بوفون مستحق توپ طلا است. این جمله فینال لیگ قهرمانان را تحت‌تأثیر قرار داده بود. اسطوره به‌عنوان قهرمانی سری آ و جام حذفی ایتالیا رسیده و حالا نوبت فتح لیگ قهرمانان اروپا برای سه‌گانه کردن بود. آمار بازی‌های قبلی و آمادگی یوونتوس امیدواری زیادی به وجود آورده بود که در پایان فینال کاردیف این بوفون باشد که جام قهرمانی را بالای سر می‌برد. اما بعد از پایان فینال،‌ هرجایی از ورزشگاه میلنیوم را که نگاه می‌کردید افرادی سیاه و سفیدپوش می‌دیدید که یک چشمشان اشک بود و چشم دیگرشان خون! چه روی سکو‌ها و چه روی زمین! شکست سنگین ٤-١ مقابل رئال‌مادرید ضربه سختی به آنها زد. چون قرار بود این‌بار همه چیز برای بیانکونری‌ها متفاوت باشد. یووه می‌خواست این بار برنده و بوفون می‌خواست پایانی خوش داشته باشد. اما نشد! نشد که نشد که این بازی با افسانه و معجزه برای بیانکونری به پایان برسد. همان داستان قدیمی برای بوفون و یوونتوس تکرار شد. داستان تلخ شکست در فینال‌‌ها! برای هفتمین‌بار در ٩ فینال اروپایی گذشته و برای پنجمین‌بار پیاپی! هر کسی که فوتبالی باشد بوفون را دوست دارد. کاسیاس قبل و بعد از فینال در مصاحبه‌های مختلف می‌گوید درست است رئال‌مادرید را دوست دارد،‌اما اگر یوونتوس ببرد و بوفون فاتح توپ طلا شود از ته دل خوشحال خواهد شد. درواقع خیلی‌ها که حتی یوونتوسی هم نبودند به خاطر بوفون دوست داشتند جام به تورین برود که این خواسته در حد آرزوی دست‌نیافتنی باقی ماند. حالا عشق بوفون به فوتبال ادامه دارد. او اعلام کرده یک فصل دیگر در یوونتوس بازی خواهد کرد تا یک‌بار دیگر شانس فتح لیگ قهرمانان اروپا را امتحان کند. بدون تردید  فصل بعد،‌آخرین ‌سال فوتبال بوفون خواهد بود. او می‌خواهد با ایتالیا در جام‌جهانی موفق شود و با یووه هم فاتح اروپا شود. با این آرزوها زندگی برای او ادامه دارد. فقط به امید این‌که طلسم بالاخره شکسته شود.
پنج گل مقابل بایرن‌مونیخ در مرحله یک چهارم نهایی،‌ سه گل از او در نیمه‌نهایی مقابل اتلتیکومادرید،‌ دو گل از او در فینال و  مثل فصل گذشته رسیدن به‌عنوان آقای گلی اروپا! این آمار عالی است؛ فوق‌العاده است! به خاطر همین است که از همین حالا باز هم یک جمله معروف بر سر زبان‌ها افتاده؛ این‌که: توپ طلا باید به کریستیانو رونالدو برسد. قهرمانی اروپا، قهرمانی در لالیگا، قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان را هم به آمار رکوردشکنی‌های تمام‌نشدنی او و افتخاراتش اضافه کنید. او در ٣١ سالگی در اوج دوران فوتبال خودش به سر می‌برد و انگار قرار هم نیست که تمام شود. شاید خیلی‌ها او را دوست نداشته باشند. شاید مانند رقیب بزرگ و سنتی خود در سال‌های اخیر یعنی مسی «فضایی» یا «جادویی» نباشد. شاید خیلی‌‌ها بر این باور باشند که او از شور و شوق فوتبالی خود نسبت به سال‌های جوانی فاصله زیادی گرفته است. اما هرچقدر که سن این فوق ستاره دنیای فوتبال بالاتر می‌رود اراده‌ و پشت کار او هم بیشتر می‌شود. امروز مخالفانش هم به اراده‌اش احترام می‌‌گذارند.  به تلاش و فعل خواستنی که فقط او صرف می‌کند و این‌که هیچ وقت نمی‌خواهد تسلیم شود. او هر وقت وارد زمین می‌شود همه منتظر شکسته شدن رکوردهای تازه می‌شوند. مثلا با همین دو گلی که در فینال به یوونتوس زد از مرز ٦٠٠ گل در مجموع تنها ٨٥٥ بازی ملی و باشگاهی گذشت. آمار رونالدو ثابت می‌کند او نهایت بازیکن بازی‌های بزرگ است. هر چه چالش بزرگتر باشد نمایش رونالدو درخشان‌تر می‌شود و هر جا رکوردی برای شکستن باشد سر و کله‌ او پیدا می‌شود. رونالدو خودش می‌گوید: «این کار ساده‌ای نیست، ولی در زندگی هیچ چیز غیرممکن نیست. پس فعلا اونایی که همیشه از کریستیانو انتقاد میکنن، میتونن گیتارهاشونو بذارن یک گوشه‌ای برای خودشون!» رونالدو به سمت توپ طلای پنجم حرکت کرده و از همین حالا به یک قدمی آن رسیده است. اما زندگی برای او هم ادامه دارد. مخالفان و منتقدان باز هم دست از سرش برنخواهند داشت و او باز هم به دنبال راهی خواهد بود تا دوباره به همه ثابت کند بهترین است.