منصوره حکمت شعار متولد 1359 بوشهر است. وی از جمله زنان شاعری است که بیشتر تجربه های شعری اش را در قالب های کلاسیک ـ به خصوص غزل ـ ارایه کرده است. گفتار محوری، روایتمندی زبان، استفاده از وزن های طولانی، دمیدن روح طنز به تن موضوعات و ... از جمله عناصر و ویژگی هایی است که به شکلی غزل های حکمت شعار را به سمت هویت و فردیتی مستقل سوق داده است. بخشی از توفیق و تفاوت غزل های وی بیشتر مدیون حس زنانه ـ شاعرانه ای است که یک نوع سرزندگی و نشاط هنری به تن این شعرها تزریق کرده است(1) حکمت شعار از معدود غزل سرایان هم استانی است که هم از حیث مضامین و درونمایه های شعری و هم از حیث مولفه های زبانی توانسته است با «غزل امروز» همراه باشد.

از ایشان مجموعه شعرهای «هر جور راحتی غزل من» (شروع، 1381) و «باورت حرف های پس از برف» (داستان سرا، 1389) منتشر شده است.

با آرزوی توفیق بیشتر برای این شاعر جوان و مستعد دو غزل وی را مرور می کنیم:

1)

پسر دو بند از انگشت، در دو لولش داد

کمی شتاب به پلک چپ فضولش داد

کشید ناخن چرکین به صندلی از عمد

و بعد فیس به تشخیص فاز و نولش داد

محل نکردم، پیچیدم از غضب در خویش

خمی به هیکل آوار نرّه غولش داد...

میان کاغذ خط خورده شش رقم تا کرد

و از میان دو انگشت چرک و چولش داد

« ـ پیاده می شوم آغا! همین بغل، مرسی»

دو تکه کاغذ و یک چسب زخم: پولش داد

« ـ چه خوب جای کمی باز شد، خدای من! آه...»

پسر به من زل زد، خیره شد، و طولش داد

در انتخاب سکوت و صدا چه خوب که مرد

تکان به تاکسی تشنه ی ملولش داد

2)

سرریز شد موازیِ باران یکهویی

با چای دبش دشلمه اش در پیاده رو

قیچی نهاد در قفس کاج ها کلاغ

با قار بی مقدمه اش در پیاده رو

از میز رد شد از قلم از کاغذ از محال

یک مرد بود با کت و شلوار راه راه

هی راه راه راه به دورت قفس کشید

آمد نشست با همه اش در پیاده رو

: «به! صبحتان بخیر! عجب چشم دلبری!

خانم حیا که خدمتتان هست، می شود

قدری کنارتر بنشینید؟!» دادگاه

رسمی ست، میز و محکمه اش در پیاده رو

: «هی تو! چطور آمدی اینجا؟ چکاره ای؟!»

: «به! باز هم که سوءتفاهم شده ست، من؟!

من «تو» ی توی شهر توام، من سگ شمام!»

چوپان واژه با رمه اش در پیاده رو

: خانم! اگر نخواهم معشوقتان شوم،

باید که را ببینم؟ اصلا چه واجب است

جان مرا به لب برساند زنی فضول،

با واژه های دیپلمه اش در پیاده رو؟!»

: «آقا بس است لطفا! من شاعر شمام

جرمی نکرده ام که مرا متهم کنید!»

: «پس من کی ام؟ و شعله زد از بعد این سوال،

«او کیست ها» یک عالمه اش در پیاده رو

: «اصلا به من چه شوهرتان یک «تو ـ ئیست»

توی کتش نمی رود این مکتب مشنگ

مرخص کنید خانم!...» پس فیلم تند شد

از نوع بی مکالمه اش در پیاده رو

*

سرریز کرده بود، و می رفت از کنار

طرح زغال رنگ زنی حبس در ابد

تق تق تتق غزل به غزل تایپ می شود

مردی که فکّ و جمجمه اش در پیاده رو... (2)

پانوشت:

1.    از پشت جلد مجموعه شعر: هر جور راحتی غزل من

2.    در این غزل نوعی «تساهل» در زمینه ی وزن به چشم می خورد، تساهلی که البته به نفع شعریت کلام، صورت گرفته و نگرش مدرن شاعر را به غزل نشان می دهد.