مختار فیاض:

اعلامیه از بارگه کرببلا داد/ با زینب و سجاد سوی شام فرستاد

این جمله ز خون بود، در آن نشریه مسطور/ باید بشر از قید اسارت شود آزاد                                                                           

در سال۶۱ هجری، یعنی ۱۳۷۷ سال پیش(به قمری) در مجموعه ی تحت خلافت خلیفه ی اموی،یعنی یزید ابن معاویه، اتفاقی رخ داد که از بعد ظاهری، مثل سایر جنگ و نزاع هایی بود که در آن سال ها، در شبه جزیره ی عربستان و به تعبیر عام تر، در سراسر جهان، به وفور اتفاق می افتاد. در این حادثه حسین(ع) فرزند دوم علی علیه السلام، با گروهی اندک به جنگ سپاه  بزرگ حکومت اموی رفت و همان طور که عقل، منطق و سنت الهی اقتضاء می کرد؛ در زمانی بسیار کوتاه (ظرف چند ساعت)، خود و جنگاورانش، به شهادت رسیدند و اهل بیتش که فرزندش زین العابدین(ع) و خواهرش زینب(س) از جمله ی آنان بودند، به اسارت در آمدند. از آن تاریخ تا کنون در همه ی ممالک اسلامی، خصوصاً در میان شیعیان، این ایام با یادکرد و عزاداری های ویژه، گرامی داشته می شود. برای همه ی کسانی که بیرون از دین اسلام و مذهب شیعه به این ماجرا نگاه می کنند؛ دوام این یادکرد و عزاداری، بسیار عجیب است. یعنی گریه و زاری کردن بر شخصی که ۱۳۷۶سال پیش ،در یک حادثه ی سیاسی و مذهبی جان باخته است را غیر قابل هضم می دانند. اما برای کسانی که واقعا مسلمان و شیعه محسوب می شوند؛ این عزاداری ها و یادکردها، نه تنها منطقی و قابل قبول است؛ بلکه بسیار مترقیانه و روشن بینانه تلقی می شود： اول این که، در سراسر جهان، تمجید و تجلیل از قهرمانان و جان باختگان حوادث خاص، معمول و متداول است. به طور مثال، امروز در سراسر جهان، ورزشی با عنوان "دو ماراتن" شناخته می شود که ریشه آن، به جنگ میان داریوش بزرگ با یونانیان، برمی گردد. داستان از این قرار است که چون، سپاه یونان بر سپاه ایران پیروز می شود؛ یکی از سپاهیان، با نام "ماراتون" از محل جنگ تا آتن را با پای پیاده می دود تا خبر مسرت بخش پیروزی را به مردمش، ابلاغ کند اما لحظه ای که به آتن، می رسد از فرط خستگی  و تشنگی، جان می سپارد. از آن زمان تا کنون یونانیان، به پاس کار بزرگ این سپاهی، نام این ورزش را که به اندازه دویدن  او ست؛"دو ماراتن‘’ نهادند و آن را در سراسر جهان ترویج کردند. این مطلب را عرض کردم که بگویم بزرگداشت قهرمانان خاص، در همه ی مناطق جهان، معمول و متداول است و منحصر به مسلمانان و شیعیان نیست. 

دوم این که، آزادی، جوهر زندگی اجتماعی است و همه ی انسان ها، نوعا از صمیم قلب، آن را می ستایند و خواهان دستیابی به این اکسیر ارزشمند هستند. بنابراین نه تنها  خود مشتاقانه برای تحصیل آزادی حاضر به جان فشانی هستند بلکه هر کس که در این مسیر گام بردارد؛ برایشان قابل ستایش و احترام است. و با توجه به این که جوهر قیام امام حسین(ع) به هدف دفاع از آزادی و حریت انسان ها بود؛ (یعنی آن چیزی که در طول حکومت اموی، خصوصا در دوران حکومت یزید، لگدمال شده بود) هرکس به هر اندازه، نسبت به ماهیت این قیام معرفت و شناخت داشته باشد؛ نسبت به امام حسین(ع) ارادت و احترام خواهد داشت و این ارادت تا روزگاری که مقوله ی آزادی نزد انسان ها، محترم باشد؛ تداوم خواهد داشت.

سومین دلیل ماندگاری قیام امام حسین(ع) در میان مسلمانان(خصوصا شیعیان)، توجه  و تأکید این امام به اصل دین و  آموزه های دینی و جلوگیری از انحرافاتی است که حکومت وقت، در دین  به وجود آورده بود. بنابراین چون دین یک امر فطری است و همه ی انسان ها،علی العموم،به دنبال پیام های اصیل و ناب دین هستند؛ قیام امام حسین را در رسوا ساختن  تحریف کنندگان دین و سوء استفاده کنندگان از این موهبت فطری، می ستایند و همواره سالروز قیامش را گرامی می دارند.

البته به باور بنده، امام حسین(ع) اصل آزادی را بر دین داری ارجح می دانستند. چرا که در کلام معروفشان،خطاب به سپاه وحشی اموی می فرمایند： "اگر دین ندارید؛ لااقل، آزاده باشید."

مع الوصف و به یقین، اگر در همه ی اعصار، دینداری ها و عزاداری ها، همراه با معرفت، شناخت و آرمان باشد؛ سعادت و خوشبختی، قرین لحظه های دینداران و عزاداران خواهد بود. بنابراین در شروع محرم ۱۴۳۸هجری قمری، آرزو می کنیم که همه ی مسلمانان و شیعیان ،عزاداری ها و مراسم مذهبی ویژه ی این روزها و شب ها را با معرفت و شناخت واقعی از قیام امام حسین(ع) و گام برداشتن در آن مسیر مقدس و منطقی، انجام دهند تا هدف از قیام امام حسین، که به فدا کردن جان خود، فرزندان و یارانش انجامید؛ به درستی، محقق گردد.(آمین)/ص

اول محرم۱۴۳۸ مصادف با دوازدهم مهر ماه نود و پنج