قدرت مظاهری:

ورود حسن روحانی در خردادماه نود و دو با دو وعده مهم انتخاباتی همراه بود. حل و فصل مسئله هسته ای  ازیک سو و گره گشایی از وضعیت محصورین انتخاباتی از سویی دیگر. تلاش های دیپلماتیک  بیست و چند ماهه گروه دیپلماسی آقای روحانی سرانجام  در تیرماه دو سال بعد, پس از کشمکش های فراوان نهایتا به نتیجه رسیده و موجی از شادمانی را برای جامعه بین الملل – عموما – و برای جامعه داخلی – خصوصا – به ارمغان آورد.

تزریق جو مثبت روانی هر چند به طور موقت و گذرا و جایگزینی گزینه های صلح آمیز به جای مولفه های تهدیدآمیز روی میز , عاقبت توانست حاکمان بین المللی را متقاعد کند که با کمک از قواعد بازی مبنی بر رعایت اصل برد-برد , می توان بدون شلیک یک گلوله و استارت یک ماشین جنگی به صلحی ثابت و پایدار دست یافت. تلاش های بی شائبه و شبانه روزی تمامی گروه های شرکت کننده در مذاکرات هسته ای در جهت حل مسالمت آمیز چنین بحرانی , نشان داد که بسیاری از جنگ ها و مناقشات بین المللی از آغاز تاریخ تا کنون توجیه اخلاقی چندانی نداشته و می توانسته اند به جای راه اندازی ماشین های جنگی و یاری گرفتن از توان زرادخانه ای، به قوه منطق و تعامل فکری طرفین مناقشه پناه ببرند.

همسویی دیدگاه های متباین و متضادی که از ابتدا با کمترین حس تفاهم پشت میز مذاکره نشسته و در پایان با نهایت تفاهم و همسویی به توافق می رسند، یکی از دستاوردهای شگرف رشد عقلانی جهان معاصر در سایه احترام به حقوق بین الملل است. امروزه و تحت چنین شرایطی می توان به این نتیجه رسید که جنگ های مهمی نظیر جنگ های بین المللی اول و دوم و مجموعه مناقشات بین الدولی میان کشورهای متخاصم، با اندکی تعامل میان طرفین دعوی، این استعداد را داشته اند که با برپایی میز مذاکره و حل و فصل دیپلماتیک قضایا به صلحی جهانی تبدیل شوند.

به عبارتی دیگر می توان این پرسش را مطرح کرد که آیا هزینه های ناشی از حل اختلافات از طریق دیپلماسی , بسیار ناچیزتر از توسل به خشونت و استمداد از روش های خصمانه نیست!؟ پاسخی که به زودی به آن خواهیم رسید , این است که دیپلماسی عاقلانه و منطقی نه تنها هزینه های کمتری از جنگ را بر طرفین اختلاف مترتب می کند بلکه اصولا و در مقایسه با جنگ و منازعه , هیچ هزینه ای را بر حاکمیت و ملت طرفین دعوی بار نمی نماید.

جمهوری اسلامی ایران در مذاکرات هسته ای اخیر , ضمن چیدمان تیم دیپلماتیک قوی و منحصر به فرد خود به ریاست دکتر ظریف که از تخصص و تجارب فراوانی بهره مند بودند، استفاده از تمامی ظرفیت های موجود این تیم را به عنوان هدف اصلی پیشبرد مذاکرات مد نظر قرار داده و با تقویت هر روزه این تیم و حمایت همه جانبه حاکمیت از دیدگاه ها و مواضع اصولی آنان، سعی در حل و فصل هر چه زودتر بحرانی داشت که می توانست با جابجایی چند مهره و یا بر هم خوردن قواعد بازی به نزاعی خانمان سوز تبدیل شده و یا اینکه راه افراط گرایی را برای سیطره بر این جغرافیا هموار نماید. چنین توافقی که پس از مدت ها بحث و جدل میان طرفین به دست آمد , پیروزی ارزشمندی برای تمامی مذاکره کننده گان محسوب شده و نشان می دهد که ظرفیت های منطقی و عقلانی در سطح بین الملل رو به  تعالی و تکامل است. نهایتا اینکه حل مسالمات آمیز مناقشات هسته ای و دستیابی عزتمندانه به توافق و اثبات حقانیت جمهوری اسلامی ایران این را ثابت کرد که به قول مولانا :
"مشت بر هم می‌زدند از ابلهی ... پر بدند از جهل و از دانش تهی
صاحب سری عزیزی صد زبان ... گر بدی آنجا بدادی صلحشان "

دومین وعده مهم انتخاباتی روحانی اما , تلاش برای رفع حصر محصورین انتخابات هشتاد و هشت و شکستن تابوی دفاع از آزادی این افراد بود. گرچه به نظر می رسد دیدگاه های آقای رییس جمهور طی دو سال گذشته همواره بر پرهیز از افراط گرایی و توصیه به تعامل استوار بوده , اما متاسفانه رویکرد عملی این دیدگاه در سطوح داخلی کمتر نمود داشته است. مثال بارز آن, دفاع های گاه و بیگاه و مواضع تلویحی ایشان در این قبال می باشد اما همان گونه که شاهد هستیم , چنین مواضعی تنها و تنها در پشت تریبون ها بروز کرده و عملا طی این دو سال کلید معجزه گر آقای روحانی در این قفل نچرخیده است. با مجموعه این توصیفات چنین به نظر می رسد که تعامل و تفاهم ما با جامعه بین الملل که با زبان های گوناگونی با ما سخن می گویند، بسیار بیشتر و بیشتر از جامعه داخلی خودمان است که با یک زبان واحد با همدیگر به گفتگو مشغولیم.  امید که عزیز صد زبانه دیگری، با رفع سوء تفاهم از زبان مشترک مان موجبات تفاهم و همدلی را فراهم آورد تا در روزی به همین نزدیکی , با خودمان نیز به توافق برسیم . انشاالله ...