حسین جعفری:
با سپاس از شهرداری محترم شهر برازجان که دست کم جایی را به یاد بود استاد علیمراد فراشبندی در این شهر نامگذاری کردند . هرچند دیر و دور ! چرا که به حق بخشی از تاریخ دشتستان به نام این بزرگ مرد  و پژوهنده ی شهیر ،پیوند نا گسستنی داردو زنده کرده ی اوست.
دیر از این بابت که باید سال ها پیش خیابانی و یا یک مجتمع فرهنگی بزرگ یا مدرسه ای و یا دیگر مکان علمی، فرهنگی و تاریخی به نام ایشان می شد به طوری که بعضی موقع فکر می کنم حتم در شهر برازجان،زادگاه ایشان، چنین مکان هایی به نام این پژوهشگر و مورخ بزرگ هست و نگارنده در این خصوص کم اطلاع می باشد.
 و دور از این بابت که باید خیابان و یا  جایی در مرکز شهر ویا نزدیک به  آب و آبادانی به نام ایشان می شد ؛جای این همه اسم های گونگون که برخی فقط اسم معنی است و البته پیامی اخلاقی و عاطفی را بر می تابد . اسم هایی مانند ، محبت ، ایثار ، تلاش ، نیایش جوان ،پیر ، امنیت ،آسایش و... این اسم ها خوب است و نیکو اما جایگاه استاد فراشبندی در برازجان به دلایلی که در پی می آید رفیع تر و به چشم شهروندان باید نزدیک تر و در قلب شهر می بود که دست کم روزانه بیش از نیمی از جمعیت برازجان و مسافران به مرکز شهرستان از گوشه وکنار یا دیگر نقاط کشور آن را می دیدند و در اذهان ایجاد پرسش می کرد و تاریخ دشتستان را روزانه " زیر هر گوشی گفتگو می کرد"
جا دارد برای روشن ساختن منظورم تعریفی لغوی از خیابان ارایه دهم . خیابان : راهی که اطراف آن درخت باشد و در زیر درختان دو جهت راه  ، آب جاری باشد .  این اصطلاح از آن جا ناشی می شود که در زبان فارسی  « خیاو» به معنی چشمه است و " خیاو + بان " معنی بالا را می دهد. به همین خاطر نام قدیم مشکین شهر یا مشگین چای، شهر خیاو  یا خیاو چای بوده ( چه با مسمی ) ، زیرا از کوه سبلان، بالای این شهر چشمه های زیادی به پایین سرازیر می شده و در سطح شهر جریان داشته است.
عرب ها به دلیل این که چنین راه هایی که در دوسمت آن درخت و چشمه باشد نداشته اند به راه هایی که منتهی به چاه یا برکه ای می شده « شارع » می گویند و به معنی راهی که از کنار آب می گذرد و امن است.
اصطلاح خیابان یک واژه ی اصیل فارسی است و در شهرهایی مانند تبریز و شمال تهران و شیراز و دیگر شهرهای مناطق کوهستانی  کشورمان معنی خیابان با آن جاهایی که به این نام مسمی است ، تناسب بسیاردارد .
حتی اولین خیابان های برازجان خودمان هم خیابان بود  اگر آب های روان در جدول های کنار خیابان همیشگی نبود اما در ختان کنار خیابان بود ولی یادشان به خیر . اما امروز هر بیابانی و یا کوچه و پس کوچه ای  را تابلویی می زنیم ، به نام خیابان  که به اصطلاح "مال و خرجی هم ندارد ".
اما جایی را که به نام استاد فراشبندی نام گذاری کرده اند  انصافا نه شایسته و برازنده ی این بزرگ مرد است ، دور از هر مکانی ،آب وآبادی، حال خیاو و بان هم پیشکش . این نشان از آن دارد که یا این مرد را نمی شناسیم یا نسبت به ایشان کم لطفی شده است. جایی که تابلو نصب شده ( همان طور که در تصویر پایین می بینید )اکنون یک سمت آن بیابان است و زمین هایی  توقیف شده به نام ورثه ی مرحوم شاه حسینی  که فکر می کنم به دلایل عدیده تا یک قرن دیگر هم جزء شهر نشود و یک سمت دیگرش آخرین خانه های شهرک « خانه ی کارگر » از دل خاک روییده است از آب و درخت که معنی خیابان بدهد که هیچ از آسفالت و سنگ جدول و دیگر نشانه های شهرو شهر نشینی هم اثری نیست و آدم فکر می کند شهرداری این تابلو را آنجا نصب کرده که گم نشود و روزی بیایند و ببرند به امید ایزد بزرگ در آغاز یک خیابان منصوب سازند  چرا که بیابان است و بیابان ؛ یعنی ، جای بی آب و آبادی مثل همان جایی که تابلو نصب شده است.
دلایل نگارنده در مدعای این که باید زودتر و نزدیک تر به نام این استاد بزرگ مکان هایی  اختصاص داده می شد زحمت های زیادی است که در زنده ساختن بخشی مهم و مقطعی از تاریخ دشتستان کشیده اند و آثاری از خود به یادگار گذاشته اند که هر شهروند دشتستانی باید با آن آشنا باشد و بخش هایی را مطالعه کند و یا دست کم ویژه نامه ی شماره 634نوروز 1390  هفته نامه ی وزین اتحاد جنوب را مطالعه کند که جا دارد برای چندمین بار از دست اندرکاران این هفته نامه تشکر و سپاس داشته باشم به دلیل این که علاوه بر زحمت های زیادی که  طول سال در خبر رسانی و ارایه ی اطلاعات گونا گون به شهر وندان عزیز متحمل می شوند نوروز هر سال ویژه نامه ای  پر بار وبا کوشش بسیار منتشر می سازند که علاوه بر اطلاعات مفید از هر دست ،  هر سال پرونده ای درخشان در معرفی و آثار یکی از مشاهیر فرهنگی ، تاریخی ، مذهبی ، علمی ، سیاسی و.... دارد که بسیار ارزشمند است و نوروز سال   1390   این پرونده  " یادی از پدر تاریخ و روزنامه نگاری دشتستان ، علیمراد فراشبندی " اختصاص به استاد علیمراد فراشبندی داشت .
تصویری از تابلو خیابان اما در بیابان: