لپتین که به صورت رسمی در سال 1994 کشف شد، پروتئینی است که توسط سلول های چربی تولید می شود و از طریق جریان خون گردش می کند. لپتین به هیپوتالاموس - بخشی از مغز که وظیفه کنترل دمای بدن، تشنگی، گرسنگی، و فعالیت عاطفی را بر عهده دارد - اعلام می کند که سلول های چربی از انرژی کافی برای تامین سوخت فرآیندهای متابولیک عادی بدن برخوردار هستند یا خیر. به دلیل این نقش در تنظیم گرسنگی، لپتین به عنوان ابزاری بالقوه برای کمک به کاهش وزن تصور می شد، اما رابرت لاستیگ، استاد امراض کودکان در دانشگاه کالیفرنیا، معتقد است که لپتین می تواند یک دلیل بالقوه برای افزایش وزن محسوب شود.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "دیلی میل"، زمانی که سطوح لپتین از یک آستانه خاص بیشتر می شود، مغز سیگنال توقف خوردن را ارسال می کند و بدن انرژی را با نرخی سالم می سوزاند. اگر سطوح لپتین نامتعادل باشد، این هورمون در ظاهر بی ضرر می تواند اثر منفی بر توانایی کاهش وزن فرد بگذارد.

لاستیگ هشدار می دهد که اگر لپتین کافی به مغز نرسد، این اندام سیگنال گرسنگی و یا حتی بدتر از آن، از گرسنگی در حال مرگ بودن را به بدن ارسال می کند. همان گونه که مغز وارد حالت گرسنگی شدید می شود، فرآیندهایی شکل می گیرند که همگی آنها مانع کاهش وزن می شوند. هرچه گرسنه‌تر می شوید، انرژی بیشتری دریافت می کنید و برای تنظیم سطوح لپتین به حالت عادی چربی ذخیره می کنید.

اما کمبود لپتین لزوما مشکل آفرین نیست و می توان از طریق مصرف مکمل ها آن را بهبود بخشید، اما آن چه به افزایش وزن منجر می شود، مقاومت به لپتین است. این شرایط مانع از دریافت سیگنال توقف خوردن می شود. بدون این نشانگر طبیعی، بدن چاق می شود، اما مغز بر این باور است که از گرسنگی در حال مرگ است.

مقاومت به لپتین روند کاهش وزن را چالش برانگیز می کند، اما روش هایی وجود دارند تا بار دیگر حساسیت به لپتین به صورت طبیعی ایجاد شود. لاستینگ کاهش سطوح تری گلیسیرید را از طریق کاهش مصرف چربی اشباع، مصرف هر چه بیشتر اسیدهای چرب امگا-3 و انجام منظم ورزش توصیه می کند. سطوح تری گلیسیرید بالا مسیر ارسال لپتین به مغز را مسدود می کند./ص