پیمان رحیمی قره میرشاملو
مردم از افراطی گری خسته شده بودند و سایه شوم جنگ بر سر امنیت روانی جامعه سنگینی میکرد! فقر ، فساد، دروغ و پوپولیسم در جامعه گسترش یافته و کشور در آستانه فروپاشی قرار داشت !  تحریم های بانکی ، اقتصادی و سیاسی عزت مردم را تبدیل به ذلت کرده بود . کشتی های تجاری ما امکان رفت و آمد نداشتند و با پرچم کشورهای دیگر رفت‌وآمد می‌کردند . واردات محدود شده و بازار پر بود از اجناس بنجل و در عین حال گران قیمت چینی . اساتید دانشگاه و دانشجویان را به هر بهانه ای اخراج میکردند . روابط ما با دانشگاه‌های کشورهای دیگر قطع شده بود و با طرح های علمی و پژوهشی دانشگاهیان ما همکاری نمی کردند . همه اینها  دلایلی بودند که مردم را در سال 92 به پای صندوق های رای کشاند که نتیجه آن ،  روی کار آمدن دولت روحانی و بازگشت اعتماد بر مردم بود .
اکنون که چهار سال از آن تاریخ می گذرد نیاز است باز همان دلایلی را که باعث شد مردم  در سال 92 به پای صندوق های رای بیایند و آن حرکت تاریخی اتفاق بیفتد ، را یادآور شویم . در سال 92 یکی از محورهای تصمیم گیری مردم، مسائل مربوط به دیپلماسی خارجی  و حل مشکلات بین المللی بود . برخلاف رییس جمهور سابق که نظر دیگری داشت و قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد را کاغذپاره میخواند! ، مردم به درستی درک کرده بودند که قطعنامه‌های فصل هفت منشور ملل متحد  شروع حرکت‌های خطرناک نسبت به ایران است .
متاسفانه باید یادآورشد که احتمال بازگشت کشور  به شرایط  قبل از سال 92 دور از انتظار نیست . آن چیزی که امکان بازگشت به قبل را فراهم میکند و بسیار خطرناک است، سر دادن شعارهای غیر قابل اجرا هست یا شعارهایی که اگر اجرا شود به ضرر مصالح مردم خواهد بود ،از جمله این شعارها ، وعده پرداخت های نامتعارف در صورت پیروزی در انتخابات یا ایجاد مشاغل میلیونی می باشد که به هیچ وجه در عقل سلیم نمی گنجد  .
تغییر دولت در آمریکا و خط و نشان های ترامپ ، سمپاشی های اسرائیل در مجامع بین المللی علیه ایران و تلاش سعودی ها برای به انزوا کشیدن ایران ، همنوایی همسنگران افراطی شان در داخل کشور را به همراه دارد که این نیز بسیار خطرناک می باشد .هر چند موضع گیری های اسرائیل و عربستان سعودی در قبال مهم ترین عملکرد روحانی یعنی برجام تازگی ندارد ،اما نکته شگفت انگیز ماجرا نزدیک بودن نظر افراطی های داخلی به نظر اسرائیل و عربستان است . شاهد مدعا نیز همزمانی جشن پیروزی ترامپ در آمریکا و خوشحالی اسرائیل و سعودی ها از به خطر افتادن برجام ، با مراسم "مرگ مرحوم برجام !!! " از طرف بسیج دانشجویی یکی از دانشگاه های کشور بود .
کسانی که از ابتدای برجام با ان مخالف بودند اگر سر کار بیایند، نه تنها برجام را به مخاطره خواهند انداخت  بلکه اگر هم بخواهند مفاد برجام راعملی کنند  از فضایی که برجام به وجود آورده، توان استفاده را نخواهند داشت. آقای قالیباف رییس پلیس که بازیگر اول حمله به کوی دانشگاه و سرکوب دانشجویان در سال 87 بودند و در دوران فرماندهی اش در نیروی هوایی سپاه  در دوران خاتمی با امکاناتی که در اختیار داشت باند فرودگاه امام را بر روی هواپیما های خارجی  بست و اجازه افتتاح فرودگاه  را نداد ، چگونه می خواهد برجام را عملی کند؟ آیا با ادبیات تعامل و صلح جهانی آشنایی دارد ؟ . اگرآقای رئیسی  رئیس جمهور شود چگونه می خواهد در مجامع بین المللی حضور یافته و از حقوق ملت ایران دفاع نماید؟ آیا ایشان می توانند افراد و گروه های مختلف داخل کشور ، اعم از اقلیت های قومی و مذهبی ، اصلاح طلب و اصولگرا و زخم خوردگان کوی دانشگاه ، قتل های زنجیره ای و حوادث سال 88 را زیر یک پرچم واحد گرد هم آورد ؟
هرچند در سال ۹۲ مسیر تغییر کرد و سال‌ ۹۴ این مسیر تثبیت شد، اما از همان اول نگاه ها به سال ۹۶ بود ،سال ۹۲ گام اول و سال ۹۴ گام دوم برداشته شد . باید یاد آوری کنیم اگر سال ۹۶ اشتباه تصمیم بگیریم، امکان بازگشت  به قبل از سال 92 وجود دارد. ما آن سال به جای حرکت‌های احساسی و فردی با یک جریان و جبهه وارد عمل شدیم، مطالبات فردی را کاستیم و پشت سر یک فکر ایستادیم. عده‌ای فکر می‌کردند سال ۹۴ اجماع ۹۲ تکرار نخواهد شد اما خوشبختانه اصلاح طلبان معتدل با تدبیر بر این پندار خط بطلان کشیدند.
در حال حاضر یک جریان فکری در حال شکل گیری است  که در عمل بدشان نمی‌آید که مردم کمتر شرکت کنند و برای تحقق این امر تلاش میکنند . برای عقیم کردن این  جریان و فکر ، مساله اول که باید مورد توجه قرار گیرد، تلاش برای مشارکت حداکثری است. لزوم مشارکت حداکثری در انتخابات و استفاده از حق تعیین سرنوشت ایجاب میکند بی‌تفاوتی نسبت به انتخابات را که نشانگر انزواطلبی در جامعه است را نهی  کنیم . مهمترین امکان تبلور اراده عمومی بای هر شهروندی ، حضور در انتخابات و حق تعیین سرنوشت است که اگر کناره گیری و بی تفاوتی را برگزیند باید بپذیرد که جامعه و حاکمیت نیز هیچگاه صدای او را نشنیده و شرایط به سمت تحقق امیال او پیش نخواهد رفت.
ما نمی توانیم کنار بکشیم و از دستگاه حاکم انتظار بهبود شرایط اجتماعی جامعه و اصلاحات را داشته باشیم .به گفته یکی از فعالان سیاسی اصلاح طلب :«سال‌ها است که ایده عدم مشارکت در انتخابات به عنوان یک راهبرد سیاسی در میان فعالان سیاسی و مدنی مطرود شده و افراد و یا جریانات فعال در مناسبات اجتماعی پی گیری مطالبات و اهداف خود از مسیر مشارکت در سیاست ورزی انتخاباتی را به قهر و کناره گیری ترجیح می دهند و نسبت به مخاطرات کناره جویی هشدار می دهند»
جریان فکری رقیب به خوبی می داند هرچقدر از حضور مردم در پای صندوق های رای کاسته شود ، شانس بیشتری برای برنده شدن در انتخابات دارند اما رای خاکستری جامعه هرچقدر به سمت صندوق بیاید به نفع اصلاح طلبان است ، اگر همه مردم بخواهند رای دهند، حتما  به اصلاح‌طلبان و روحانی رای خواهند داد .این جریان فکری خطر ناک با ابزارهای متعددی که در اختیار دارد از جمله رسانه‌ها قصد دارند انتخابات  کم رنگ و کم شور باشد . آن‌ها می‌خواهند انتخابات به دور دوم کشیده شود و آنگاه وارد میدان عمل شوند. به همین خاطر است که ؛ همه باید بیایند. عواقب نیامدن به پای صندوق های رای ، تشدید فضای امنیتی در جامعه و ادامه آن ، بازگشت کشور به قبل از سال 92 و بسته شدن راه توسعه و پیشرفت جامعه  است .