رضا معتمد*
این روزها حتی اگر خودمان هم نخواهیم، به لطف کسانی که دلشان لک زده است برای نشستن بر کرسی نمایندگی شورای شهر، نزدیک شدن به روزهای انتخابات را حس می کنیم. هر چند این روزها در عالم واقع با ما با فاصله ای چندماهه داشته باشد.
در این روزها عده ای را می بینیم که دست به کار شده اند. یعنی دست به قلم شده اند و در قامت یک نویسنده یا روزنامه نگار یا کارشناس برای مردم می نویسند. یکی در فلان روزنامه و فلان سایت و دیگری در کانال تلگرامی اش. یکی از توسعه شهری می نویسد و از لزوم تغییر و تصحیح مبلمان شهر و دیگری به مناسبت های مختلف پیام های شاعرانه می نویسد، شب یلدا را وصف می کند و از شکوه باستانی بوشهر می گوید و فهم و فرهنگ مردمانش و ...
برخی هم که خود قلم نوشتن ندارند، قلمزنان مزد بگیر و میرزابنویس ها را اجیر کرده اند. همه هم یک هدف دارند و آن بردن دل از مردم است و گرفتن رایشان و نشستن بر صندلی شورا به مدت چهار سال.
اما به دو دلیل گمان می رود این نویسندگان و دلسوزان فصلی، آب در هاون می کوبند و راه به جایی نمی برند:
یکی این که در انتخابات شوراها در شهرهایی مثل بوشهر، بخش قابل توجهی از رای ها با انگیزه قوم و خویشی و محلی به افراد داده می شود و معمولا این گروه از رای دهندگان، توجهی به مقالات کارشناسی و غیرکارشناسی توسعه و مبلمان شهری نمی کنند. بنابراین هر که قوم و قبیله و دوست و آشنایش بیشتر، رایش بیشتر. گروهی از مردم هم که با انگیزه های سیاسی و تشکیلاتی رای می دهند، نگاهشان به جای این مقالات، به سمت لیست ها است.
دلیل دوم در تایید آب در هاون کوبیدن نامزدهای بالقوه و نویسندگان فصلی، آن است که خوانندگان حرفه ای و دائمی سایت ها و روزنامه ها هم به طریقی دیگر از چنین افرادی روی گردان می شوند و آن تلقی نوعی رفتار فرصت طلبانه از نوشته های آنان است.
این خوانندگان از خود می پرسند که این نویسندگان و صاحب قلمان در روزها و ماه های دیگر کجایند که پیدایشان نیست؟ چنین پرسشی نیز نه بیراه است و نه پاسخی درخور و قانع کننده دارد. پس نتیجه اش می شود بی اعتنایی مخاطبان و آب در هاون کوبیدن نامزدهای بالقوه!
در واقع رای دهندگان گروه دوم به نویسندگان و ناصحان و کارشناسان فصل انتخابات به زبان بی زبانی یا همان زبان بی اعتنایی می گویند:

برو این دام بر مرغی دگر نه  /  که عنقا را بلند است آشیانه!

* روزنامه نگار و فعال سیاسی