مختار فیاض:

                                  
در گذشته های نه چندان دور،پدر بزرگ ها و مادر بزرگ های ما،هنگامی که کلامی پندآمیز و حکیمانه،بر زبان جاری می کردند؛آن را به "استاد سخن"،منسوب می نمودند.به طور مثال می گفتند："استاد گفته：هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد"و...
گذشتگان ما همه ی این کلام سرشار از زیبایی را صادر شده از طرف یک شخص می دانستند که در تمام ایام  سال،فقط یک جمله می گفت و این جمله نیز حکمت آمیز و عمیق بود بنابراین،سخن شناسان، این یک جمله را با دقت یادداشت می کردند و در میان مردم،می پراکندند.
این تصور گذشتگان ما راجع به "استاد"یا "استاد سخن"،مشتمل بر دو نکته بود.：اول این که：سکوت باید بر زیاد گویی بچربد و دوم：در پس هر تفکری،گزیده گویی،رخ می نمایاند.
امروزه پس از سال ها که ما دیوان اشعارشاعران بزرگ و آثار نویسندگان برجسته را تورق می کنیم؛همان کلام ارزشمند"استاد سخن" را لابلای ابیات و نوشته های این بزرگان درمی یابیم و به وضوح متوجه می شویم که"استاد سخنی"که گذشتگان ما از آنان نام می برده اند؛فرد مشخصی نبوده است بلکه همه ی بزرگان سخن پرداز و سخن سنج ما همانند：فردوسی،نظامی،مولوی،سعدی،حافظ و...که با کلام بلندشان،فرهنگ این سرزمین را بارور کرده اند؛"استاد سخن" مورد بحث ما بوده اند ولی چون گذشتگان ما سواد خواندن این مطالب را در دواوین و آثارشان نداشته اند و این کلام سراسر حکمت،فقط به صورت شفاهی و سینه به سینه به نسل های بعد منتقل می شده است؛صادرکننده ی سخن را نه بنام گوینده ی اصلی،مثلا"فردوسی،حافظ ،سعدی و..."بلکه به نام فرد خاصی تحت عنوان"استاد سخن"می شناختند.به طور مثال من بارها از گذشتگان و حتی از پدر و مادرم شنیده ام که"استاد"گفته："گل نم دیده به آبی تمومه".حقیقتا من ابتدا فکر می کردم این جمله از فرد مشخصی به نام "استاد"است.اما پس از سال ها و بعد ازآنکه "خسرو و شیرین"نظامی را خواندم؛این کلام زیبا را در لابلای ابیات این استاد بلامنازع سخن یافتم که：
بود سرمست را خوابی کفایت
"گل نم دیده را آبی کفایت"...