هیچ‌چیز نمی‌توانست مانع لئو شود؛ حتی اختلالات هورمون رشدی‌ای که مسی در ٩ سالگی گرفتارش شد؛ زمانی که فقط یک متر و ٢٧ سانتی‌متر بود. دی‌گو روویرا، دوست کودکی مسی، آن روزها را خیلی خوب به یاد دارد: «او هرجا می‌رفت آن کیف قرمزرنگ کوچکی را که سرنگ و دوزهای هورمون در آن بود با خود می‌برد. فکر می‌کنم ١١ یا ١٢ سالش بود که می‌رفت جایی پنهان می‌شد و خودش سرنگ‌ها را به خودش تزریق می‌کرد». همان روزها دی‌گو شوارزتاین، پزشکی که این بیماری مسی را تشخیص داده بود، به لئو گفت: «نگران نباش، تو یک روز از مارادونا بلندتر می‌شوی». مشکلی که مسی داشت بیماری‌ای بود که از بین هر ٢٠‌ هزار کودک یکی به آن مبتلا می‌شد. بااین‌حال درمان مسی خیلی گران بود و خورخه مسی، پدر لئو، هم نمی‌توانست از عهده تأمین این مخارج بربیاید. در آن زمان نه نیوولز اولدبویز و نه ریورپلاته هیچ‌کدام هم حاضر نشدند مخارج درمان لئو را قبول کنند. به‌این‌ترتیب مسی راهی اسپانیا شد تا در بارسلونا تست دهد. بعد از آن دیگر زمان خداحافظی فرارسیده بود. دی‌گو وایخوس که همین یکی، دو هفته پیش به مراسم ازدواج مسی در روساریو دعوت شده بود، درباره خداحافظی مسی از روساریو در آن زمان می‌گوید: «قبل از سفرش به اسپانیا، جشن کوچکی به افتخار او در خیابان تدارک دیدیم، با شکلات، بیسکوییت و نوشیدنی‌های گازدار. چیزی شبیه به یک جشن تولد. حالا هربار که به اینجا برمی‌گردد، او را می‌بینیم، تغییری نکرده و مثل همیشه رفتار نرمالی دارد. هرموقع که شرایط مهیا باشد، سری هم به خانه ما می‌زند». آگوستین روئانی هم می‌گوید: «ما برادران خوبی هستیم. وقتی به همدیگر می‌رسیم درست مثل این است که همین دیروز بوده و همه خاطراتمان تازه است».حالا ساکنان محله ژنرال لاس هراس تعریف می‌کنند که سالی یکی، دوبار برق خودرویی را که روی شیشه خانه‌شان می‌افتد و مقابل ساختمانی می‌ایستد و دوباره به حرکتش ادامه می‌دهد می‌بینند. برای آنها جای هیچ تردیدی باقی نمی‌ماند که راننده آن خودرو کسی به‌غیر از برنده پنج توپ طلای دنیای فوتبال نیست.