اروپاییان برآنند که «هومر»، شاعر یونانی و سراینده ی منظومه های «اودیسه » و «ایلیاد » را پدر حماسه در دنیا معرفی کنند و به کمک دستگاه های تبلیغاتی خود و چاپ و تکثیر این داستان های تخیلی در تیراژ وسیع و همچنین نوشتن کتاب ها و مقاله های فراوان در مورد آن ها و ساختن فیلم و سریال های متعدد این داستان ها را واقعی جلوه دهند و با تاریخ مطابق بدانند، تا حد زیادی هم موفق شده اند و در اذهان مردم دنیا چنین افکاری جای خوش کرده است که: آری تاریخ دنیا از یونان شروع می شود و یونان مهد علم، فلسفه، فرهنگ، پزشکی، سیاست، ورزش و همه و همه چیز است! آیا به راستی چنین است؟ گاهی فکر کرده ایم که خود یونان چقدر قدمت دارد؟
تاریخ شکل گیری تمدن یونان به زحمت به2800سال می رسد؛ آیا همه چیز دنیا و همه ی دست آوردهای بشری در همین دو هزار و هشت صد سال شکل گرفته است؟ یونانیان خود تیره ای آریایی مهاجر هستند؛ یعنی یونان فرزندی است که قدر مام را فراموش نکرده، بلکه انکار می کند.« ویل دورانت» اظهار می دارد: « نمی توان تاریخ جهان را نوشت و شکل گیری زندگی و آغاز تمدن بشری را از آسیا، انکار کرد!» به همین دلیل جلد اول تاریخ تمدن یازده جلدی خود را به آسیا اختصاص داده و نوشته است:
« انسان با سخن گفتن و تمدن با کشاورزی و صنعت با شناخت آتش به وجود آمده» و این سه بنا به کشف های گوناگون از آسیای غربی یعنی ایران و میان رودان (عراق امروزی) که نیز جزیی از ایران باستان بوده در وجود آمده است؛ حال چطور می شود بنا به گفته ی بعضی از تاریخ نویسان مغرض یونان و اروپا سر آغاز تمدن و فرهنگ را یونان و اروپا بدانیم؟
آیا واقعا کتاب های هومر واقعیت تاریخی دارد؟
اروپاییان نام های موجود در کتاب های هومر را واقعیات تاریخی دانسته و سعی دارند بنا بر توصیف های موجود در آن کتاب ها برای آن نام ها، مطابقت تاریخی در دنیای باستان پیدا کنند و با نام های امروزی هماهنگ سازند و چنین جلوه دهند که این آثار بر مبنای تاریخ گذشته نوشته شده و آغاز گر تاریخ بشراست، در صورتی که خود هومر علت نوشتن این کتاب ها و هدف اصلی این سروده ها را لذت بخشیدن از طریق موسیقی و کلام نوشته و تأکید داشته که هرگز بر هدفی تاریخی یا فایده ای اندیشمندانه تکیه نمی کند.
حتی ارسطو، فیلسوف بزرگ، در کتاب فن شعر (بوتیقا) سروده های هومر را «دروغ های تحسین انگیز» می نامد.
تخیلی بودن این داستان ها و عدم مطابقت با عقل و منطق، در جای جای نوشته آشکار است به عنوان مثال «... مادر آخیلس یا آشیل با سی و سه پری به سوی او می شتابد...
«هراسپیک» خدایان را از مسیر رنگین کمان از آسمان به زمین می فرستد تا به آخیلس فرمان دهند در نبرد حاضر شود ...» در صورتی که در سراسر شاه نامه (معتبر ترین نوشته در آشکار کردن تاریخ باستان ایران زمین) چنین تخیل کودکانه ای یافت نمی شود. حتی در قسمت های نمادین شاه نامه مانند داستان «زال و سیمرغ» و یا «رویین تنی اسفندیار» و «هفت خوان رستم» و ... هیچ چیز خلاف خرد و منطق نیست، ولی این عبارات از نوشته های هومر حتی ویژگی سمبلیک هم ندارد، از طرفی شاه نامه نشان دهنده ی تاریخ ادیان و اعتقاد ایرانیان است و روشن می کند که در ادیان باستانی (آیین مهر و دین پیامبر زرتشت ) اهورا مزدا، خدایی است، ازلی با قدرت و توانی ماورای قدرت بشری و جایگاهی والاتر از گیتی (جهان مادی) دارد. حتی در بیتی از شاهنامه آمده:
« اگر اهرمن جفت یزدان بدی شب تیره چون روز رخشان بدی»
و این بیت نشان می دهد؛ اینکه بعضی ها نوشته اند در ادیان پیش از اسلام در ایران، اهریمن (نماد بدی) هم سنگ اهورا مزدا (خدای نیکی) دانسته می شده؛ اتهامی بیش نیست. فردوسی بزرگ در نقل باورهای باستانی چنین سروده که اگر قدرت اهریمن هم اندازه ی قدرت یزدان (خدای واقعی) می بود، شب تاریک نیز مثل روز روشن بود. آیا این اندیشه ها قابل قیاس با اعتقاد به چند خدایی و برای هر پدیده ای یک الهه دانستن است؟
اما متأسفانه سال های سال است که این تخیلات هومر که حتی یک روز هم قبل از هومر در اذهان مردم سابقه نداشته به عنوان شاهکار ادب حماسی جهان و به کمک نمایش، اپرا؛ فیلم و درج در کتاب های درسی به خورد مردم دنیا داده می شود؛ در حالی که در مقایسه با شاه نامه ی فردوسی، فکر روشنگری و گره گشایی یا پیام های اخلاقی، دینی و اجتماعی در آن بسیار کم است؛ مثلا در این داستان ها خدایانی وجود دارد که دایم دروغ می گویند یا با هم در حال مشاجره هستند یا در حمایت قهرمانی علیه قهرمان دیگر فساد می کنند. « آپولون(خدای آفتاب) با دلی پر ازخشم از کوه المپ چون طوفانی فرود می آید. او با تیرهای دهشتناک بلا، نخست سگان و استران لشکر را به خاک هلاک می اندازد و آنگاه تیرها را به سوی خود «ترواییان» روان می کند به طوری که، نه روز تمام توده های هیزم برای سوختن مردگان زبانه می کشید. روز دهم الهه ی «هرا» میانجگری می کند. هرا به دلیل آنکه «پاریس» شاهزاده ی تروایی جایزه ی زیبا ترین زن را به او نداده بود از تروایی ها خشمگین بود و همیشه جانب یونانی ها را می گرفت ...» در سراسر داستان های هومر نکات اخلاقی و رفتار و منش پهلوانی اگر بگوییم نیست دور از انصاف است بلکه می توان گفت بسیار اندک است و با عملکرد و رشادت های پهلوانان شاه نامه قابل قیاس نیست؛ اما متأسفانه اروپاییان در برخورد با شاه نامه از جاده ی انصاف بیرون شده و این داستان های واقعی را افسانه و اسطوره نام گذاشته و به کمک تبلیغات سوء در اذهان دوست و دشمن جای داده اند که فردوسی داستان های افسانه ای گذشتگان را به نظم کشیده، ولی بعدها که مطابقت های تاریخی این داستان را با کشفیات باستان شناسی ملاحظه کردند و نتوانستند انکار کنند به نوعی سعی در پایین نگه داشتن مقام شامخ فردوسی داشته و این که فردوسی در سرودن شاه نامه و نظم داستان های ملی ایران از شاهکارهای هومر تقلید کرده و اصل این داستان ها آن است که هومر سروده و شاه نامه شبه و سایه ای از آن هاست, غافل از این که غالب این داستان ها در بسیاری از کتاب های تاریخی دیگر غیر از شاه نامه نیز آمده به ویژه در قسمت هایی از کتاب اوستا (یشت ها و بندهش) که حداقل مربوط به شش هزار سال پیش است، یعنی چهار هزار سال پیش از شکل گیری یونان و یا به وجود آمدن تمدن و کتابت در هرکجای کره ی زمین؛ از طرفی نوشته های فردوسی همه مأخذ تاریخی دارد و قبل از فردوسی در « خوتای نامک ها» و آثار دوره های ماد و هخامنشی و حتی قبل از دوره های نام برده و یا همزمان با فردوسی و یا نزدیک به زمان فردوسی در آثار متعدد تاریخی مانند: تاریخ مسعودی، گردیزی، ثعالبی، حمزه ی اصفهانی، ابوریحان، طبری و... ـ هر چند با تفاوت های اندک ـ آمده؛ ولی آثار هومر فقط زاده ی تخیل خود هومر است و از مأخذ تاریخی به دور است و در شاه نامه عملکردها همه اعمال انسانی است حتی در داستان های نمادین مانند داستان زال و سیمرغ کارها ی منسوب به سیمرغ همه اعمال انسانی است.