مختار فیاض 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  پانزدهم مهرماه را روز ملی روستا نامیده اند. ابتدا این روز را خدمت همه ی روستاییان و آبادی نشینان هم استانی تبریک عرض می کنم و از کسانی که در نامگذاری این روز ابتکار به خرج دادند؛ نهایت امتنان را دارم. در خصوص روستا، بحث، فراوان است ولی با توجه به این که بنده یک روستا زاده هستم و مدت هفدده سال است که به واسطه ی نوع شغلم (تهیه کننده، نویسنده و گزارشگر برنامه ویژه روستاییان در رادیو بوشهر)؛ ارتباط تنگاتنگی با اقشار مختلف روستایی، داشته و به بهانه ی روز روستا!!! می خواهم راجع به نقش روستاها، در اقتصاد و فرهنگ استان، نکاتی را خدمت علاقمندان، عرض کنم.    

 ۱-روستا در وهله ی اول،کانون تولید به شمار می رود. بی گمان مهمترین نیازهای حیاتی شهرنشینان در روستاهای استان تولید می گردد. بعضی از این تولیدات، مستقیما در اختیار مصرف کنندگان شهری قرار می گیرد (نظیر سبزی، صیفی، جالیز، خرما، گوشت، لبنیات، فرش، عسل و...) و بعضی دیگر، به طور غیر مستقیم، و به صورت فرآوری شده؛ به مصرف  شهرنشینان، می رسد (همانند نان، فراورده های لبنی و...)  این ویژگی روستا، به عنوان مهم ترین ویژگی، در اکثر روستاهای استان بوشهر، قابل رؤیت است. امروزه نه تنها خرمای مصرفی مردم استان، بلکه خرمای بخش زیادی از جمعیت کشور و حتی خارج از کشور را، روستاییان ما تولید می کنند. گوجه فرنگی و جالیز روستاهای استان نیز، علاوه بر اشباع بازارهای داخلی، پاسخگوی جمعیت قابل توجهی از کشورهای خارجی نیز هست. و همین طور، تولید انواع محصولات دامی که پرداختن به آن ها، در حوصله ی این گفتار نیست و یقینا همگان، در این خصوص، اطلاع کافی و وافی دارند.         

۲-در کنار مبحث تولید، دومین ویژگی روستا و روستانشینی، نگه داشتن و استقرار جمعیت قابل اعتنایی است که در حالت عادی بیکار و خوش نشین، نامیده می شوند؛ اما در کنار جمعیت مولد به زندگی ادامه داده، بعضا به طور موسمی شاغل می گردند. کنترل و نگهداری این جمعیت در روستاها، علاوه بر این که، به نوعی یاری رسان تولیدکنندگان در فصولی از سال می باشد؛ از سرازیر شدن آنان به شهرها و ایجاد مسایل اجتماعی نیز، جلوگیری می نماید. 

۳-از دیگر ویژگی های زندگی روستایی، حفاظت و صیانت از یک فرهنگ و یک سبک و شیوه ی زندگی است. بی تردید، در سال های اخیر که کشورهای غربی، خصوصا آمریکا، بحث جهانی شدن را مطرح کرده اند؛ آن چه می تواند؛ فرهنگ اصیل ایرانی-اسلامی را از گزند تندباد تبلیغات شدید غرب، نجات دهد؛ تکیه و تأکید بر فرهنگی بومی است که در روستاهای ما، به صورت بکر و دست نخورده باقی مانده است. فضیلت هایی که متأسفانه در مناطق شهری، بلحاظ سبک نوین زندگی (که عموما از طریق تبلیغات رسانه ای غرب شکل گرفته اند) به دست فراموشی، سپرده شده اند؛ در مناطق روستایی، همچنان، به عنوان هنجار و ارزش محسوب می شوند و افراد، ملزم به اطاعت از آنان هستند. 

۴-چهارمین ویژگی زندگی در روستا،که به نوعی، مکمل و متمم ویژگی سوم است؛ این است که روستاها، به واسطه ی بکر بودن، حامل عناصر فرهنگی ارزشمندی هستند که در مناطق شهری، کمیاب و یا حتی نایاب است. عناصری همانند زبان فارسی، در مناطق روستایی، به مراتب دست نخورده تر و اصیل تر،باقی مانده است. امروز واژه های زیبا و خوشتراشی در روستاهای استان ما تلفظ می شوند که به یقین هم از بعد ساختاری و هم از بعد آوایی، اصالت دارند و دقیقا همان چیزی است که در پارسی پهلوی ساسانی یا حتی اشکانی مورد استفاده قرار می گرفته است. 

نتیجه آن که، زندگی روستایی،  به عنوان یک سبک زندگی، نقش بسیار مهم و مؤثری، در تداوم حیات جامعه امروز ما ایفا می کند. بنابراین؛ به نفع همه خواهد بود که این روستاها به عنوان کانون های تولید و حافظان فرهنگ اصیل، تقویت شوند و اهالی و باشندگان آن ها بتوانند با کمترین دغدغه، در زادگاه خود بمانند و مثل گذشته متولی و حافظ اقتصاد و فرهنگ این مرز و بوم باشند./ج