میش رمضون نویسِ برازجونی:
 هُمو طور که سراغ دارین، هرکـُمو از شهرل استان بوشهر چنتا دی زاغی داره، برازجون نزیک برس چارتا داشته که آخرین ورژنش مال مانیه، توو ئی عصر و دوره جدید که وَش میگن ارتواطات، هِمی تکنولوژی و وسُیل ارتواطی پیچسّه باعثاویده که دی زاغو مال مانی پُی آخرین ورژن دی زاغول استان توو اینستاگرامافون و واتساپ مرتِوط واوو و گروه "دی زاغوان" بزنه، ایسُو عرضم حوضور بیلیک بیلیکیتون که از بس دی زاغو مال مانی عکس پکوراشِ گرفت و فیسِ پکورا پز برقیشِ داده بی که دی زاغی بوشهری دلش میکشه، قرار واوی صُب پنشمبد دی زاغو هَژدَه تا پکورا بپزه بده مُو تا بی یرم بوشهر سی دی زاغی بوشهری و او هم گفته بی میخام سیتون لواشک و تمر دَس ساز بسازم بدمتون، هُمونا که آدم وختی فکرشم میکنه اُو غِلوه وَش یه چُر ویمو، منم واسطه بیدم که بُیَد تبادل پکورا پُی لواشک بکردم.
آغا صُب پنشمبد تسکواو پکورایی زدیم شی چل و رفتیم هلِ گاراژ، خط هُوُیی برازجون - فرانکفورت در حال ساخته اما برازجون - بوشهر نداره، مِثِ باقی شهرل هم خط واحد نداریم، سی محض هِمی دی مُو یه بیلیط مینی بوسی اِسِدُم و چی طول نِدا که مینی بوس پُراوی، (یک ساعت و چل و نه دِیقه بَلکم بیشتر) ری یه صندلی یه نفره ایش چَسویده وُ دَر نِشسُم تا بو پکوراکو بغل دسیمِ قِر نکنه، راننده بیلیطل ومون اِسِد و هِندلشه زَه و رُو افتادیم، هِمی طهر مِثِ موتوری که توو جاده خاکی میره سی خومون زُلک میخاردیم که هاسِی گیچ ویمیدم، اُما تا دنده عوض کِرد، خونه آواده شیشه یلش چنان لرزیدن که گفتم یا خدا نِشکه ترکِشِش کورمون کنه، جانم از خدا شیشه یلش مال پنجاه و هَش سال پیش بی، اصلی بی، قُرص و قُیُم بی، هیچ باکیش نِبی، اُما مُو خُوُم میومَ خاسُم بُخوسم که دِمِ شرکت گاز یکی خاس پیاده واوو، مینی بوس وُیسِکی و سی عاموکو در واز کردم و موقه دومن واویدن چنان زونیش خارد توو زونیم که تا ایسو "رُنالدو" هم هَمچی ضربه ای نخارده، بنظرم بو پکورا زده بی سرش و تلافیشه توو دلم در اُوُرد، خو باز رُو افتادیم و هِمی طهر زُلک میخاردیم که دی مغز نداشتم، واویده بی اُو پلقو، از بس که صِدِی اگزوز و موتور و بلرزون شیشه یلش و بلرزون دِرش زیاد بی که واویدُم مِثِ آدمی که توو وسط جنگ جهانی سُومه، موجی پاکی واویدِیدُم، هیچ کاری هم نمی تِرسُم کنم، راننده هم دم هر ولاتی یه ترمز می زد دو نفر پیاده ویمی، از چار هِلِ دورُمَم بادِ خنک میمَه داخل که نمیفهمیدم چه کنم، از ئی بدتر هم ئی بی که دِم یه ولاتی یه زنی اومه بالا تا بند بُزش توو دِسشه، کهرش هم پاشه، دی نمیفهمیدم ئیه کُجی دلُم بیلُم؟! گینه بی صحاوو هم مینی بوسلش بهز مال مانه.
آغا هرکی وُ مینی بوس پیاده ویمی چنان درکو پُی زور آخُرش می جُوُند، می زد قِدِ هم که انگاری امتیاز داره، منم کور پشیموناویدِیدُم، میگرن چپلو هم گرفته بیدُم، بَعدِ ئی همه کافشن و ژاکِیت و پاتلون، نمیفهمُم چه طهری سرماکو تا محل پیکی اُسخونِلُمَم رفته بی که هاسِی قندیل می بسُّم، ولی بازم هیچی از ارزشلم کم نِویمی، حواستونه؟ ها، دی هر طهری بی رسیدم بوشهر و توو فکر بیدم که یارانه بَعدیمه بیریزن (اَلوته ئِی قط نِواوو) که پاش برُم نوبت دکتر موچ زده ای، گوش، مغز و احصاو بیگیرم و شیش ماه دُوا درمون کنم که بَلکم واوُم رمضون چارشمبدی! و جلدی رفتم و تبادل مذکورکو انجام دادم و خاسم واگردم برازجون، که پُی خم گفتم دی توبه، دی پُی مینی بوس نمیرم.
سُه تومن تاکسی گرفتم رفتم دِم برج، که پُی عبوری واگردم، یَنی ئِی شامس بیاری مذکره بویی (یعنی هُمو مونث) خو پاکِ عوبوریَل پات هم مسیرن، ئِی مِثِ مُو مذکر بدوخت بیچاره فلک زده آواره یارانه بیگیر بویی، بُیَد یَکساعت وُیسِکی تا یکیش پات هم مسیر بو او هم پنج تومن (بلکم بیشتر) وَت میسونه و سوارت میکنه، راننده هم پُی پرید یا پژوش که پسِش ژس "آلن دلون" هم گرفته و نِیوار "سِلِن دیون" ناده که نِه خوش میفهمه چه میگو نِه مسافرل (بغیر از مُو) میخا پُی سرعت هشصدتا برسِنِت که باز واگرده سی مسافرل بَعدی، مانم چوچـِپَن (اِم پی تیری) عقبش نِشسیمه و بو گاز ماشینکو میزنه سرمون و خدا خدا میکنیم دمِ سِه رَه عالیشهر نِترکیم که ئِی شامس بیاریم نِترکیم، حتما بی برو برگرد، نرسیده وُ چغادک چپ می کنیم و جون به جون صدآفرین تسلیم می کنیم. اَی رومون شاد و رَهمون خاکی. ها خالو ها
ایسُو میخام آگهینی بینویسم سی اتحاد جونوب تا بزنه توو روزنومش که مُو دینده ی یکی می گردم که سِرش واوو نامه سیم بینویسه، اُما سیاسی میاسی نبوا، نه اصول طلب، نه اصلاگرا، از همینا که هفته ای چارکِشه پُی مینی بوس میرن دانژگا بو که بتره یه نامه ای سی آغِی رئیس جمهور بینویسه و بوگو کُکا والا تو خو طلسم هواپیمُیل سوقوطی اِشکُندی، ایسُو دی وختِشه که یه زحمتی بکشی و ئی طلسم مینی بوسلِ گاراژ مانم بشکنی، آخو یه خط قطاری سی برازجون نکشیدن کسی هم کاری نکرد، پاک رَه یل ورودیمونم پُلُم واوی بازم کسی کاری نکرد، ایسُو فقد خوت میتری چارتا دونه مینی بوس مجهز سیمون بوسونی و جون مانم پُی ئی سرما و گرمامون نجات بدی، فقد حواست بو که خارجی اصل بوسونی که ما نزیک برس ۵۸ ساله که سوار مینی بوسل آلمانی واویدیمه، دی سیمون اُفت داره سوار مینی بوسل چینی واویم، ئِی خارجی اصلشم گیر نمیا اشکال نداره فقد دستور بده یه پارازیتی بفته ری اینستاگرام و واتساپ، وگرنه دی زاغو بَدوختم میکنه خوش و گروهش. ها خالو ها.

معنی کلمات: دِی: مادر- نزیک برس: حدود - واوو: بشود - بیلیک بیلیکو: براق - شی: زیر - چل: بغل - قِر: مست - زلک: تکان - قرص و قیم: محکم - وُیسِکی: ایستاد/ بایستی - اُو پلقو: آب لمبو - بلرزون: لرزش - چار هِلِ دور: چهار طرف - می جُوُند: پرتاب می کرد - میگرن: سردرد شدید - پاتلون: شلوار - پیکی: پوکی - موچ: سرماخوردگی - دی: دیگه - چوچپَن: فشرده - چارکشه: چهار بار - پُی: با - بفته :بیفتد

 برای شنیدن فایل صوتی این طنز در اینجا کلیک کنید