معرفي شاعر/ فريبا جلاليان

امروز: پنجشنبه 06 ارديبهشت 1403

تاريخ انتشار: 28 آبان 1391 - 06:42

درسال 1346درمحله ی جنت برازجان به دنیا آمد و از محیط و مردم ساده دل آنجا درس ها گرفت. ابتدا به هنرنقاشی علاقمند بود ولی

درسال 1346درمحله ی جنت برازجان به دنیا آمد و از محیط و مردم ساده دل آنجا درس ها گرفت. ابتدا به هنرنقاشی علاقمند بود ولی چون پدرش ذوق شعری فراوانی داشت، وشعر بسیاری از شاعران را از بر داشت جذب شعر شدند و تا کنون نیز این هنر را ادامه داده اند.
از استادان و مشوقان خود در دوره ی راهنمایی و دبیرستان به نیکی یاد می کند که از جمله آنان زنده یادغلام رضا ناصحی، آقای محتشمی وخصوصا آقای شهرثابت که دردوره ی دبیرستان وحتی بعد از آن هم این پیشرفت را مدیون ایشان می داند، نام می برد.شعرهایش کلاسیک و بیشتر در زمینه ی غزل ومثنوی می باشد و در جشنواره های فجر،دفاع مقدس وغدیر،جشنواره ی خلیج فارس صاحب امتیازاتی شده است.
دراین دوسال اخیربه دوبیتی و رباعی دل بستگی بیشتری پیدا کرده است که این را خود به خاطر حوصله ی جامعه ی امروزی می داند.
آقای هاشمی زاده را در این دو سال بهترین راهنمای خود می دانند و اخیرا علاقه به شعر گویشی به لهجه ی شیرین دشتستانی پیدا کرده اند که با راهنمایی های آقای استاد فرج ا... کمالی امیدوار است بتواند در این زمینه نیز موفق باشد.
به خاطر خانواده، همسر و فرزندانش که در این زمینه با او همکاری می کنند همیشه خدا را شکر می کند.
و اکنون چند دوبیتی و رباعی از ایشان :
و سالي نو هوايي سرد ديشب
دلِ آن بچه ها پردرد ديشب
عمو نوروز زخم پايشان ديد
لباس و كفش نو آورد ديشب
***
دلت آرام و پر آوازه باشد
دو دستت سبز بي اندازه باشد
لبت چون ماهي شوريده هر بار
كه از آبش بگيرم تازه باشد
***
دلم را پر كن از ناز نگاهت
و دعوت كن به پرواز نگاهت
مرا خالي كن از اندوه ماندن
ببر در شهر شيراز نگاهت
***
چه دستاني رها مي ماند و بس
دو رد پا به جا مي ماند و بس
شبيه بلبلان نو بهاري
فقط از ما صدا مي ماند و بس
***
با اين همه برف لاله عباسي نيست
اميد به بوي غنچه و ياسي نيست
آدم چقدر شبيه آدم برفي
وقتي كه در اين زمانه احساسي نيست
***
در سبزي من زردي پاييز گذاشت
در چشم و دلم بارش يك ريز گذاشت
من سبز ولي خدا كه از روز ازل
بين من و آن بهار تبعيض گذاشت
***
خوش بود ميان اطلسي ها باشيم
دور از تب و تاب بي كسي ها باشيم
دست تو به دست من و بر سفره ي عشق
ما هر دو به عقد نرگسي ها باشيم
***
يك حنجره سوز بي صدا داشت دلم
هر لحظه بهانه ي ترا داشت دلم
با ياد تو در ميان بيداري و خواب
شب ها چقدر برو بيا داشت دلم
***
پُل خواجوي دستم چشم در راه
دخيل عشق بستم چشم در راه
اگر زاينده رود چشم خشكيد
ولي تا زنده هستم چشم در راه
***
چه دستاني كه هر شب بر درش زد
بدي كرديم و خوبي دفترش زد
خدا با آن هم بخشندگي ها
عجب دسته گلي آدم سرش زد!
***
به قدر چشم هايت حرف دارم
به گوش آشنايت حرف دارم
شبي بگذار سر بر روي پايم
كه يك دنيا برايت حرف دارم