اتحادخبر- مهدی بکران: مراسم جنگ گلادیاتورها در دوران امپراتوری روم باستان، تراژدی  جذاب و آئین خونینی بود.

امپراتوران رومی ‌از این مراسم برای تهییج احساسات عمومی ‌قبل از شروع جنگ ها استفاده می‌کردند. در اصل، این مبارزات روح خشونت و مبارزه را در جامعه احیا و بازتولید می‌نمود.

در واقع سیاست‌مداران رومی با برگزاری چند مبارزه هیجان‌انگیز بین گلادیاتورهای معروف، حس خشونت را بین سربازان و مردم عادی رواج می‌دادند تا متاثر از آن، جامعه بتواند هزینه‌های مالی، اجتماعی و سیاسی یک جنگ خونین جدید را بپذیرد و جنک‌، مشروعیت عمومی پیدا نماید. نبرد گلادیاتورها، ابزاری تبلیغاتی هم بود و کارکرد هژمونیک‌کردن جامعه در قبال پذیرش  عملکرد سیاست‌مدران و یا گاهی هم برای سرپوش گذاشتن بر مشکلات سیاسی یا اقتصادی آنها بود. همچنین  با برگزاری جدال تراژیک گلادیاتورها، تلاش می‌شد تا توجه عموم از موضوعات مورد بحث روز دور شود و همه به تماشای گلادیاتورهای بخت برگشته‌ای بروند که برای زنده‌ماندن مجبورند همنوعان خود را بی‌رحمانه به قتل برسانند!

درآن دوران،‌ رومی‌ها آمفی‌تئاترها و مبارزات گلادیاتورها را نشانه تمدن خود می‌دانستند. پرورش گلادیاتورها هم از سرمایه‌گذاری‌های مطمئنی به‌شمار می‌آمد و داشتن قوی‌ترین آنها افتخار هر اشراف زاده‌ای بود و جزئی از ویژگی طبقه‌ی اشراف روم بود‌.

برخی می‌گویند بر‌ای بشر امروزی غیر‌ممکن است که احساس گلادیاتورهای مبارز «کلزیوم» بزرگ روم باستان را درک کنند. اما به‌نظر نگارنده چنین نیست و امروز هم برخی برای استتار‌کردن ضعف و ناتوانی‌ها و فرار از انتقادها به پرورش گلادیاتورها روی می‌آورند تا حواشی و جذابیت‌های مبارزه را جایگزین متن کنند.

اتفاقا اگر گلادیاتورها در عصر باستان، بیشتر در روم بودند، امروز در قرن معاصر در همه جا هستند و به مبارزه‌ می‌پردازند.‌

جای دوری نمی‌رویم در همین شبه جزیزه کوچک بوشهر‌، عده‌ای‌ خود را صاحب شهر می‌دانند و باقی را صحرایی می‌خوانند. اینان، برای فرار از کاستی‌ها و ندامت‌کاری‌هایشان با هوشیاری و با به‌کار‌گیری برخی تنومندان رسانه‌ای از آنها استفاده گلادیاتوری می‌برند و آنها را با هم‌رزمان و دوستان خود وارد مبارزه تن به تن‌ می‌کنند‌ و خود‌ بر  قالی در  لژ‌نشسته، قهقهه می‌زنند و به ریش اصلاحی آنها می‌خندند.

گلادیاتورهای رسانه‌ای هم خرسند از شادی تماشاگرانی که خنجر اختلاس بر کمر بسته‌اند‌، آرمان‌ها، گذشته و نسب و برادری‌ها را قربانی می‌کنند.

گلادیاتورهای امروزی گاهی هم‌ لباس فرهنگی بر تن می‌کنند‌ و به بهانه نزاع لفظی خانوادگی در‌صدد لابی برای‌ مخالف دیروز خود جهت‌ ارتقاء مقام‌اش و جانشین برادر کردن‌اش بر می‌آیند و برایشان مهم نیست در خرداد گذشته در نقطه مقابلشان بوده است. آنها فقط غرق تشویق‌های بادکنکی هستند.

کاش گلادیاتورها می‌دانستند، اگر چه در ظاهر جنگ تن به تن می‌کنند، اما در باطن، باعث ضعف لشکر امید و بانی قوت لشکر حریف می‌شوند.

گلادیاتورها باید بدانند که تماشاگران معاصر از تبار مردمان روم باستان نیستند که از مبارزه آنها لذت ببرند و هورا بکشند.

تماشاگران معاصر، پویا، هوشمند‌،‌ آینده‌گرا و صاحب تحلیل هستند و واهمه دارند از گلادیاتورهایی که نطفه‌ی خشونت می‌کارند و حتی به برادران خود رحم نمی کنند. و همین باعث می‌شود که کم‌کم اعتماد‌شان از آنها سلب می‌شود و در دوست‌داشتن یا نداشتن‌شان دو‌دل می‌شوند‌ و خرداد پرحادثه‌ی سال آینده‌ استان را به مخاطره می‌اندازند.

مردم گلادیاتور‌ی که نسخه‌ی بومی‌شده‌ی کیهانی باشد را دوست ندارند.

مردم شبه جزیره معتقدند گلادیاتورهای عادی و باستانی ‌همیشه بازنده بودند؛ چه در میدان جنگ برنده می‌شدند و با شمشیری خونین به سلول خود باز‌می‌گشتند و چه شکست می‌خوردند و خونشان با خاک کلزیوم در هم می‌آمیخت!

مردم امروز ما اسپارتاکوس آزادی‌خواه و مدبری را می‌خواهند که‌ امپراتوری امید را بر جامعه حاکم کند و حکومت انحصار‌طلبی را به چالش بکشد./ص