سعید قاسمی

خبر ناگهاني بود و تأثر برانگيز...
آیت الله هاشمي رفسنجاني انقلابي پير،  مرد روزهاي سخت پيش از انقلاب، روزهاي زندان و شكنجه، روزهاي دفاع مقدس و سازندگي دار فاني را وداع گفت.مجاهدي كه بي اغراق در اكثر وقايع انقلاب رد پايي از خود به جا گذاشته است، شخصيتي كه دوست و دشمن بر هوش و ذكاوت سياسي او زبان اعتراف مي گشايند.
مجال تحليل نيست و من ميخواهم به گوشه هايي از  دهه آخر زندگي سياسي مرحوم هاشمي رفسنجاني از سال ١٣٨٤ و آنچه بر او گذشت را در حد بضاعتم با شما در ميان بگذارم.
دهه آخر عمر ايشان اگر اغراق نباشد شايد سخت ترين دوران زندگي او بود.
تا قبل از سال ٨٤  با وجود برخي انتقادات (كه براي هر شخص سياسي و اجرايي كاملا طبيعي است)، هاشمي رييس جمهور سازندگي و شخصيت مورد احترام و وثوق همه ارگان هاي نظام به شمار مي رفت، ولي از سال ٨٤ به بعد با شكست در انتخابات و روي كار آمدن جريان احمدي نژاد ورق برگشت.
جرياني كه هميشه از هاشمي بغض و كينه داشتند فرصت را مناسب ديده و با بداخلاقي به هر بهانه اي  تخريب و تهمت و توهين عليه ايشان را در دستور كار خود قرار دادند.
تازه به دوران رسيده هايي كه معروف شدنشان را در توهين به آيت الله مي ديدند هر روز به هر بهانه ای سعي بر تنگ كردن عرصه بر ايشان و همفكران او داشته و در اين مسير از هيچ تريبون و ابزاري دريغ نكردند.
 سال ٨٨ با آن وقايع تلخ، پرده دري ها و بداخلاقي هاي مناظره اي رخ داد تا آيت الله دوران جديدي را در زندگی خود تجربه كند.
از سال ٨٨ علي رغم بايكوت شديد خبري و رسانه اي كه صداوسيما هم در آن نقش مهمي ايفا مي كرد او هيچوقت پاپس نكشيد، و نداي وحدت بخش خود را از هر طريقي به گوش مردم و مسئولان مي رساند.
با رفتاري كه تندروها در نماز جمعه ٢٦ تير ٨٨  از خود نشان دادند با صلاحديد خودشان با تريبون نمازجمعه خداحافظي كردند تا به قول خودشان اين مراسم عبادي-سياسي براي امت نمازگزار اسباب زحمت نشود.
روزگار در طول ٤ سال همچنان بر او تنگ مي گذشت.شايد هركسي جاي او بود با اين همجه هاي سنگين به كناري رانده و خانه نشين ميشد اما هاشمي مرد روزهاي سخت بود، به قول خودش با استناد به خاطره اي از آيت الله بهشتي، اكنون نوبت آسياب به نام او افتاده بود و آن را مشيت و تقدير الهي مي دانست.
 تا اینکه سال ٩٢ فرارسيد، علي رغم تمام تخريب هاي انجام شده استقبال گسترده مردم از آيت الله همه را شگفت زده كرده بود، در واپسين ساعات ثبت نام رياست جمهوري بار ديگر دعوت همه جانبه مردم را لبيك گفت، اما بنا به نظر شوراي نگهبان به دليل پيري رد صلاحيت شد، او به هيچكس شكايت نكرد و به تصميم نظام احترام گذارد، تا در حركتي زيركانه كه فقط از سياستمداري چون او برمي آمد روحاني را كه خلاصه اي از تفكر اعتداليش بود به رياست جمهوري رساند.
هاشمي آخرين ماموريت خود را در حفظ دستاوردهاي نظام و برگشتن مسير انقلاب به سوي اعتدال و ميانه روي، بسيار هوشمندانه انجام داد و در اسفند ٩٤ با بيش از ٢ ميليون راي به عنوان منتخب اول تهران بار ديگر از مردم راي اعتماد گرفت.
موضوع ديگر که باید اشاره کرد ارتباط قلبي و صميمانه مرحوم هاشمي و رهبري بود، رابطه اي كه چه زيبا ايشان در پيام تسلیت شان فرمودند:
"...اختلاف نظرها و اجتهادهای متفاوت در برهه‌ هایی از این دوران طولانی هرگز نتوانست پیوند رفاقتی را که سرآغاز آن در بین‌الحرمین کربلای معلی بود به کلی بگسلد و وسوسه‌ی خناسانی که در سال های اخیر با شدت و جدیت در پی بهره‌برداری از این تفاوت های نظری بودند، نتوانست در محبت شخصی عمیق او نسبت به این حقیر خلل وارد آورد..."
در  پيام پرمعني رهبري "وسوسه ي خناسان" جايگاه ويژه اي دارد، خناساني كه هرچه در اين سالها زدند به در بسته خورد. هاشمي در اوج و با خيالي آسوده رفت و شايد اين فقدان بزرگ براي هيچ كس به اندازه آيت الله خامنه اي كه مشاوري امين را از دست داد سخت و جانكاه نباشد.
اما من اميد دارم و دوست دارم اميد داشته باشم كه بداخلاقان تنگ نظر كه از تريبون ها براي پراكندن تخم نفاق و كينه ورزي استفاده مي كنند در رفتار خود تجديد نظر نمایند، قرار نيست همه ما مثل هم فكر كنيم، سرمايه هاي نظام را نبايد با دست خودمان بسوزانيم.
اين مردم براي انقلابشان خون ها داده اند با تنگ نظري آنها را از انقلاب و دين خدا گريزان نكنيم.اين دنيا و صندلي هاي آن ارزش اين همه شستن گناه ديگران را ندارد.
به راستي كه "تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ"...
 20/10/1395