نویسنده: خانم خبرنگار

خبرنگار: خوانندگان و شنوندگان عزیز سلام ، در روزهای پایان سال 94 هستیم و آخرین مراسمی که در پیش داریم ، چهارشنبه سوریست ، متاسفانه رسمی نادرست در بین مردم و مخصوصا نسل جوان رایج شده که در آخرین روز چهارشنبه  سال ، یکدیگر را می ترکانند ، ما تصمیم گرفتیم در این خصوص گفت و گویی کنیم با خانواده آقای برازجونی ، ابتدا از آقای برازجونی شروع میکنیم ، بنظر شما ترقه زدن خوب است یا خیر؟
میش رمضون برازجونی : سلام ، نه
خبرنگار: چرا؟ لطفا توضیح دهید.
میش رمضون: نه قرار بی فقد ، ها و نه بو؟ نگفتی میخا دوساعت جواو بدی خو. لااقل چار جوابیش کُ.
خبرنگار: خوب بدون توضیح که خوب نیست.
میش رمضون: والا چه عرض کنم ، غیر ایکه جیو (جیب) مُو خالی ویمو هیچ توش نی.
خبرنگار: خوب خانم برازجونی ، شما بفرمایید.
دی زاغو: سلام ، دده والا مُو چیش ترقه ندارم.
خبرنگار: چرا؟
دی زاغو: سیمحضی که وختی که میزنن و حواسم نی ، دوبالا (به بلندی دو انسان) میرم هُوا.
خبرنگار: خوب نظر پسر خانواده چیست؟
زاغو: سلام ، با اجازه ی دِیی و بوام ، ترقه اصلن بدرد نمیخاره ، بوگو خو!
خبرنگار: آفرین بر شما ، چطور؟
زاغو: سی محضی که ما پُی خِشم اوهلی مون (اون طرفیمون) رقاوت داریم ، صِدِی ترقه بدرد رقاوت نمیخاره
خبرنگار: پس شب چهارشنبه سوری چه میکنید؟
زاغو: اکلید ترنج میزنیم.
خبرنگار: اِوا چرا؟ این که بدتره.
زاغو: نه اتفاقا خیلی بختره ، بلمبه (صدای نعره شتر) میده.
خبرنگار: قرار بود مضرات ترقه رو بگید ، شما که ماجرا را به بی راهه کشوندید ، اصلا آقا میش رمضون ، شما مضرات ترقه و اکلید ترنج رو بفرمایید توضیح بدید.
رمضون: والا ما مِردل اول از همه سِیل (نگاه به) جیومون میکنیم ، پس اولین ضرر ترقه ، هِمی پیلیه که پُی اِسِدن ترقه ، میریزیم توو جیو چینیل وُ وضشونه کویت میکنیم مِیلیم.
خبرنگار: احسنت بر نکته سنجی شما ، به نکته خوبی اشاره کردید. ادامه بدید.
رمضون: ها ، ولی وختی اکلید ترنج دُرُس کنیم ، هم ضرر میزنیم وُ چینیل وُ هم از تولید کنندیل ولاتل خومون حِمُیَت می کنیم.
خبرنگار: اِوا آقای برازجانی! شما هم؟
رمضون: ها ، مو همیشه حامی تولید کنندیل داخلیم.
خبرنگار: از دست شما پدر و پسر ، خوب بانو دی زاغو ، نظر شما چیه؟
دی زاغو: والا منم موافقم .
خبرنگار: شما چرا؟
دی زاغو: بَع ، شما بخالتون سیچه (چرا) تا ایسو (الان) ، اُمریکا زهله نکرده وُ ایران حمله کنه؟ فقد سی محض بمبل دَس ساز مِید این ولات خومونه. هااااا وژدانن اوسال یه بچه ای یه اکلید ترنجی ساختِی ، یَنی زدش نزیک برس سُه تا از ئی پُسرلی که میرن باشگا و سر سُه روزه پُف میکنن ، چیشتون روز بد نوینه ، بشمار سه ، سُه سطل گریس توو هوا پخشاوی.
خبرنگار: خوب پسرا چه شدن؟
زاغو: حلواشونه خاردیم.
خبرنگار: آقای برازجونی بنظر شما از ماجرایی که همسرتون تعریف کرد ، چه نتیجه ای میشه گرفت؟
رمضون: والا مو دو نتیجه گرفتم ، اِولیش ئی بی که باژگا نرم ، دومیش ای بی که اِی خاسم برم ، گریس نخارم.
خبرنگار: بله!!! واقعا عجب نتیجه ای گرفتید !!! آقا زاغو شما چه نتیجه ای گرفتید؟
زاغو: نتیجه مو ایه که کلا بزنم توو خط تولید انبوهه اکلید ترنج. ، بوگو خو!
خبرنگار: تولید اکلید ترنج؟ خوب اونوقت چرا؟
زاغو: ها ، سی محضی که مو بیکارم و اِولندش خـُم میرم سرکار ، دومندش ، بلکم ترسم اشتغال زایی کنم. ، بوگو خو!
خبرنگار: بله ... ؛ موفق باشید ، خوب بانو دی زاغو ، نظر شما چیه؟
دی زاغو: والا مسولین بُیَد حمیت کنن ، ما ایقه فرهنگ سازی کردیم که بچه بارلمون  (بچه کوچکمون) ، ترقه نسونن (نخرند) ، هم دِس پلشون میسوزه و هم پیلشون میره توو جیو چینیل...
خبرنگار: خوب ادامه بدید
دی زاغو: ها ، از پُسر مُو و امسال پسر مو حِمُیَت کنن ، تا پُی تولیدی اکلید ترنجش ، هم اشتغال زایی کنه و هم بازار خارجیل کساد کنه.
خبرنگار: ای بابا ، شما هم که آره ، آقا میش رمضون شما چطور؟ (صدای ترقه : تـَق ... تــَق ... تــَـق)
رمضون: صَب کُ بینیم صِدِی چنه؟
زاغو: اَاَاَ ، چه دیدی هم راساوی!
دی زاغو: اَخی ئی خو خونه هُمسادمونه!
خبرنگار: چی شده؟
رمضون: هیچی ، تخصیر تولید داخلمونه.
خبرنگار: چطور؟ میشه برای منم ماجرا را توضیح بدید ؟ دود و این صداهای بلند و...
زاغو: سِیکو ، اکلیدترنج و ترقیل زیرزمینی ، سیستمشون طهریه (طوریست) که پُی کمی فشار یا گرما جلدی بترکه ، بوگو خو! و مِی (مثل) نارنجک بزنه پاک دشمنله جانباز یا مفقودالاثر کنه ، ئی هُمسادمون هم که یه بچه تولیدینی داره ، سی محض نبیدن امکانات ، که جا داره مسولین رسیدیی کنن ، بمبلش تِرکِس و خـُش مفقود واوی. بوگو خو!
خبرنگار: به همین راحتی؟
رمضون: نه هِمی راحتی هم نِبیده ، پارسالم خونشون تش گرف ، امسال پُی ئی صِدِیی که مُو اِشنفتم ، حتما پاکشون پیلیش پیلیش (ریز ریز) واویدنه.
خبرنگار: خوب آقا زاغو ، اون قسمت که گفتید دشمن ، این دشمن کیه؟ مگه بمب های دستی تون رو توی کوچه و خیابون نمیزنید؟ مگه مردم کوچه و خیابون دشمن شما هستند؟
زاغو: سِیکو (ببین) مَلومه که بچه ی اینجو نیسیا ، نکنه تونم چینی هِسی؟
دی زاغو: زاغو راس میگو ، تو پاک گپلت به نـَفِ (نفع) چینیله.
خبرنگار: نه ، منم ایرانیم ، ولی میخوام بیشتر متوجه بشم.
زاغو: خو بتا ماجرای سیت بشرحم ، شرحه شرحه ، بوگو خو ! والا رسم ایه که چارشمبدل ترقه میزنن مانم میسازیم و میزنیم ، بوگو خو، گُیی وختی  (هرازگاهی) ، بین ساختن ، مفقود ویمیم ، که الوته عمر دس خُدِیه هااااا ، بَدش هم از وختی ساختیم ، بُیَد تستش کنیم بینیم کار میکنه یا نه ، مانم مِینه اُستاندارد میسازیم ، پاکِش (تمامش) کار میکنه ، دشمنم که گفتم همینِیین که بمبلشون بیشتر مالل ما بلمبه میده ، هااااا ، بوگو خو!!!
خبرنگار: اینطور که معلومه من دقیقا دست کردم توی کندوی عسل
دی زاغو: دی والا حواست بو گـُنج (زنبور) نزنت
خبرنگار: حتما ، خوب بانو دی زاغو ، شما دست آورد هاتون رو کجا رونمایی می کنید؟
دی زاغو: هرجا که واوو
زاغو: اِوَل کیچه ، بَد خیابون بَدِشم مناوه و شازاوریم ، بوگو خو ! الوته یه مُشتی بی فرهنگ هم هسه ، کنار آدم ترقه میندازن ، مو از همینجو تکذیب میکنم ، اینا نه مال مانن ، ما از اتحادیمون صَراشون کردیمه و هر ترقه ییشون پیگرد قانونی داره ، چل پنجاه شلاق بلکم بیشتر. بوگو خو!
خبرنگار: واقعا تشکر میکنم از این تکذیبیه شما ، بسیار بجا بود ، یک بزرگی میفرمود همیشه در اوج خداحافظی کن ، فکر کنم این تکذیبیه تنها قسمت مثبت بود و تنها اوج ، ترجیح میدم همینجا خداحافظی کنم هرچند که آخر ندانستیم " ترقه زدن یا نزدن"؟!!؟
زاغو: ترقه نزدن ، صُب تِیسُو (از صب تا حالا) میگم ساخت ملی ، باز میگی ترقه زدن یا نزدن؟ تو بُیَد یه رگیت چینی بو!
خبرنگار: بَـــــــــله واقعا ، چه بگویم ، مسئله اینست.
خبرنگار واحد مرکزی خبر - برازجان /ص