مترجم: باقرآب شیرینی
خطرات اساسی که به نیروی هسته ای مرتبط می شود ناشی از تشعشعاتی است که روی سلامتی ما اثر می گذارد. این تشعشعات  از ذرات اتمی تشکیل شده اند که تقریباً با سرعت نور حرکت می کنند، یعنی سرعتی برابر با 186000 مایل در ثانیه. این ذرات می توانند در اعماق بدن انسان نفوذ کنند و موجب خرابی سلول های بیولوژیکی و نهایتاً موجب سرطان شوند. اگر این تشعشعات به سلول های جنسی انسان حمله کنند، ممکن است موجب بیماری های ژنتیکی در فرزندان ما شوند. تشعشعات به طور طبیعی در محیط ما وجود دارد. یک شخص معمولی توسط 15000 از ذرات تشعشعات اتمی در هر ثانیه از منابع "طبیعی" مورد حمله قرار می گیرد. یک فرد در یک عکس برداری پزشکی به طور متوسط توسط 100 بیلیون از تشعشعات اتمی مورد حمله قرار می گیرد. با وجود اینکه مطلب ذکر شده ممکن است خیلی خطرناک به نظر برسد، اما احتمال ورود یک ذره از تشعشعات به بدن انسان که ممکن است باعث سرطان یا بیماری های ژنتیکی شود فقط یک در سی میلیون بیلیون است.
خود تکنولوژی نیروی هسته ای در انتشار تشعشعاتی که " رادیواکتیو" نامیده می شوند نقش فعالی دارد. این تشعشعات به طور اساسی توسط عملیات روزانه ی نیروگاه ها، حوادث در نیرو گاه های اتمی، حوادث در موقع حمل مواد رادیو اکتیو و نشت مواد زائد رادیو اکتیو از سیستم های قرنتینه ممکن است بوجود آید و روی مردم اثر بگذارد. اما اگر همه ی این ها را با هم در نظر بگیریم و در صورت وقوع حوادث احتمالی، یک شخص آمریکایی نهایتاً  در حدود 2/0 درصد در معرض تشعشعات "طبیعی" قرار دارد. از آنجایی که تخمین زده شده که تشعشعات طبیعی تا حد 1/0 درصد باعث انواع سرطان ها می شود . اما تشعشعات ناشی از تکنولوژی هسته ای احتمال ابتلاع شدن به سرطان را تا حد 002/0 درصد (یک در 50000) موجب می شود و متوسط عمر ما را تا حد کمتر از یک ساعت کاهش می دهد. در صورت مقایسه همه ی موارد بالا تخمین زده می شود که کاهش متوسط عمر ما ناشی از انواع تکنولوژی تولید برق، ذغال سنگ، نفت و گازبین 3 تا 40 روز است.
درارتباط با "بیماری های ژنتیکی" که ممکن است براثر تشعشعات بوجود آید خیلی سوء برداشت است. خطر این بیماری ها تا حدی کمتر از سرطان است.برای مثال در میان بازماندگان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی حدود 400 نفر از 100000 نفر گرو های انسانی نسل های بعد بر اثر سرطان فوت کرده اند اما هیچ بیماری ژنتیکی در فرزندان آن افراد مشاهده نشده است. از آنجائی که سلول های بدن ما هیچ راهی برای تشخیص بین تشعشعات طبیعی و تشعشعات ناشی از صنعت هسته ای ندارد، مورد دوم یعنی تشعشعات ناشی از صنعت هسته ای "نمی تواند" باعث هیچ نوع جدیدی از بیماری های ژنتیکی یا نقص خلقت و یا حتی موجب تهدید " نژاد انسان" شود. دیگر دلایل بیماری ژنتیکی ممکن است شامل" دیر پدر شدن" و یا "شلوار گرم پوشیدن" شود. یعنی افرادی که دیر پدر می شوند و بچه های که ناشی از این نوع والدین هستند احتمال مشکل ژنیتیکی بالاتری دارند. و مردانی که همیشه شلوار گرم می پوشند احتمال عقیم شدن دارند. چونکه این شلوار ها موجب همیشه گرم ماندن بیضه ها می شود و این کار باعث احتمال افزایش جهش های فوری ژنتیکی می شود. با توجه به این دو مورد باید گفت که خطرات ژنتیکی نیروی هسته ای در مقایسه با دور پدر شدن برابر با حدود 5/2 روز  و در مقایسه با مردانی که شلوار گرم می پوشند حدود 8 ساعت در هر سال است. با استفاده از فن آوری های رایج، برای جلوگیری ازبیمارهای ژنتیکی کار های زیادی می توان انجام داد. برای مثال اگر 1 درصد از مالیات های پرداخت شده ی صنعت هسته ای خرج توسعه ی صحیح این فن آوری شود، 80 مورد از بیماری های ژنتیکی ایجاد شده توسط صنعت هسته ای جلوگیری می شود.
حوادث راکتور
استراتژی طراحی نیروگاه هسته ای برای جلوگیری از سوانح و کاهش اثرات بلقوه ی آن فوق العاده دقیق طراحی شده است. اگر کوچکترین مشکلی بوجود آید، سیستم های پشتیبانی دقیقی  وجود دارد که آسیب به نیروگاه را محدود می کند. اگر آن سیستم پشتیبانی به موقع عمل نکند، یک سیستم پشتیبانی دیگری وارد عمل می شود. یعنی در حقیقت یک سری سیستم های پشتیبانی حفاظتی یا (back up) به صورت موازی وجود دارد که پشت سر هم آماده ی عمل کردن هستند و احتمال کوچکترین خطایی را خیلی خیلی کم می کنند. اغلب رسانه ها یک خرابی جزئی را در یک سیستم خاصی از بعضی تاسیسات هسته ای گزارش می کنند و با زبان بی زبانی و یا غیر مستقیم اعلان می کنند که فاجعه ای در راه است. آن ها این نکته را فراموش کرده اند که سیستم حفاظتی نیروگاه به سادگی خرابی را اعلان و از خود سیستم نیروگاه حفاظت می کند. حتی در حادثه ی جزیره ی "تری مایل" که توسط خطای انسانی انجام گرفته بود، دو خط دفاعی وارد عمل شد و رادیواکتیو باقی مانده را در یک مخزن فولادی ضخیم مربوط به نیروگاه مهر و موم کرد و جالب اینکه خود همین مخزن فولادی ضخیم در داخل یک مخزن بتن آرمه ی بسیار سنگین قرار دارد و کل این مخازن خود در داخل یک ساختمان فولادی قرار دارد که اصلاً جایی برای کوچکترین  نگرانی نمی گذارد و اصلاً برای جمعیت موجود در محیط نیروگاه فاجعه محسوب نمی شود. راکتور چرنوبیل بر اساس ساختار خیلی ضعیفی بنا شده بود و چنین ساختار حفاظتی پیچیده ای نداشت. اگر چنین سیستم حفاظتی پیچیده ای داشت، آن فاجعه قابل جلوگیری بود.
خطرات ناشی از حوادث احتمالی راکتور توسط یک نوع فن آوری و دانش رو به پیشرفتی بنام " آنالیز خطرات احتمالی" یا " PRA" تخمین زده می شود. این دانش باید به طور مجزا برای هر نیروگاه اجرا شود و هزینه ی آن 5 میلیون دلار است. اما ما نتیجه ی معمولی این آزمایش را در اینجا ذکر می کنیم: باید گفت که احتمال "ذوب تصادفی قلب راکتور" بعد از بیست سال کار مداوم وجود دارد. بعد از این مدت، در دو سوم چنین اتفاقاتی حادثه ی ناگوار فوتی رخ نخواهد داد. در یک پنجم از این نوع حوادث، احتمال بیش از 1000 مرگ وجود دارد. میانگین تمام مرگ و میر های ناشی از  ذوب تصادفی قلب راکتور400 نفر خواهد بود. از آنجایی که تخمین زده می شود حدود 10000 نفر هر سال ناشی از آلودگی هوا فوت می کنند، پس باید 25 بار در سال هسته ی راکتور ذوب شود تا خطر آن برابر با آلودگی هوا باشد.
البته مرگ و میر ناشی از آلودگی هوا به سادگی قابل تشخیس نیست و همین موضوع در ارتباط با مرگ و میر ناشی از سرطان که ممکن است بر اثر راکتور هم بوجود آمده باشد صدق می کند.در بدترین وضعیتی که پیش آید، یعنی بعد از دو بیلیون سال کار کرد راکتور، مرگ و میر ناشی از سرطان حدود 10 میلیون نفر خواهد بود که این یعنی افزایش خطر سرطان از 20 درصد به 5/20 درصد. بر اساس میانگینی که به طور معمول در آمریکا گرفته می شود، این خطر خیلی کمتر از دگرگونی های جغرافیایی است.
مقادیر خیلی بالای تشعشعات می تواند عملکرد بدن را نابود کند و در ظرف 60 روز منتهی به مرگ شود. اما چنین مرگ و میری تنها در 2 درصد از سوانح ناشی از ذوب تصادفی قلب راکتور خواهد بود. تا این تاریخ، بزرگترین تعداد مرگ و میر ناشی آلودگی هوا،  مربوط به آلودگی هوای بود که دود زغال سنگ در سال 1952 در لندن  بوجود آورده بود و 3500 نفر در یک هفته فوت کردند. البته سوانح هسته ای یک مقوله ی"فرضی" در نظر گرفته می شوند و خیلی از این نوع حوادث ممکن است زیاد در فن آوری های دیگر تولید الکتریسته رخ دهد. برای مثال سد های هیدروالکتریکی در کالیفرنیا وجود دارد که اگر به صورت ناگهانی مشکلی برای آن ها بوجود آید، ممکن است موجب 200000 مرگ شود.
زباله  های راکتور
مواد زائد رادیواکتیو که از صنعت هسته ای گرفته می شود باید مدت های خیلی طولانی دور از دسترس مردم قرار گیرد. قسمت عمده رادیواکتیو شامل سوخت مصرف شده ای می باشد که از نظر حجم بسیار کم است و بنابراین به سادگی اما بادقت زیادی حمل می شود. این نوع مواد اضافی (سطح بالا) به چیز های مانند سنگ تبدیل می شوند و در وسط دیگر سنگ های معمولی و طبیعی خیلی پایین زیر زمین قرار داده می شوند. متوسط طول عمر یک سنگ در آن وضعیت یک بیلیون سال است. اگر این مواد زائد همانند دیگر سنگ های معمولی عمل کنند، به سادگی مشخص شده است که مواد زائد تولید شده توسط یک نیروگاه اتمی نهایتاً با گذشت بیش از میلیون ها سال "اگر راه معالجه ای برای سرطان پیدا نشود" ممکن است باعث "یک" مورد مرگ بعد از گذشت 50 سال از شروع به کار نیروگاه شود. در صورت مقایسه ی مواد زائد نیروگاه های هسته ای با سوخت های فسیلی که نهایتاً در خاک مدفون می شوند باید گفت که سوخت فسیلی باعث چندین هزار مرگ برای تولید همین مقدار برق خواهد شد.
حجم خیلی زیادی از مواد زائد (سطح پایین) نیرو گاه های هسته ای در اعماق کم یعنی 20 فوتی زمین دفن می شوند. اگر ما تصور کنیم که این مواد در میان خاک و آب های زیر زمینی پراکنده شوند، (علی رغم اینکه این مواد در بسته های مخصوص و با شرایط خاصی نگهداری می شوند) میزان مرگ و میر ناشی از مواد زائد سطح پایین 5 درصد در مقایسه با مواد زائد سطح بالا خواهد بود./ج
منبع:
http://www.umich.edu/radinfo/introduction/np-risk.htm