١) ٢٠ سال بعد از دوم خرداد ٧٦، جامعه ایران همچنان دغدغه فرهنگی، سیاسی و آزادی بیان در چارچوب قانون دارد. اگر در دوم خرداد ٧٦ به‌دلیل فضای خاص بعد از انقلاب، جنگ و دوران سازندگی، سخن از حقوق شهروندی و آزادی‌های سیاسی و فرهنگی به‌عنوان محورهای شعارهای انتخاباتی رئيس‌جمهور منتخب به کام جامعه شیرین آمد؛ اما در انتخابات جمعه گذشته، جریان مقابل اصلاحات بر شکاف معیشت سوار شد. از وعده‌های ‌اجرانشدنی تا سیاه‌نمایی‌هایی که اگر تصویر گوینده حذف می‌شد احتمال داده می‌شد از سوی یکی از عناصر اپوزيسیون خارج از کشور در حال بیان‌شدن است، هیچ ابایی نبود، بااین‌حال آنان فراموش کرده بودند روند اصلاحات در بطن جامعه چنان به مسیر خود ادامه داده که به قول رئيس‌جمهور روحانی، دو نامزد اصولگرا هم ناچار بودند در ایام انتخابات از حقوق قومی، فرهنگی و سیاسی ایرانیان سخن بگویند و با مردم مهربان باشند. آنان متوجه نشدند نمی‌توان یک‌شبه، لباس عوض کرد؛ مردم عملکردها را از یاد نخواهند برد.

٣) دو دهه بعد از دوم خرداد ٧٦، جریان مقابل اصلاحات به دنبال ‌بردن انتخابات به دور دوم بود و دو تاکتیک در دستور کار آنان قرار گرفت. نخست حوزه تبليغاتي هدف قرار داده شد که محور آن، تخريب بي‌امان دستاوردهاي دولت و شخص روحاني بود که هیچ حد و مرزی برای طرف مقابل باقی نگذاشت. دوم سردادن شعارهاي فریبنده برای جلب نظر دهک‌های پايين جامعه. این‌بار جدال در کنار حوزه‌های ارزشی و فرهنگی، به حوزه اقتصاد و معیشت کشیده شد. همان که در سال ٨٤، یک بار از سوی اصولگرایان امتحان شد و نتیجه داد؛ اما در دوم خرداد ٧٦، از آن غفلت شد.