دی زاغو برازجونی:
عرض سلام و طول ادب و ارتِفِی احترام دارم خِذمت همه ی همولاتیل عزیز ، حتی شما مسئولل عزیز ، قرار نِبی که بُگم ، ولی از بَس که اُلنگو تا بُلنگو فمیدنه ، سی شمانم میگم ، عرضم خذمتتون ، دو روزه که از مِشد واگشتیمه و بـِلِیی سرمون اومده که میخوام خیلی کتاوی سیتون بشرحمش اَلوته شرحه شرحه ، دی والا ما سی محض ضعف ریال ، پُی نخشه ی رمضونو بُگم چکرده که میگف مین لِی دِغِزش نمیره ، تصمیم گرُفتیم که بی خِور قوم و خویشلمون ، پُی ماشین قِلـَته ی خومون بریم مِشد ، از اِوَل که نیت کردیم تاااا رفتن وُ پابوس ایمام رضا (ع) و واگشتن تا پولیس رَهیه برازجون – دالکی ، همه چی آروم بی ما چقه خوشبخت بیدیم ، اُما جریان از اینجُو شورو واوی که پولیس رَهیه رَد کردیم و برک مُخل سر توو آسمون رفته و بو عطر خاشو رداویدیم و اومدیم و اومدیم ، تا ایکه برازجونه ندیدیم ، جنگی یه جـِی پارکی واجفتیم و وُیسکیدیم و هر چی سِیل دُور و دیارمون کردیم ، تا نع ، هیچ فُیده نداره ، نبی که نبی ، اَصَن تُپ سرکه واویده بی ، پُی خومون گفتیم یَنی توو ئی پنج شیش روز که ما نبیدیم ، چه سر برازجون اومده؟
چه سر ئی ولات پر رفت و اومد ، اومده؟ ولاتی که قـُلوه ئی استانکوه ، بوخشین ، ولاتی که قـَلوه ئی استانکو بیده الان چه سرش اومده؟ چیشتون شو روز بد نوینه ، نبی که نبی ، ایسو توش مُندیمه که چه کنیم؟ زاغو اشک توو چیشش تک چرخ میزد و بالِی بار بند وُیسکیده بی و میخوند: " برازجون کجیی ، دقیقا کجیی ، کجیی تو بی مُو ، تو بی مُو کجیی " از ری بی رهیی ، تصمیم گرُفتیم که رمضون سی یکی از قوملمون زنگ بزنه و وُ بونه ی تی یر پنچراویدن بیا مانه واجوره و پاش بریم برازجون ، چه کار دارین ، ئی قوممون اومد و مانه واجُفت و ما خیالمون راحتاوی که برازجون هِسِش ، اُما ایسُو که خاسیم دینداش بریم ، او هم نِبلد بی کجا بره ، او هم رَهیه گم کرد ، یَنی توو او لحظیکو ، قشنگ حال مُیه درک میکردم وختی که زمین بین ما و اَفتو وُیمیسِکی
دوارته رمضون زنگ زَه سی یه قوم دیه مون و رُب ساعتی طول دا و او هم اومَ ، گف: کجا بیدینه ، گفتیم : مشد رفتیمه ایسو نمیتریم بییم خونه ، گف: سِیکو خدا جی حق نِشسا ، ولی اشکال نداره بی یین دیندام ، ما پُش بادش رفتیم و دو قدم نواویده بی که زَه کنار و تا ها ، بقول خُش ، سرش نبلده ، اُمکشه رمضون زنگ زَه سی همسادمون و او دی کلا خُشم گم کرد ، دی مو زنگ زدم سی ککام گفتم ککا والا ما گماویدیمه بیو دسمونه بیگی و کورپلمه کورپلمه ، برازجونه نشونمون بده اُما نِهی اومدن یه کیسه پنجا کیلویی برنج پُی خت بیار و همی طر پس سر خُت بیریز تا سی واگشتنمون ، رَه برنجله بیگیریم و واگردیم ، آغا یه بیس دِیقه ای طول دا تا ککام اومَ ، سِی کردم تا دی چی وُ برنجل نمنده بی ، تا خونه آواد از دِم فدشون شورو کرده پس سر خُش برنج رخته تا رسیده برک ما ، گفتم: خو یلا تا واگردیم ، چیشتون روز بد نوینه ، ایسو که سوار واویدیم که بورونیم بی ییم هل برازجون ، تا اصن دونی برنج ری زمین نرخته ، پاک پنجا کیلوکوه ، گوجیکل جون مرگاویده خارده بیدن ، اَی اُمیدوارم که توو بُتشون گیر کنه ، بُخالشون مال بی صحاوه ، آخو گوجیک هم بُیَد ایقه گشنه و کم لور بو؟ سیچه مسول ئی گوجیکل مِی بلگ قارچندلی نشسه وُ رسیدیی نمیکنه؟ هی؟
مو میخاسم موقه واگشتن ، جارو برقی وردارم و پاکشه جَم کنم بپزم سی مِیمونلم خو ولی نه برنج گیرمون اومَ وُ نه ترسیم برازجونه واجوریم ، سرتونه درد نیارم ، تک وُ تک ، تک و طیفمون اومدن ورمون و سی خومون مِی کـُوگ پرَه واویده ای برک جاده وُیسکیدیم و توو سر خومون میزدیم و برازجون نبیدش که نبی ، هُموسُو یکی از قومل رمضون گف: بتا همینجُو شورو وُ ساخت و ساز کنیم و یه برازجون دیه بسازیم ، آخو چَسویده وُ جاده بی و عالی بی جاش ، اُما بیپیچه که هیچوخت پیل نداشتیم ، خلاصه یکی از قومل با هوش مُو تابلو گت بوشره دی و گف: تا بریم بوشر و بَد واگردیم برازجون ، مانم دی همه تِیی رَه بوشره گرفتیم دَس وُ رفتیم بوشر و از او هل واگشتیم برازجون ، دُرُسه که نصف رَهمون چراغ نداشت اُما دی او رهکوه بلد بیدیم ، بازم جا داره تشکر کنم از پاک مسولین که تابلو بوشره همه جا زده بیدن ، والا مشد هم که بیدیم ، از دم هتلمون تابلو بوشر زده بی تاااا دم برازجون ، خُو ایسُو اِی از ئی مسائل حاشیه ای رداویم و بریم سر اصل مطلو.
جونم سیتون بوگو که پاک قوم ، دوس ، آشنا ، غریو ، هُمساده و سایر بستگان فهمیدنه که ما رفتِیدیمه مشد ، ایسُو قراره مِثِ اُمشُو ، سی شوم بیان خونمون ، دوارته جا داره تشکر کنم از مسولین که وام و تسهیلات در اختیارمون نادن سی پُخت و پز شوم اُمشو ، به هر حال ، به قول رمضونو جون مرگاویده که میخوام دنیاش توو چیشش سیاه واوو ، خوشو نخشه کشیدنش ، ئی جریان مانم ، سی خُش خاطره ایه ، و بازم جا داره تشکر کنم از مسولین که توو خاطره سازی مانم دَس دارن ، والا ، مُو از همینجو نتیجه گرُفتم که یا سفر نرُم یا اِی قصت سفر داشتم ، بی خِوَر نرم ، مطمئنم که شمانم همی نتیجیکوه گرفتینه ، ها دیی ها./ص

                                                      برای شنیدن فایل صوتی این قسمت دی زاغو کلیک کنید