اتحادجنوب: قهر کرده بود، رفته بود بالای تپه ای دور از ما و پشتش را بهمان کرده بود و نشسته بود. شاکی بود. می گفت: می خواهید عکسمان را بگیرید که چه بشود؟! برایمان آب بیاورید؟!... راست می گفت! ما فقط رفته بودیم آموخته های عکاسیمان را تمرین کنیم.

جمعه سی آبان نود و سه به همراه گروه عکاسی انجمن سینمای جوان برازجان، برای عکاسی از عشایر به مکانی بین عالیشهر و دلوار رفتیم. جاده خاکی طولانی داشت. ساعت هشت صبح رسیدیم. مرد و زن و بچه همه بیدار بودند و مشغول کار. عکس گرفتیم و عکس و حوالی ظهر برگشتیم. اما این چند روز صدای او را که با ما قهر کرده بود فراموش نمیکردم:" عکسمان را بگیرید که چه بشود؟! برایمان آب بیاورید؟!" به خودم گفتم قلمی بردارم و بنویسم و عکس را منتشر کنم شاید واقعن بتوانم برایشان آب بیاورم، چرا که به چشم خود و به چشم دوربینم دیدم که گوسفندانشان یکی یکی مرده و یکی یکی مریض روی زمین افتاده بودند. آب که نباشد گوسفند می میرد.

تازه اگر جان سالم هم بدر ببرد، شیر ندارد. شیر که نباشد کودکانشان هم لبانشان خشک می شود.ماست و دوغ و کره و پنیری هم در کار نیست.

مسئولین اداره امور عشایر برایشان آب ببرید. آب که نه، زندگی ببرید. ما یکجانشن ها هم یادمان باشد آب را بیهوده هدر ندهیم، چرا که ما فقط حیاط هایمان کثیف می مانند اما کوچ نشین ها زندگی و دارایی شان، گوسفندهایشان را از دست می دهند./ب

لاله نیکنام