مهراب شاد:

در بررسی این موضوع از طريق فضای مجازی به نظرات مختلفی برمیخوریم. فعالان مدنی و اجتماعی و يا مسئولان سياسی و اجتماعی دیدگاه های متفاوتی در مورد فضای مجازی و تاثیرات آن دارند و هيچ كدام به اين فكر نكرده اند كه می شود با يک بررسی اجمالی در اين فضاها وضعيت کلی جوانان و جامعه را بطور نسبی دريابند.
ايران در جامعه جهانی از نظر اميد به زندگی رتبه ١٤٩ را به خود اختصاص داده است كه با بررسی فضای مجازی (از جمله واتس اپ، اينستاگرام و ديگر نرم افزارهای فضای مجازی) می توان ديد كه رتبه ١٤٩ برای ايران خيلی خوشبينانه در نظر گرفته شده است، در اين فضا مطالب و پست هايی گذاشته می شود كه اكثرا خوانندگان اين مطلب آنها را مطالعه كرده اند، پست ها و متن هایی مثل (خدا ديگه بريدم، فقط به مردن بدهكارم خدايا، زندگی با ما بد کرد و .....) واقعا اين سطح از نااميدی از كجا به جوانان آينده ساز ما تزريق شده است؟! از آب معدنی!!!!!!!!!؟ از روغن های خوراکی ؟! از پنیر و گوشت و فست فودها و یا از تدبیر و اظهار نگرانی های مسئولان؟
دليل چيست؟ آیا کسی به دنبال علت رفته است؟؟؟؟ نباید این موضوعات به وسیله جامعه شناسان یا روانشناسان مورد تحقیق قرار بگیرد ؟

تمام تنم ميلرزد كه چراغ آینده ايران ما قرار است به دست اين نسل بيفتد! نسل نااميدان !!!

ريشه ی اين پژمردگی ها كجاست؟؟

عدم رفاه نسبی اجتماعی، نظام آموزشی، مسائل و مشکلات اقتصادی، محرومیت های منطقه ای و... موجب نبودن نشاط و شادی در جامعه و اشاره های جمعی این مسئله است.

چرا داريم به چاه نزديک می شويم !!!!
آيا جوانان معنی و مفهوم علم را نمی دانند و يا می دانند ولی اميدی به علم ندارند!!! و یا اساسا علم به آنها چه کمکی می كند وقتی افرادی را می بينند که بعد از سال ها بازنشسته شده اند و تازه به مسافركشی یا سایر مشاغل کم درآمد روی می آورند!!! آيا باز هم انگيزه اي برای ادامه ی زندگی و امید به آينده ی خود دارند كه علم بياموزند؟؟

عوامل مختلفي در افزايش اميد به زندگي تاثيرگذار است. عوامل فردی و عوامل اجتماعی ایجاد نشاط از مولفه های مهم پویایی در هر جامعه است؛ نشاط اجتماعی ميل به پيشرفت را بيشتر می كند و نااميدی جمعی را كمرنگ می كند؛ در واقع عدم نشاط در جامعه باعث بی انگيزگي و پژمردگی می شود و خود را در نوع پوشش، طيف رنگ های انتخابی، نوع خوراک، عملکرد افراد و حتی فضای درونی ساختمان ها نشان می دهد.
نشاط اجتماعی برای یک جامعه و ملت را نمی شود خريد، اما می شود به یک جامعه انتقال داد، یا به اصطلاح نشاط را به آن تزریق کرد، البته نه با لغو كنسرت ها!!! گويا اصلا اين جامعه مهم نيست و يا برای آينده ی خود چشم اندازی ندارد.
در این مقوله نقش نهادهایی چون صدا و سیما، اداره ارشاد و یا حتی شهرداری ها غیر قابل انکار است.
صدا و سيما كه رسانه ملی است كجای اين نقطه ضعف است و آيا توانسته بيننده ی بیشتری را در اين دهه گذشته جذب كند و يا بالعكس با ريزش بيننده روبرو بوده است؟ و يا در ايام شادی كه در سال از انگشتان دست تجاوز نمی كند چه برنامه هایی را تدارک دیده ایم ؟ اگر هم چنين باشد و برنامه یا جشنی باشد اقتصاد و اجتماع به جوانان و جامعه ما اجازه ی داشتن نشاط و بروز شادی ها را نمی دهد!!!

نشاط اجتماعی را بايد با برنامه ريزی و دورانديشی و به تدریج به یک جامعه تزريق كرد، نمی شود با یک وعده و جمله این نشاط را به جامعه یا جوانان آن هدیه داد.

مسئولين عزيز نشاط باید خون جاری در رگ های جوانان باشد. لطفا با تدبیر و انجام درست مسئولیت های خود این نشاط را به رگ های جامعه غمگین مان تزريق كنيد.../ص