یکی نیمه شب عاقبت هرسه یار
رسیدند باری به دریاکنار(ساحل)
به یک گوشه قایق نهادند و خویش
پیاده برفتند هرسه به پیش
نهادند چون پا به شهر "زلا"
ز هرسو ببارید برق بلا
به ناگه پلیسی چنان گفت ایست
که هریک به آن دیگری،گفت:کیست؟
تقی گفت : یاران، سریعا فرار
و گرنه درآرند از ما دمار
رمیدند هر سه ز دست پلیس
شده با عرق ،هرسه ازترس خیس
پلیسان رسیدند ناگه ز راه
و بستند بر هر سه تن ،راه و چاه
گرفتند و بستند و بردند زود
به زندان و بسته خروج و ورود
سه یار گرفتار زندان شده،
ز رفتار خود بس پشیمان شد،
پریشان و سرگشته گریان شدند
ز سوزش چو مرغان بریان شدند
تقی گفت: دکتر کنون راه چیست؟
و دکتر بدو گفت: باید گریست
بیا تا سه تایی نماز آوریم
به درگاه داور ، نیاز آوریم
بدین گونه دزدان بی ادعا
نشستند در پیشگاه خدا
گهی گریه کردند و گه بی صدا
که یارب ز زندانمان کن رها
چنان گریه کردند تا بامداد
که لطف خدا هرسه را کام داد

****
بیامد به شهر "زلا" زلزله
و افتاد در هر کجا ولوله
فروریخت دیوار زندان ز بن
و بگسست چون لایه های اُزُن
سه یار گرفتار راز و نیاز،
شدند از چنین زلزله سرفراز
بدین گونه هرسه فراری شدند
و در شهر چون آب جاری شدند
شده کشور از زلزله بس خراب
"زلا" گشته ویران و نقشِ بر آب
نه غرب است پیدا نه آثار شرق
نه در شهر آب و نه گاز و نه برق
خبر آمد این گونه ناگه که دوش،
به هنگام یک محفل عیش و نوش،
شه و دوستان و وزیران شاه
که در عیش بودند تا صبحگاه،
همه کشته گشتند از زلزله
و چوپان ندارد کنون این گله...

ادامه دارد ...