اتحادخبر-رضا شبانکاره: مراسم شب شعر محلی برازجان که مقرر شده بود جهت نکوداشت حیات شاعری استاد فرج اله کمالی ساعت 20 روز سه شنبه 22 اردیبهشت ماه برگزار شود، به دلیل برخی از ناهماهنگی ها لغو شد. پیش تر قرار بود این مراسم در 20 فروردین ماه برگزار شود که به دلیل فوت  ایرج شمسی زاده، مراسم نکوداشت فرج الله کمالی در تاریخ مذکور لغو گردید.

در نکوهش دستور لغو یک مراسم نکوداشت ادبی
با توجه به حساسیت موضوع و بازخوردی که اطلاعیه ی برگزاری شب شعر محلی همراه با نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی- شاعر کتاب دشتسونی- و رونمایی از چاپ دوم کتاب در فضای عمومی جامعه و شبکه های مجازی به همراه داشت و با استقبال مردم و هنرمندان و علاقمندان به شعر و هنر مواجه شد. اما متاسفانه یک روز قبل از برگزاری مراسم، بنرهای تبلیغاتی شب شعر محلی و برنامه ی نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی از سطح شهر جمع آوری شد و منتج به انتشار بیانیه ی کمیته برگزار کننده نکوداشت حیات شاعری استاد فرج اله کمال بدین شرح شد: «مردم فهیم و فرهنگ دوست استان بوشهر... / احتراماً به اطلاع می رساند، مراسم شب شعر محلی که قرار بود جهت نکوداشت حیات شاعری استاد فرج اله کمالی برگزار شود، به دلیل برخی ناهماهنگی ها، لغو گردید. از کلیه دوستان و مسئولینی که در این مدت جهت برگزاری این مراسم زحمت کشیدند، تشکر وافر داریم.»
«اتحاد جنوب» برای آگاهی از نظرات و بازخورد لغو برنامه ی نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی، در یک نگرخواهی، پرسشی از هنرمندان، روزنامه نگاران و نویسندگان و شاعران استان بوشهر بدین شرح مطرح نموده، که: «ارزیابی شما از لغو برنامه ی نکوداشت حیاتِ شاعری فرج الله کمالی چیست و لغو چنین مراسم های فرهنگی و ادبی در شهرستان دشتستان، چه نتایج و پیامدهای منفی به همراه دارد؟»
در این نگرخواهی مهدی جهان بخشان؛ روزنامه نگار و طنزنویس-  سیده هدیه علوی شریف-  خبرنگار هفته نامه اتحادجنوب و فعال مطبوعاتی- احمد قائمی فرد، گرد آورنده ی کتاب شعر «دشتسونی»-  محسن محمدزاده اهرمی؛ شاعر و دبیر انجمن شعر و ادب شهرستان تنگستان-  قدرت الله مظاهری؛ طنزنویس و نویسنده رُمان «آدم های وارونه»-  امرو هیچستانی (حسن انصاری)؛ طنز نویس و نویسنده ی مطبوعات محلی استان بوشهر-    مهدی عظارزاده؛ نوازنده و مدرس موسیقی در استان بوشهر، پاسخ گوی پرسش نگرخواهی «اتحاد جنوب» درباره ی لغو برنامه ی نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی بوده اند که در ادامه پاسخ های آن ها را خواهید خواند.

قدرت الله مظاهری
زنگ زدن مي گن يه يادداشت بنويس درباره لغو برنامه بزرگداشت آقاي كمالي ! ... يعني چه آقا ؟ ... شما اول طيف فكري منو بسنجيد. ببينيد من كدوم طرفي هستم، بعدش تقاضاي يادداشت و گزارش و مطلب كنيد. همين جوري گُتره اي كه نمي شه! نمي شه زنگ زد و با يه الو سلام و خداحافظ سر و ته قضيه رو به هم آورد.

اصلا من خودم يكي از مخالفاي سرسخت اين جور بزرگداشتا و همايشا و كنسرتا و اين جور مسخره بازيا هستم. نه اينكه مخالف باشم ها. مخالف برنامه هاي طيف فكري شما هستم و گرنه همه مي دونن كه من يكي از عوامل پر و پا قرص تجمعات اعتراضي و حركات خودجوش خيابوني هستم و تا حالا كه چهل و اندي سال  از خدا عمر گرفتم، سيصد چهارصدتا مشاركت اعتراضي داشتم كه همه شون هم موفقيت آميز بودن. اين كه مي گم مخالف مراسماي شما هستم، همين جوري نمي گم. دليل و مدرك دارم. اول اينكه توي مراسماي شما هيچ فحشي به هيچ كسي داده نمي شه. فكرشو بكنيد، ما اين همه دشمن توي سطح جهان داريم بعدش هيچ كدوم از شماها توي مراسما تون به هيچ كدوم شون هيچ فحش و بد و بيراهي نمي گيد. خب اين خوبيت نداره. آدم احساس مي كنه يه چوب خشكه كه نشسته رو صندلي! دوم اينكه ما توي حركات خودجوش مون، كلي چماق و چوب و سنگ و چاقو و اين جور چيزا با خودمون حمل مي كنيم كه باعث افزايش قوه عضلاني مون مي شه و درواقع يه ورزش و نرمش به حساب مي آد. يعني وقتي برمي گرديم خونه، احساس مي كنيم از زورخونه و باشگاه بدنسازي برگشتيم. ولي شما چي؟ يه قلم و يه برگ كاغذ. همين! آدم با ديدن اين چيزا يه كم احساس خُنُك بودن مي كنه. آخه قلم و كاغذ هم شد اسلحه؟  سوم اين كه پذيرايي تون خيلي خيلي سرد و بي نمكه. يه بطري آب مي دين كه توي هر خونه اي گير مي آد. برعكس همايشاي خودجوش ما كه كلي سانديساي جور واجور از اين ور و اون ور مي آد و كلي مي خوريم و كلي هم مي بريم خونه. چهارم اين كه شماها بعد از نشستا و همايشاتون، كلي مورد توبيخ و تهديد و چشم غره قرار مي گيريد ولي ما بعد از همايشامون كلي تشويق و تحسين و به به و چه چه و آفرين و بارك الله نثارمون مي شه و كلي هم پيشنهاد پست و سمت داريم. ( به عنوان نمونه، داشتيم كسي كه مهر و تسبيح مي فروخته ولي شجاعتش توي همين حركات خودجوش، پست فرمونداري رو نصيبش كرده! ) پنجم اين كه شماها خيلي آروم حرف مي زنيد توي اين نشستاتون. اين اصلا واسه حنجره خوب نيس. اصلا يه جايي خوندم كه آروم حرف زدن و آهسته صحبت كردن، سرطان حنجره مي آره. ماها توي همايشاي خودجوش مون چنان از ته حنجره مون داد مي زنيم كه صداهامون تا شاخ آفريقا هم مي ره. شاخ آفريقا مي دونيد كجاس؟ تا اونجا مي ره! ششم اينكه شماها توي هر دولت و هر جناحي كه باشيد، در به در دنبال كسب مجوز واسه نشستاتون مي گرديد. از فرمونداري و ارشاد و نيروي انتظامي بگير تا مسئول سالن و آبدارچي و ووو. در صورتيكه ماها اين چيزا رو به رسميت نمي شناسيم. همين كه به نقطه جوش برسيم و آلارم خودجوشي مون فعال بشه، ديگه برامون فرقي نمي كنه برادر عزيزمون محمودخان باشه يا حسن كليدساز! يه باره خودجوش مي شيم و با چوب و چماق و قمه مي ريزيم توي كوچه خيابون و به همه نشون مي ديم كه واسه مون فرقي نمي كنه مملكت دست كيه. فقط برامون اين مهمه كه همه چي واسه ماس. اصلا كل مملكت ماس ِ ماس! هفتم اين كه اصلا بريد بميريد شماها كه يه ذره جربزه نداريد. توي اون هشت ساله كه نفستون رو گرفته بوديم و اصلا اجازه اظهار نظر نمي داديم بهتون و محمودمون هم ازمون حمايت مي كرد. اين هم از تدبير و اميدتون كه باز هم ماها داريم براتون كسب تكليف و امر و نهي مي كنيم و تصميم مي گيريم كه اجازه حرف زدن بديم بهتون يا نه! هشتم اينكه اينقده بيس و چهار خرداد، بيس و چهار خرداد نكنيد. من و دوستاي ديگه ام از همون بيس و چهار خرداد كذايي شما، گوشيامون رو خاموش كرديم و اصلا پيام بيس و چهار خرداد شماها رو نگرفتيم. دوس هم نداريم كه بگيريم. مي خوايد چيكار كنيد؟ اگه دست تون نمي رسه، پاهاتون رو دراز كنيد ! ... باااااااااااااااااااااااااااااااااااااي !/ب