یکی از وظایف پیروان امام عصر (عج) آن است که پیوسته به یاد آن حضرت باشند این یاد کردن، به زمان یا مکانی خاص اختصاص ندارد. بلکه در حال خوشی و ناخوشی، سلامت و بیماری، گرفتاری و گشایش و تمامی حالات باید به یاد آن محبوب دل ها بود؛ زیرا عاشق آن است که آنی از یاد معشوق غافل نماند. اگر اجر و مقام منتظران حقیقی، همپایه ی جهادگران در رکاب پیامبر اکرم (ص) و شهیدان به خون افتاده ی در برابر او قرار می گیرد، بی گمان دستیابی به چنین درجه و پاداشی جز در سایه ی جهاد با نفس و پیروزی بر شیطان درون و پرهیز از گناه میسر نیست. آنان که دامن به گناهان آلوده دارند و توبه نمی آرند، اگر در هجر امام زمان (عج) عمری ناله سر دهند، هرگز به ساحت مقدس انتظار، بار نمی یابند. با عدم پرهیز از گناه حتی خود را شیعه نمی توان نامید که شیعه ی امام بودن، همسانی با او را در همه ی صفات می طلبد. از این رو اگر برآنیم که امام ما را از شیعیان خود بداند، باید ظاهر و باطن خود را به صلاح آریم و عبد صالح خدا گردیم؛ چرا که امام عصر (عج) خود در ضمن توقیع شریفش به شیخ مفید نوشته است: «آنچه ما را از آنان (شیعیان) پوشیده داشته، چیزی نیست جز اخباری که از کارهای ناپسند و نکوهنده آنان به ما می رسد»