اتحاد خبر ـ دی زاغو برازجانی:

دوش تا آخر شـُوی خـُم تنا نِشسه بیدُم و سُتین گپ مردم اتحادجونوب میخـُندم که نفمیدم چه طـَری خـُو رفتم ، صُو گه وُ خو ورسیدم ، تا انگاری صِدِی شرشری میا ، اِوَل بُخالم مَمبه سَر رفته و اُو اومده تو خونه ، ولی وختی وُ هوش اومدم تا نه ، انگاری صدا از ری ، سُیبون میا ، رفتم پس نیم دری ، از تو شیشه سِیل کردم تا نِم ریزی میزنه ، رفتم تو آشپَسخونه ، دِس پلمه ششتم و اُوی زدم توریم و پُی خُم گفتم برم تو دل فِدَ شی نم بارونکو یه مُشتی نـُرفین رمضونو سیرق کنم ، نه یوختی بره تو خیابون و چیشِش زنل بیوینه و ...

رفتم هِل در هال و در واز کردم و دَمپامه کردم پام و رفتم تو دل فِدَ وُیسکیدم ، دیدم نِمی شامس نچی مُو بی، نمی گـُرم داشتم که نمکو قطاوی ، ولی چُرچُر لنگی اُو شـُلو وُ نوگ می یومَ دومن میرخت تو فِدَ ، رفتم در فِدَ یِ واز کردم بینم خِشمِمونه اُو برده یا نه؟ پاپا کردم چار پَیشتا قدم وُ در فِدَ فاصله گرفتم و وَخت خِوَر گُ بیگی که سیت اومَ از نِکِ پام تا شی کچَّم رَف تو چالی پُرِ اُو شل ، ایسُو حساو کنین ، آدم وسواسی هم بو ، دی دُرُسه ، ولی جانم از خدا شیش هَف سال پیش ، سِرنِه ی ششتن تیلیفون چرکو ، وسواسمه ترک کِرده بیدُم ، ولی بازم اُو شلی که از بالِی خِشم اومده و ای چَه دیم درازه وسط کیچه ی مانه پُر کرده ، چپله و نخاشه، یه عقب جلویی کردم و سر و ته کردم واگشتم دِم فِدَمون و هُمونجُو وُیسِکیدُم و سِیل کیچه ی شلی و اُو شلل میکردم که یدَفه چار پَیشتا تـُپ گـُت اُو اُفتا ری سرم ، دلم خاشاوی ، گفتم : شگرخدا انگاری باز بارونکو گرُف، سِیل بالِی سرم کردم تا... چیشِتون روز بد نوینه ، اُو سُیبون هاسِی میچکه ری سرم ، یَنی حساو کنین سُیبونی که شو رو گولی ریش بره و بیا و مَنگه بده و جی گِل و خُل اِشتوا بیگیرش و هر روز سُیبونکو کودپاشی کنه، ایسُونم اُو سُیبون بچکه ری سر مُو ، یَنی ورُم حکم ایه داره که گوشت لذیذ کلبوکِ خام خام بُخاری، هُمو قِسات که تو فکر اُو بارون گولی گولینی بیدم (اَلوته وُ نوشاوه و اُومیوه ی ایسو مقوی تر و سالم تره) هُموقِسات مُتورینی ریو ریم رداوی دقیقا تو هُمو کانال سوئِزکو رفت و هرچی اُو شل چپل بد مزه بی ، پشک خا ری سراندرپام و واویدم مِی قُوروکی که تو اُو لیر نشسه و چهچه بلبلی میزنه، دی فرق مُن و او هیچی نبی ، بلکم قوروککو پاک و پلشت تر مُو بو، وَختی وُ خُم اومدم تا موتوریکو هم خارده زمین و پاشه گرُفته و بوابوا میکنه، جاروف پنگیمه از پس در ورداشتم و رفتم بالِی سِرش تا پاتلونِشم شـُر خارده و زونیش خینالوه ، دلم سیش سُخت ، هیچی وش نگفتم و جاروفِمه غلاف کردم و گفتم: تو خو بچه ی زینویی ، ایسُو چتاویده؟

بچیکو مِی کلبوک چاقی که وزنه ورش اُفتاده ، لهپرک زده بیدش و گف: پینجه ی اِشارم ، درد میکنه ، گفتم: کـُموش؟ هِمی که همیشه تا کنجیلت میکردیش تو پک و پوزت؟ گف: نه پینجه ی اشاره ی پام، بچیکو گف: اُو مون رفته بی اومده بیدُم ، یه سطل اُووی وتون بوسونم ، گفتم: بوی اُو رفته ، اُو کو بتر اینترنتاویده ، پُی یه هُف ریزی قِطِیمو ولی خو اتفاقا از او روز که حلیم داشتیم تا ایسُو پاتیل تو فده ناده و از دوش تا ایسو پُراویده پاکش سی خـُت، بچیکو رَف سطلشه پُر کرد و خدافظی کرد و رَف ، مُنم پُی سر و شکلی چپل چپو رفتم تو خونه ، گوشیمه واجفتم و گورو واتساپ خِشمِمونه اُوُردُم و شورو کردم وُ نوشتن، نوشتم: تا پسین مُهلِتون میدم، هرکی سهم پیلشه سی اَسفالت کردن کیچمون میاره میده دس رمضون ، وگرنه هر روز ، شیش هَف شیشه نوشاوه میسونم و گور بوای قند خینم و پاک شیشِیلکو در فِدَمون میشکِنم ، وُی بُحال کسی که پُی موتور و ماشین بُخا جلو درمون رداوو ، فقد اَشهدشه بوخونه ، گوشیه ور دادم و رفتم حُموم و بَد که واگشتم ، تا زنل خِشم تو گورو مُشتی پیام دادنه ولی زینو خوصوصی سیم نوشته بی : بانو دِی زاغو ، دِده والا، ای کرمُنجیل مُنه بوَخش، سیم گف که چه کرده! هُموسُو که خُندن پیامَل تموم واوی ، صِدِی لنگر دَر اومَ تا رمضون هاسِی ماشینشه میاره داخل فِدَ، رفتم پس شیشه سِی کردم تا جِی چار تییر ماشینکو ، خِط شل اومده تو فِدَیی که دیگنه پُی اُو بی کلسترل لوله ششته بیدمش ، او لحظِیکو چیشم دی چی نِدی ، یدَفه ، حس کردم رمضون بُنگم میده ، چیشمه واز کردم ، تا ری مُبل خـُوسیدمه و رمضونو سیرق دُوکـُلو وُیسِکیده بالِی سرُم و جِک اُوی دِسشه و چار پینجشه لـُو میده توش و میاره صَرا ، پشک میده تو صورت مُو ، گفتم : چه واویده؟ گف: تو خُو پلورده میکردی ، مُنم ای جک اُوکوه پُر کردم و ایقه پشک دادم ریت تا ایسُو راساویدی ، ایسُونم دی چیش نمُنده ، گفتم: یَنی پاک اینا خـُو بی؟ مَمبه ، نِم بارون ، کیچه ی شلی و ... رمضون گف : ها ایسُو کامل تـَریف کُ بینم چه بیده ، خـُومه سیش تـَریف کردم ، گف: خـُو زنل چپه ، گفتم: مِی کیچیه؟ عامو راس بیدا ، رمضون گف : نه ، اَصن می کیچه ی اَسفالت نواویده تو برازجون هِسه؟ گفتم: ایکالی راس میگیا ، گف: اَصن اِی هَمچی آرزویی هم داشتـُوی ، بَدِ سیصد و نود و نه سال و نیم ، پُی خـُت وُ گور می یریش، اَصَن وُ دِلِت می مونه، گفتم: نپه چه کنیم؟ گف: هیچی، شکر خدا دُعُی جون بارون. ها دیی ها./ب1

برای شنیدن فایل صوتی این قسمت  دی زاغو کلیک کنید