیادی در بدن بالک ایجاد شود. اما دقایقی بعد وی حس کرد که زنده زنده در حال کباب شدن است. این گرما چنان شدید بود که پوست دست هایش شروع به کنده شدن کرد. به همین دلیل وی با خزیدن خود را به رودخانه رساند و پس از سرد کردن دست هایش به دنبال توماس رفت.

 

اما به زودی هوای صاف به میدان جنگ تبدیل شد. درختان واژگون می شدند و برخی از آن ها در نتیجه ی فوران آتشفشان آتش گرفته و می سوختند. خاکستر شروع به باریدن گرفت  درست مانند یک برف سهمگین و به زودی امکان دیدن اطراف از بین رفت. اما پس از تلاش فراوان بالک موفق شد که توماس را در زیر چند کنده ی درخت پیدا کند. توماس بیچاره در اثر شکستن لگن نمی توانست تکان بخورد. بالک نیز کفش به پا نداشت و زمین به فرشی از خاکسترهای سوزان آتشفشانی تبدیل شده بود. دقایقی بعد آن چنان خاکستر آتشفشانی در هوا بود که این دو به سختی می توانستند همدیگر را ببینند. به مدت دو ساعت آن ها روی کنده ها نشسته و برای نفس کشیدن راحت تر پیراهن هایشان را روی دهانشان قرار دادند. آن ها منتظر بودند کمک فرا برسد اما خودشان نیز می دانستند که به احتمال زیاد کمکی در کار نخواهد بود.

 

این دو در واقع در قسمت شرقی کوه آتشفشانی بودند یعنی درست در مسیر فوران و حرکت خاکسترها و مواد مذاب. آن ها در آن زمان این موضوع را نمی دانستند اما فوران مواد مذاب باعث شده بود که ظاهر بخش شرقی کوه سنت هلنز به کلی تغییر کرده و بزرگ ترین ریزش کوه تاریخ ایالات متحده اتفاق بیفتد. بدین ترتیب سنگ هایی به بزرگی یک خودرو از کوه سرازیر شده و کیلومترها دورتر از حرکت باز می ایستادند و مواد مذاب نیز درختان اطراف کوه تا شعاع چن کیلومتر را به خاکستر تبدیل کرده بود. سپس ناگهان بالک صحنه ای را دید که هیچگاه فراموش نخواهد کرد.

 

وی دو تن از دوستانش به نام های سو روف و بروس نلسون که در همین حوالی اردو زده بودند را در حال گذشتن از میان خاکسترها دید. آن ها کمک کردند که برای توماس یک پناهگاه درست کنند و سپس هر سه نفر آن ها برای پیدا کردن کسی که به آن ها کمک کند به راه افتادند. بالک با پاهای زخمی و بدون کفش ۱۸ کیلومتر را از بین خاکستر و آتش راهپیمایی کرد تا این که به گروهی کوهنورد رسید.

 

آن ها ابتدا روف و نلسون را پیدا کردند اما حاضر نشدند تا زمانی که توماس نجات داده شود سوار هلی کوپتر نجات شوند. این چهار نفر بسیار خوش شانس بودند و زنده ماندند اما دو نفر از دیگر دوستانشان مانند آن ها خوش شانس نبوده و در حالی که همدیگر را بغل کرده بودند در داخل چادرشان جان داده بودند. دنی بالک هنوز هم می گوید کاش آن روز به ساحل می رفت.

---

۳- بن نیاومبه

در ابتدا به نظر می رسید که یک آخر هفته ی زیبا و پر از شادی در انتظار بن نیاومبه ساکن شهر ساباکی در کنیا است. وی در حال قدم زدن در جنگل بود که ناگهان حس کرد پایش را روی یک چیز نرم گذاشته است. در کمال ناباوری وی یک مار پیتون ۴ متری را لگد کرده بود که بسیار هم عصبانی به نظر می رسید. پیتون عصبانی دور پاهای نیاومبه نگون بخت پیچید و او را به زمین انداخت در حالی که وی به شدت تقلا می کرد و فریاد می زد. شرایط از آن هم بدتر شد و پیتون که حالا دیگر پای نیاومبه را محکم تر از قبل گرفته بود او را به داخل تنه ی یک درخت کشید و کم کم خود را به دور نیم تنه بالایی او پیچ می داد. در داخل تنه ی درخت نیاومبه با تمام توان می جنگید و دست و پا می زد.

یکی از دست هایش کنار بدن او و مار قرار گرفته و هر بار که مار بیشتر فشار می آورد دستش بیشتر به کنار بدنش فشار می آورد. نیاومبه از دست دیگرش که آزاد بود استفاده کرد و پیراهنش را دور سر مار پیچید تا نتواند او را گاز بگیرد. اما پیتون ها برای کشتن طعمه ی خود عجله ای ندارند و کم کم قربانی خود را خفه کرده و از پای در می آورند. هر لحظه حلقه ی فشار پیتون تنگ تر و تنگ تر می شد. شرایط رفته رفته برای نیاومبه به شدت خطرناک شده بود و مرگ و خفگی در فاصله ی نزدیکی خود را به او نشان می داد. اما نیاومبه هنوز یک حقه در آستین داشت و آن این بود که ناگهان تصمیم گرفت دم پیتون را گاز بگیرد.

 

در نتیجه ی این کار پیتون حلقه ی فشار خود را کمی باز کرد و نیاومبه سریع گوشی همراهش را از جیبش بیرون کشید و توانست با پلیس تماس بگیرد. وقتی که پلیس ها خود را به محل رساندند دیدن که هر دو دست نیاومبه در داخل حلقه ی بدن پیتون گرفتار شده است. در صورتی که به مار شلیک می شد نیاومبه نیز صدمه می دید پس پلیس ها به کمک تعدادی از افراد روستای مجاور محل، طنابی دور هر دو آن ها پیچیده و آن ها را تنه ی درخت بیرون کشیدند. سپس پیتون را از نیاومبه دور کرده و در یک کیسه ی بزرگ انداختند.نیاومبه بعد از سه ساعت مبارزه ی سخت با پیتون بسیار ضعیف شده بود و می لرزید اما صدمه ی زیادی ندیده بود. جالب این که پیتون نیز در ادامه توانست فرار کند.

---

۴- ماری داونی

 

هیچ کس نمی داند ماری داونی کیست. شاید ماری داونی حتی اسم واقعی او نیز نباشد اما در ۲۹ ژوئن سال ۲۰۱۴، وی در یک حادثه ی مرگبار تاریخ ساز شد که می توانست برای هر مسافر مترویی یک کابوس وحشتناک باشد. ساعت ۶ صبح روز یکشنبه بود و ماری داونی ۲۲ ساله می خواست پس از یک شب سخت خود را به خانه برساند و بخوابد. وی که هوشیاری کامل نداشت بیش از حد به خط زرد ایمنی نزدیک شده بود و ناگهان تعادلش را از دست داده و روی ریل قطار افتاد در حالی که دیده می شد قطار در حال نزدیک شدن به ایستگاه است. سعی کرد بالا بیاید اما در هنگام افتادن شانه اش شکسته بود و زمانی برای تقلا کردن نداشت.

 

چند لحظه قبل از این که قطار او را له کنند، ماری خود را در فضای خالی بین ریل ها و پلتفرم بتونی انداخت و سعی کرد خود را طوری بین آن ها جا دهد که صدمه ای نبیند. در ادامه قطار سوت کشان از روی او رد شد. بعد از رفع شدن اولین خطر ماری بار دیگر سعی کرد خود را بالا بکشد اما ناگهان صدای قطار دیگری از داخل تونل شنیده شد و این بار سطح قطار بینی او را لمس کرد ولی باز صدمه ی به ماری وارد نشد. قطار سوم نیز در حال رسیدن بود که یک نفر متوجه شد ماری بی دفاع روی ریل مترو گرفتار شده است و او نیز کسی نبود جز راننده قطار سوم.
وی در ابتدا فکر می کرد که چیزی که روی ریل ها دست تکان می دهد در واقع یک تکه پلاستیک است که در نور چراغ های قطار چنین انعکاسی دارد اما وقتی که دریافت یک نفر واقعا روی ریل گرفتار شده دیگر دیر شده بود و قطار روی او رفته بود. داونی از زیر قطار بیرون کشیده شده و به بیمارستان منتقل گردید اما در کمال ناباوری تنها اسیب مهمی که در او دیده شد همان شکستگی شانه بود که در سقوط اولیه اش به داخل ریل ها حادث شد.

---

۶- کن جونز

 

حتی اگر شانس بیاورید و بهمن شما را نکشد بدون شک کوهستان شما را خواهد کشت. این جمله برای هیچکس به اندازه ی کن جونز در ژانویه ۲۰۰۳ به واقعیت نزدیک نبود. جونز عضو سابق نیروهای ویژه و یک کوهنورد پرشور بود بنابراین وقتی که فرصت کوهنوردی در ارتفاعات رومانی را پیدا کرد برای تعطیلات به یکی از بلندترین رشته کوه های این کشور یعنی کوه های فاگاراس رفت و بدین ترتیب قصد داشت که پس از مدت ها از کوهنوردی و مناظر کوهستان لذت ببرد.

 

در اوایل ماه ژانویه سال ۲۰۰۳ در یک روز دوشنبه سرد، جونز هتل خود را ترک کرد و به سمت کوه مولدووانو که بلندترین قله ی رومانی است به راه افتاد. او تنها رفت و به هیچ کس هم در مورد مقصدش چیزی نگتفته بود و حتی تلفن همراهش را نیز با خود نبرد. این اشتباهات فاحش چیزی نمانده بود به مرگش منجر شوند. در میانه ی راه، جونز روی یک پرتگاه ایستاده بود که ناگهان بهمن آغاز شد. شدت بهمن به قدری بود که او را از یک صخره ی ۲۵ متری به پایین پرت کرد که در نتیجه ی آن جمجمه اش ترک برداشته، لگنش شکسته و یک پایش نیز کاملاً خرد شد. بعد از پایان یافتن بهمن سکوتی مرگبار بر فضای اطراف جونز حاکم شد و جونز به زودی متوجه گردید که کاملاً تنهاست. بعد از آن تنها قدرت اراده بود که به کمک جونز آمد.

 

 

جونز با بدنی کوفته و خرد شده، در حالی که چیزی جز یک تی شرت و شلوار جین به تند نداشت و نمی توانست راه برود شروع به خزیدن کرد. جونز نمی توانست پاهایش را تکان بدهد به همین دلیل تنها به کمک دست ها و آرنج هایش خود را به سمت جلو می کشید و سانتیمتر به سانتیمتر از یکی از متروکه ترین کوهستان های جهان پایین می آمد. با هر تقلا برای خزیدن می توانست استخوان های خرد شده ی لگنش را حس کند که به هم مالیده می شدند. شب هنگام دمانی هوا به ۱۵ درجه زیر صفر رسید. او حتی کفش نیز به پا نداشت زیرا کفش های کوهنوردی اش در هنگام وقوع بهمن از پایش درآمده و گم شده بودند.
چهار روز و سه شب طول کشید تا جونز توانست ۱۶ کیلومتر خزیده و خود را به نزدیک ترین شهر برساند. وی یک بار حدود سه ساعت را در حال گذر از یک رودخانه ی یخ زده گذراند. بعد از این که جونز پیدا شد پزشکان فکر می کردند که وی تا شب زنده نخواهد ماند. و وقتی شب را گذراند و زنده ماند به او گفته شد که دیگر هیچگاه راه نخواهد رفت. اما او امروز زنده و سرحال نه تنها راه می رود بلکه یک دوچرخه سوار حرفه ای نیز هست.