صبح دیروز وقتی در ساختمان شهرداری در یک جلسه کاری بودم. یکی از جانبازان عزیز شهرمان داخل ساختمان شماره دو شورا خودسوزی کرد؛ اتفاقی که به شدت من را متاثر کرد.

بنا به گفته دوستان مشکلات مالی و تقاضاهایی  داشته و دوستان در دفتر ملاقات مردمی هم به او قول هایی داده اند؛ پیش از این هم علی رغم اینکه هر جانباز تنها یک بار از تسهیلات در اختیار  داشتن غرفه میوه و تره بار بهره مند می شود.

ایشان برای 4 سال متمادی تحت پوشش این حمایت قرار گرفته است اما گویا قول ها توجیهات همکارانم ایشان را راضی نکرده و به این اتفاق تلخ منجر شده است؛ البته خدا را شکر می کنیم که میزان سوختگی کم بوده است.

این اتفاق، فراتر از بار سنگین کلماتی است که برای شرح و گزارشش به کار می بریم؛ مردی که روزی برای دفاع از این کشور به جبهات رفته است تا حدی مستأصل شده است که حاضر شده خود را به آتش بکشد؛ متاسفانه شهرداری تهران هر چند فراتر از مسئولیتش اقدام می کند اما امکانات محدودی دارد. در حال حاضر برای همین غرفه های محدود میوه و تره بار، حدود چند صد جانباز متقاضی در صف هستند.

شهروندان زیادی نیازمند کمک ما هستند و برای آنکه جانباز،ایثارگر یا انقلابی هستند هم سایه و هم نوع ما هستند کاش در شهرداری آنقدر بودجه یا اختیار داشتیم که می شد به عنوان نهادی حاکمیتی به همه مردمی که در دوره رکود اقتصادی آسیب می بینند کمک کنیم. اما واقعیت این است که ظرفیت ها محدود است، این مشکلات را جز با برگشت به سنت های دینی و به میدان آمدن همه مردم( ونه فقط نهادها) نمی توانیم حل کنیم./ص