روشنا جهانگیرفام*
باد پیچیده در عطر کُناری که به شکوفه پاییزی نشسته است زوزه می کشد از عمیقترین نقطه سالهای بر باد رفته عمر این دشت کهن.
دشت ِ پیر ِ \"تلخ آب\" در سکوت و سکونی دلگیر، واپسین نفس هایش را می کشد. پنجه های بی رحم خشک سالی رمقی برای این دشت نگذاشته است. وسعت \"تلخ آب\" به وسعت تاریخ ایل قشقایی ست! آنگاه که در گریز از سرمای استخوان سوز ییلاق، دل خوش به هوای قشلاق پیر و مهربان، بار بر استر ها نهاده و از پس چند روز راه پیمایی به اینجا، منطقه ای در حاشیه دشت بوشکان، می رسیدند. بارها بر زمین گشوده ، در آغوش سخاوتمند این دشت آرام گرفته و سکون و سکوت چند ماه تنهایی اش را با غوغای زندگی ایلی در هم می شکستند.
حالا سال هاست که کم لطفی آسمان و قهر باران از یک سو و یک جانشینی اجباری عشایر از سوی دیگر\"تلخ آب\" را در سکونی مرگبار فرو برده است.
دست غارتگر کشاورزان هم در این سال های اخیر آخرین قطره های آب را از زیر زمین این دشت بیرون کشیده و بر شیارهای تن زخمی اش جاری می کنند و دشت، دیگر رمقی برای میزبانی این مهمانان بی ملاحظه و طمعکار ندارد!
\"تلخ آب\" واپسین سالهای عمرش را سپری می کند و این را می شود از خستگی و غبار نشسته بر چهره تک تک درختان کهنسالش خواند.
در این میانه مسئولان و متولیان منطقه به جای اینکه مرهمی بر زخم این دشت بگذارند و آن را از خطر نابودی نجات دهند؛ خود عاملی شده اند برای تسریع نابودی این منطقه.
در شهریور امسال اعلام شد که بخشی از دشت در حاشیه روستای امامزاده، روستایی که عشایر بی رمق در آن سکنی گزیده و دلخوش به خاطرات عمری زیستن در آن دشت، روزگار سپری می کنند، می بایست تبدیل به محلی برای دفن زباله شود!
این تصمیم شهرداری بوشکان که با مشارکت دهیاری روستای امامزاده گرفته شده است، عاری از هرگونه نظر کارشناسانه است و به معنای مرگ حتمی و زودتر از موعد دشت خواهد بود.
با توجه به خشکسالی های پی در پی توان طبیعت برای مقابله با دست درازی های بشر و حفظ چرخه طبیعی خود، کمتر و کمتر شده است.
بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری این منطقه در اثر خشک سالی، افزایش سطح زیر کشت زراعی، افزایش جمعیت مهاجر و آلاینده های ناشی از زمین های کشاورزی نابود شده یا در خطر نابودی اند.
اضافه شدن زباله های شهری به زمین هایی که مشخص نیست توانایی تجزیه زباله را داشته باشند یا نه، رشد گونه های جدید و عمدتا گونه های موذی را به دنبال خواهد داشت. افزایش مگس ها و احتمالا موش ها زندگی مردم روستا را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد.
چرخه طبیعی زندگی بیش از پیش در این دشت بر هم خواهد خورد و این بر هم خوردگی دامن همه ساکنان دشت بوشکان را خواهد گرفت.
عشایر مالکان این منطقه نبوده اند و از منظر قانون تنها مستاجران این دشت هستند.مالک اصلی این منطقه اداره منابع طبیعی شهرستان دشتستان می باشد. البته طبق قراردادی که بین عشایر منطقه و اداره منابع طبیعی وجود دارد ،عدم رضایت عشایر برای این تغییر کاربری می تواند مانع از این کار شود اما این مستلزم طی کردن مراحل طولانی قضایی ست.
و این در حالی ست که مستاجران این زمین ها از نسلی هستند که خود همه پیر و زمین گیر شده و از طرف دیگر سواد کافی برای پیگیری قضایی چنین کاری را ندارند. در نتیجه این وظیفه تماما موکول می شود به اداره منابع طبیعی که حفظ و حراست اراضی تحت تملکش از اولویت های کاری و تعریف شده این اداره می باشد.
نکته تاسف بار این است که اداره منابع طبیعی شهرستان دشتستان با این تغییرکاربری زمین موافقت کرده است.این عدم احساس مسئولیت منابع طبیعی دشتستان در قبال زیست بوم \"تلخ آب\" و سپس زیست بوم کل دشت بوشکان جای تاسف دارد.
سالیان سال عشایر منطقه با سیستمی سازشکارانه با طبیعت، این دشت، زیست بوم و چرخه طبیعی اش را به خوبی حفظ می کردند اما به محض یک جا نشین شدن عشایر دست کاری در محیط زیست طبیعی این منطقه شروع شد. واگذاری به بخش زراعی نفس این دشت را بریده است. بهره برداری بیش از حد از سفره های زیر زمینی خطر نشست زمین های این منطقه را در پی دارد. و حالا ضربه آخر بر پیکره این منطقه دفن زباله در این دشت است. مرگ و انقراض بسیاری از گونه ها و برهم خوردن زندگی بسیاری دیگر حتمی خواهد بود.
نتیجه این تصمیم عجولانه و غیرکارشناسانه ، چیزی جز کمک به تسریع مرگ این منطقه نخواهد بود.} 

*گزارشگر بخش محیط زیست روزنامه وقایع اتفاقیه تهران