بحث بر سر طارمی ادامه دارد و خبرنگاران حاضر در تمرین پرسپولیس از سرمربی تیم می‌خواهند او را نیمکت‌نشین کند. ولی آیا این نیمکت‌نشینی به مهم‌ترین بازیکن تیم کمک می‌کند؟ اگر این راهکار جواب می‌داد بدون تردید برانکو همان بلایی که سر رامین رضاییان آورده و همچنان می‌آورد را سر طارمی 10 باره تکرار می‌کرد ولی مساله اصلی این است که او معمار اصلی قرمزها در آن نوک مثلث هجومی است.

در بدترین روزهایش هم توان عبور از هر مدافعی را دارد اما تنها کسی که حریفش می‌شود کسی نیست جز خودش. اینکه او در ضربات نهایی  تمرکز لازم را ندارد تقریبا تبدیل به یک موضوع قابل اثبات شده است. اما دلیل این عدم تمرکز به روشنی مشخص نیست. نگاه بدبینانه می‌گوید او زندگی بیرون از زمینش احتیاج به اصلاح دارد اما در این‌باره چه کسی همه واقعیت را می‌داند؟ یعنی بازیکنی در سطح طارمی هنوز نفهمیده اگر در این سن و سال نتواند اوج بگیرد شاید براحتی به سرنوشت پیام صادقیان دچار شود؟ اگر نداند که وای بر او. عده‌ای دیگر عقیده دارند او بیش از توانش بار را برداشته است. توانایی تحمل این همه بار را ندارد اما به درست یا غلط از سوی کادر فنی و هواداران، این بار سنگین روی دوشش رفته و او دچار نوعی عصیان شده است.

شاید کلید ماجرا همان ضربه سری بود که بعد از گل سروش رفیعی نصیبش شد و او نتوانست از نزدیک‌ترین فاصله ممکن دروازه رحمتی را باز کند. درست شبیه داربی رفت که از فاصله 2 متری ناباورانه توپ را به بیرون زد. در تاریخ داربی چه کسی در 2 بازی متوالی این همه توپ از دست داده است؟ این خاصیت اوست. اگر نخستین ضربه‌اش را بد بزند تا آخر بازی دچار نوعی از بحران می‌شود و گویی دادگاهی صحرایی تشکیل می‌دهد و مرتب در حال تنبیه خودش است. موقعیت بعدی می‌رسد و باز هم طارمی حواسش به دادگاه و رای صادر نشده است و توپ‌ها را یک به یک از دست می‌دهد. وقتی با رحمتی تک به تک شد شاید حواسش روی همان ضربه هد نیمه نخست بود. داشت خودش را نکوهش می‌کرد که یک دفعه دید مقابل رحمتی است و عوض ضربه چیپ که روزی همه ضرباتش را آنگونه می‌زد، بدترین ضربه را به جایی زد که گلر حریف مقابلش روی زمین نشسته بود. این یکی را که از دست داد کار به اواخر بازی رسید و در صحنه‌ای که براحتی می‌توانست با یک پاس رو به بیرون وحید امیری را صاحب موقعیت گلزنی 99 درصدی کند، خودخواهانه هوس کرد مدل علی کریمی در داربی گل بزند. اما دقیقا شبیه کاریکاتور علی کریمی زد! چرا؟ چون مدام در حال مصاحبه بود که بالاخره یک گل آکروباتیک زیبا می‌زنم. چه کسی به او گفته وظیفه او زدن چنین گل‌هایی است؟ بازی هنوز به پایان نرسیده که یک هوادار پرسپولیس به درون زمین می‌پرد تا لابد مهدی رحمتی را شخصا تادیب کند اما کک «هیچکس» نمی‌گزد و ماهینی حتی عرضه مهار آن بچه را هم نداشت، چرا که حتی پایش به او نمی‌خورد و باز هم این طارمی است که باید بار را به روی دوشش بکشد. بازی تمام شده و محسن مسلمان بی‌توجه به سکوها که در حال تشویق تیم بازنده هستند(اتفاقی بی‌تکرار در داربی) می‌خواهد به رختکن برود اما باز «همه» بی‌توجه هستند و این طارمی است که می‌دود و به محسن می‌گوید باید برگردی و به هواداران ادای احترام کنی. وقتی برانکو و سایر بازیکنان به سوی هواداران پرسپولیس  می‌روند طارمی آن جلو است و با آنکه مشخص است دستانش می‌لرزد و به گونه‌ای هیستریک است اما پا پس نمی‌کشد. مشکل دقیقا اینجاست. «همه» کنار کشیدند و «همه بار» روی دوش یک نفر است. تا قبل از طارمی هیچ مردی نبود که بیاید و رکورد گلزنی را بشکند. رکورد موقعیت‌های به وجود آورده را تغییر دهد. او حالا همه بار را تنهایی به روی دوش دارد اما فعلا توان حمل همه آن را ندارد. بهتر است برانکو به گونه دیگری به او کمک کند. نبود طارمی می‌تواند مصادف شود با یک برد از جنس صبا که پرسپولیس تقریبا با کمترین موقعیت گل موفق به شکست حریف شد. آنها باید قدر طارمی را بیشتر بدانند و طریقه مراقبت از او را بلد باشند. پرسپولیس طی 2 فصل اخیر در کورس قهرمانی بود و یکی از اصلی‌ترین دلایلش گلزنی‌ها و موقعیت‌سازی‌های طارمی است.

اگر برانکو حرکتی در راستای سبک‌تر شدن وظایف طارمی انجام ندهد آن وقت شاید ناباورانه برای دومین سال متوالی در روز آخر جام را از دست بدهد و آن وقت کسی توجهی به گل‌ها و پاس گل‌های طارمی ندارد و همه نیمه خالی لیوان را می‌بینند.

چرا این همه گل او کسی را نمک‌گیر نمی‌کند؟ مربی باید زودتر مشکل را حل کند. یک نفر و این همه بار، منصفانه نیست به دوش کشیدنش./ج 

وطن امروز