تصورشان اين بود كه در بدترين حالت انتخابات به دور دوم برود. و تصور نمي‌كردند ايشان راي سنگين ٢٤ ميليون را به دست بياورد و در دور اول كار را تمام كند. اما اين اتفاق افتاد. بعد از ٢٩ ارديبهشت اين حالت بغض و كينه از آقاي روحاني به واسطه اين ٢٤ ميليون راي كاملا مشهود است و پذيرش آن براي‌شان سخت است. آنقدر كه نمي‌توانند بغض و كينه خودشان را مخفي كنند چه در نمازجمعه‌ها و سخنراني‌ها و چه در مناسبت‌هايي مانند روز قدس. آقاي روحاني در يكي دو سخنراني خودش اشاره كرد كه ميزان بايد راي ملت باشد و اين باعث شد بغض و كينه جرايانات تندرو بيشتر هم بشود.

 

اما تلاش عده‌اي براي شباهت‌سازي وضعيت آقاي روحاني با بني‌صدر نمي‌تواند قياس چندان درستي باشد. دو تفاوت اساسي بين وضعيت آقاي روحاني و بني‌صدر وجود دارد. نخستين و مهم‌ترين آنها اين است كه اكثريت قريب به اتفاق مجلس اول در سال ٦٠ با توجه به حوادث و رويدادهاي آن زمان مخالف بني‌صدر بودند. در حالي كه فكرنمي كنم مجلس دهم حتي اگر كار بالا بگيرد و مجلس ايشان را استيضاح كند شايد تعدادي از اصولگرايان راي به بركناري او بدهند و معتقدم جدا از فراكسيون اميد بسياري از اصولگرايان ميانه رو در فراكسيون مستقلين از آقاي روحاني حمايت خواهند كرد.

 

نكته دوم اينكه در سال٦٠ بني‌صدر پايگاه مردمي‌اش را كاملا از دست مي‌دهد در حالي كه آقاي روحاني يك ماه قبل ٢٤ ميليون راي آورد و كسر قابل توجهي از اين ٢٤ ميليون همچنان از او حمايت مي‌كنند يا دست كم دليلي نمي‌بينند كه ايشان بركنار شود. لذا معتقدم اين قياس وارد نباشد. البته اميدوارم كار به اينجا كشيده نشود و مسوولان اصولگرا طرفداران تندرو خودشان را بتوانند مهار كنند.