چند روز قبل همینطور که نشریات  رنگ و رو رفته قدیمی 40 – 50 سال قبل  یا به قول زنده یاد دکتر علی بهزادی «پهلوانان مرده ی قدیمی « مثل سپید و سیاه، توفیق، تهرانمصور و خواندنی ها  را ورق می زدم بیاد اولین شماره اتحاد جنوب، این پهلوان زنده ی شهرمان افتادم که جای خالی اش  در آرشیو نشریات مورد علاقه ام حسابی به چشم می آمد. اتفاقا پرس و جو که کردم فهمیدم اتحاد جنوب  26 اسفند ماه  امسال وارد هجدهمین سال تولدش می شود. با اینکه نشد اولین شماره این هفته نامه را در آرشیو داشته باشم  اما  بهانه ای شد تا به این مناسبت قلم را بر کاغذ بدوانم و مطالبی را بنویسم.
با اینکه اولین شماره اتحاد جنوب در بهترین زمان ممکن یعنی  سال 1377 که شرایط سیاسی کشور سر مست از باده اصلاحات و آزادی های مطبوعاتی بود و جان می داد برای انتشار یک هفته نامه ی محلی اما به دلیل سرنوشت تلخ و پیشینه بعضا ناکام نشریات غیر رسمی محلی در سالهای قبل، حتی خوش بین ترین افراد - یکیش خود من- هم باور نمی کردند طفل نوپای  اتحاد جنوب مدت زیادی  زنده بماند چه رسد به اینکه جان بگیرد و در میان سر و همسر، سر و سامان یابد و از خود چنان رد پایی به جای گذارد که بعدها سنگ نشان و راهنمای  سایر روزنامه نویسان باشد:
فرهاد بهر گمشدگان طریق عشق / سنگی چو بیستون به سر ره نشان نهاد
خوشبختانه بر خلاف تصورات با گذشت 17 سال و علیرغم بعضی بی مهری ها، محرومیتها و مشکلات ریز و درشت ژورنالیستی ، اتحاد جنوب امروز قد کشیده، بزرگ شده و در حال حاضر تبدیل به جوانی برومند و رعنا  شده به طوری که می توان آن را  لوگو و سرشناسنامه مطبوعات دشتستان دانست.
محاسن اتحاد جنوب بسیار است اما با ذکر یک مثال که مصداق مشت نمونه خروار است  بسنده می کنم. یکی از ویژگی های سترگ این هفته نامه اصلاح طلب، اعتمادی است که حتی اصولگراترین اصولگرایان هم به آن دارند، شاهد؟ نگاهی به ویژه نامه های انتخاباتی همین دوره مجلس شورای اسلامی بیاندازید تا علت این ادعا را دریابید. این اعتماد طیف های مختلف سیاسی به اتحاد جنوب آنهم در حوزه ی مهم و با اهمیتی همچون انتخابات مجلس نشان از برد و تاثیر شگرف این نشریه در میان اقشار مختلف مردم  دارد. ارزش این کار وقتی بیشتر نمایان می گردد که بدانیم با اینکه صاحب امتیاز آن یکی از اصلاح طلبان اسم و رسم دار شهرستان و استان است حتی کاندیداهای اردوگاه رقیب نیز نخواستند یا نتوانستند در این انتخابات نفوذ ژورنالیستی اتحاد را نادیده بگیرند بطوریکه با اعتماد به  برند حرفه ای اش، برای بستن قرار دادهای  تبلیغاتی  با آن  سر و دست می شکستند.
 اگر اشتباه نکنم علی دشتی ادیب معاصر در توصیف بزرگی و شاعرانگی حضرت حافظ  در یکی از کتابهایش نوشته: اگر حافظ هیچ شعری جز  «زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست» نسروده باشد همین غزل برای اینکه  او را تبدیل به حافظ کند کافی بوده است. حالا بنظر من اگر اتحاد جنوب هم هیچ  کاری نکرده باشد جز انتشار همین ویژه نامه های انتخاباتی برای 4 کاندیدای رقیب در این دوره انتخابات مجلس آنهم از طیف های مختلف اصولگرا  گرفته تا مستقل و حتی اصولگرا، همین یک کارش برای اینکه تاثیر برند اتحاد جنوب را نمایان سازد کافی است. 
من با نتیجه مادی 17 سال  روزنامه نویسی محلی که به گمانم از راه رفتن روی بند در ارتفاع چند ده متری هم سخت تر است  کاری ندارم؛ اما اطمینان دارم نتیجه معنوی این کار سخت و توان فرسا جز دلخوشی خدمت به مردم  تقریبا هیچ چیز دیگری نبوده است و جالب اینکه نه سختگیری های بعضی  اولیای امور ، نه پایبندی به نحله فکری – سیاسی ای  که همواره چون چماق بر سر صاحب امتیازش کوفته شده، نه محدودیت و فشار و پرونده های متعدد مطبوعاتی در مراجع قضایی، هیچکدام تاکنون مانع از فعالیت و حرکت رو به جلوی اتحاد جنوب نشده و این نشریه محکم و استوار به انتشار آنچه به زعم خود حق می پنداشته همت گمارده است. شاید خیلی ها  از خدایشان باشد که  تاثیر و جریان سازی  اتحاد جنوب فروکش نماید و حتی از یادها برود و فراموش شود اما مسلمأ به کرات زیر چوب فلک ماندن و ترکه خوردن و تسلیم نشدن، اینها همه جزو افتخارات بزرگ و همت عالی اتحاد جنوب است و چیزی نیست که به آسانی  فراموش یا در افکار عمومی گم شود. البته این بدان معنی نیست که بر اتحاد جنوب و صاحب امتیازش ایراد و انتقادی وارد نباشد مسلمأ هست اما لابد شنیده اید که می گویند «ابن جوزی» روی منبر بود، یکی از او سئوالی پرسید. گفت: نمی دانم . پیرزنی از پای منبر گفت : پس چرا در پله آخر منبر نشسته ای؟
ابن جوزی گفت : به مقدار دانسته هایم بالا آمده ام ، اگر به مقدار ندانسته هایم بالا می رفتم به آسمان می رسیدم .
بنظر من اتحاد جنوب نیز در حد توان و دانسته هایش بالا رفته و رشد کرده است و باید آن را در حد وسع و بضاعت و توانایی های یک نشریه محلی و بومی قضاوت نمود بضاعتی اندک و مشکلاتی بسیار که بارها از نزدیک شاهد آن ها بوده ام. بنابراین اگر اندکی  انصاف و واقع بینی چاشنی این داوری و سنجش باشد مسلما اتحاد جنوب و گردانندگانش  نمره قابل قبولی در این 17 سال خواهند گرفت.
درباره اتحاد و اتحادیان باز هم می توان سخن گفت و باز هم می توان نوشت اما خلاصه کلام اینکه چه بخواهیم و چه نخواهیم ، چه اتحاد را دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم  این هفته نامه یکی از نشریات تاثیر گذار و جریان ساز در حوزه های اجتماعی – فرهنگی و سیاسی شهرستان و حتی استان بوشهر است که نمی توان تاثیرش را نادیده گرفت و به قول دوستی « شاه تیر خیمه و خرگاه مطبوعات دشتستان» است و مورد  توجه و اعتماد دوست و دشمن و از آن دست نشریاتی است که مسلمأ می توان درباره اش گفت «مسلمانش به زمزم شوید و هندو بسوزاند!»
 و اما نکته آخر، آندری ژدانف  سیاستمدار روسی در جایی گفته است:
«برای اینکه یک تابلو نقاشی یک میلیون فرانک ارزش پیدا کند باید صد هزار نقاش شکست بخورند تا یکی میکل آنژ شود »
حالا حکایت اتحاد جنوب است . این هفته نامه عصاره و چکیده ی تلاش و شکست و ناکامی دهها و بلکه صدها روزنامه نگار محلی در سالیان قبل و البته تلاش و کوشش شبانه روزی گردانندگان آن در طول این 17 سال است که اینک به شکل و نام « اتحاد جنوب» متبلور شده و حی و حاضر و آماده  بدست ما رسیده:
روغنی در شیشه بینی صاف و روشن، غافلی / تا چها در آسیا بر دانه کنجد گذشت!

 لذا اتحاد جنوب متعلق به همه مردم دشتستان است و همانطور که پیشتر گفته شد باید پذیرفت که این نشریه  حاصل  بارها آزمون و خطا و شکست و پیروزی و زورآزمایی روزنامه نویسان ما در عرصه نشریات محلی در سالهای گذشته است، آنها آنقدر گفتند و نوشتند تا عاقبت از میانشان یکی اتحاد جنوب شد و از مصائب روزگار جان به سلامت به در برد. و امروزه   کسانی قدر آن را بهتر و بیشتر می دانند و می فهمند من چه می گویم که عاشق باشند و دود چراغ خورده باشند و طعم  محرومیت های فرهنگی و رسانه ای دشتستان را با تمام وجود حس کرده یا به قول معروف تا «بن دندان» مزمزه کرده باشند. به قول شیخ اجل سعدی:
حدیث عشق چه داند کسی که در همه عمر / به سر نکوفته باشد درِ سرایی را؟
در آستانه هجدهمین سال فعالیت، برای اتحاد و اتحادیون آرزوی موفقیت دارم. /ج