عبدالخالق عبدالهی
فارغ از اینکه مراسم بزرگداشت زنده یاد منصور پورحیدری که به همت قابل تقدیر کانون هواداران استقلال استان بوشهر و با استقبال خوب اقشار مختلف مردم  بسیار شلوغ و پر و پیمان و آبرومند و در شأن مرحوم پورحیدری برگزار شد که بدون شک نشان از شعور بالای مردم و احترام به ورزشکاران و  پیشکسوتان خود دارد بنده معتقدم با اینکه  منصور خان مردی بزرگ بود و هیچکس در بزرگی و بزرگواری و تاثیرگذاریش در عرصه فوتبال کشور شک ندارد اما مهم تر از این بزرگی ها،  فلسفه و نفسِ برگزاری اینگونه مراسمات است .
خوب بخاطر دارم چند سال قبل در یک دوره کلاس زبان شرکت می کردم . یک روز استاد در پایان کلاس اعلام کرد هرکس تمایل دارد می تواند  برای شرکت در جلسات رایگان تفسیر غزلیات حافظ  نام نویسی کند . یکی از بچه ها پرسید : استاد، اگر این جلسات رایگان است برگزاری آن برای شما چه نفعی دارد ؟ استاد مکثی کرد و گفت: برای من منفعت مادی ندارد اما معتقدم شرکت در این کلاس ها باعث می شود در دراز مدت روح خسته مردم شهر تلطیف شود ، درگیری و دعواهای خیابانی کمتر شود ، آمار قتل و جنایت و اعتیاد و طلاق و بزهکاری های های اجتماعی کاهش یابد و... ( راستش چند مورد دیگر هم گفت که الان بیاد ندارم). حالا به اعتقاد بنده برگزاری مراسمی از نوع بزرگداشت پورحیدری نیز کمک می کند تا نه تنها منِ غیر فوتبالی نه سرخ و نه آبی ، که شاید حتی  پورحیدری را هم نشناسم در این مراسم مدنی شرکت نمایم بلکه آن سرخ پرست دو آتشه نیز برای یکبار هم که شده فارغ از رنگ و تعصب  در کنار مخالف ورزشی خود چهارزانو بنشیند و با او اظهار همدردی کند ، همانطور که روز جمعه این اتفاق افتاد و خیلی از مخالفان و معارضان ورزشی زیر یک سقف کنار هم نشستند و با هم همدردی کردند .
برگزاری این مراسم و حتی قبل از آن مراسم یادبود سربازان کشته شده در حادثه اتوبوس مسیر کرمان ، مراسم  خانه سالمندان ، کمپین کنار گذاشتن اسلحه و شکار نکردن پرندگان و حتی آنچه انجمن گردشگران دشتستان مدتی است تحت عنوان " تورهای یک روزه استان گردی " انجام می دهد به گمانم نشانه های خوبی از نوعی فعالیت مدنی موثر و تمرین همزیستی مسالمت آمیز است تا بیاموزیم چگونه آستانه تحمل خود و جامعه را بالا بریم و یکدیگر را بهتر و بیشتر تحمل کنیم بلکه تساهل و تسامح مدنی در جامعه نهادینه گردد و در نهایت شاهد کاهش عصبانیت عمومی ، افزایش روح عینی مسئولیت پذیری اجتماعی ، ارتقای وجدان و خرد جمعی و احساس خوشایند وجود یک اتحاد واقعی  باشیم .
 از همه اینها که بگذریم این بزرگداشت یک  نکته جالب  دیگر هم داشت و آن هم حضور مسئولین شهرستان بود. با اینکه تریبون دولتیان نیستیم و اولویت ما دیدن معایب و انتقاد کردن است و همین الان که این سطور را می نگارم می توانم دستکم به تعداد انگشتان دو دست  از کارهای بد مسئولان ایراد بگیریم و انتقاد کنیم اما این دلیل نمی شود که کارهای خوب دولتمردان را نبینیم و نگوئیم و درباره آن ننویسیم . یکی از این کارهای خوب حضور مسئولان رده بالای شهرستان در مراسم بزرگداشت روز جمعه بود. شاید خیلی ها این حضور را وظیفه دولتیان بدانند که کاملا درست است اما اگر وظیفه هست که البته هست ، پس چرا قبلی ها یا  انجام نمی دادند یا انتخابی و با  اما و اگر یا به قول معروف با " ان قُلت " های فراوان انجام می دادند ؟ اگر بیاد بیاوریم که تا همین چند سال قبل فعالین مدنی به خواب هم نمی دیدند بتوانند چنین مراسمی را در شهر برگزار کنند چه رسد به اینکه مسئولین طراز اول ، خودشان هم در آن مراسم شرکت نمایند ، آن گاه اهمیت این حضور و در کنار مردم بودن بیشتر مشخص می شود .
 خوب به خاطر دارم در دولت قبلی  وقتی به همت یکی از گروههای فیسبوکی به مناسبت اول مهر و به نیت کمک به دانش آموزان بی بضاعت  مراسمی تحت عنوان " جشن مهر" برگزار شد وقتی در میان بهت حاضران یکی از مسئولان شهرستان  ناگهان از در درآمد و با هیئت همراه روی صندلی ردیف اول نشست ما چقدر خوشحال شدیم که بالاخره خرزهره مِهر آورد و بالاترین مسئول شهرستان هم افتخار دادند و در این جشن شرکت کردند  اما چند دقیقه ای نگذشته بود و هنوز جای آن مسئول محترم گرم نشده بود ، همین که فهمید متصدی برگزاری مراسم یک  گروه فیسبوکی است انگار "بسم الله" شنیده باشد ترش کرد و پنج دقیقه ای بیشتر ننشست و با تاکید بر اینکه مبادا عکس و خبر این حضور منتشر شود به قول مادربزرگم " گوتو رو تو کوچیکو نهاد و توبره به پشت و خا... به مشت " پشت سرش را هم نگاه نکرد و رفت که رفت . اما امروزه وقتی می بینیم فرماندار ، شهردار ، نماینده مجلس، اعضای شورای شهر و بسیاری از مسئولین دیگر حتی فرماندار یکی از شهرستان های همجوار با شعف خاطر در این مراسم نمادین مردمی  که متصدیش دولت و نهادهای دولتی نبوده اند شرکت می کنند و زانو به زانوی مردم روی زمین می نشینند و با ورزشکاران و ورزش دوستان اظهار همدردی می کنند  مسلما اینکار بسیار با ارزش است و نه تنها امنیتی به خطر نمی افتند بلکه خود اینکار باعث القای حس امنیت و آرامش اجتماعی در جامعه شده و نگاه غلط امنیتی به عرصه های اجتماعی را نفی  یا دستکم تعدیل می نماید .
 در پایان توضیح این نکته را ضروری می دانم که به گمانم لازم است گاه به بهانه های مختلف کنار هم بنشینیم ، دشمنی ها را کنار بگذاریم و هم افزایی ها را بیشتر کنیم و بدانیم جامعه وقتی جای بهتری برای زندگی  است که جنبه های مدنی و انسانی و بنیان های اجتماعی را تقویت نمائیم و نشان دهیم ما به هیچ وجه یک جامعه گسسته از هم نیستیم. خوشبخانه دولتیان نیز مدت هاست دیگر فعالین مدنی را معارض و مخالف و برانداز نمی دانند و خلاصه اینکه برگزاری بزرگداشت پورحیدری و پورحیدری ها تلنگر و بهانه ای است برای دور هم بودن و تمرین دوست داشتن و به قول شاعر :

کعبه یک سنگ نشانی است که ره گم نشود
حاجی ، احرام دگر بند ببین یار کجاست