رسول گرامی اسلام می فرماید: «اللهم این اعوذ بک من الکفر و الفقر»/ «خدایا من از کفر و نداری به تو پناه می برم». در این حدیث فقر کنار کفر و معادل آن ذکر شده است. و آن چنان خطرناک است که رسول گرامی اسلام با آن منزلت بالای انسانی و معنوی از آن به خدا پناه می برد. به طور کلی فقر عامل بروز انحراف در مسیر زندگی و دین است، و انسان اگر در برآورده کردن نیازهای مادی خود به دلیل فقر مالی بازماند و نتواند نیازهای مالی خود را از راه های مشروع تامین کند، قهرا به راه های نامشروع برای تامین نیازهای خود روی خواهد آورد. به طور کلی عدم توانایی فرد در تامین نیازهای همسر و فرزندان و ناتوانی دولت ها در تامین نیازهای مردم سرانجام منجر به دزدی، فحشاء، بی بند و باری، ناامنی و رواج تهمت و ... می گردد و به تدریج به اعمال همیشگی می انجامد. اسلام دینی معتدل در همه زمینه ها و میانه روست از این رو به رفاه و آسایش پیروان خود تاکید کرده و فقر را از عواملی می داند که وجود و اثرات آن می تواند انسان ها را از رسیدن به کمال منحرف سازد. از این رو با آن مخالف است و همواره پیروان خود را دعوت به کار و تلاش و فعالیت صحیح در جهت کسب درآمد حلال و مبارزه با فقر و مساعدت به افراد ناتوان می کند. همه مطالب فوق نشان از اهمیتی دارد که اسلام به رفاه و آسایش پیروان خود اهتمام می ورزد و در این مسیر فقر را به عنوان عاملی در جهت بر هم زدن آسایش فردی و اجتماعی که در نهایت منجر به کفر می شود می داند. و قاعدتا در کشورهای اسلامی با توجه به آموزه ها و تاکیدات بزرگان دین مبین اسلام باید به نسبت سایر کشورها به این مهم توجه بیشتری شود و تامین امنیت، رفاه و اسباب آسایش مردم دغدغه همیشگی مسئولین و درصدر برنامه های دولت باشد ولی متاسفانه گاهگاهی در جامعه شاهد رخداد مسایلی هستیم که نه تنها قلب انسان را به درد می آورد بلکه غرور و عرق ملی انسان را جریحه دار می کند. چندی پیش در یکی از نشریات مطلبی خواندم با عنوان «زنی به خاطر دزدیدن دو بسته گوشت روانه زندان شد» در ابتدا به ذهنم چنین خطور کرد که شاید این مطلب مربوط به یکی از کشورهای آفریقایی یا بسیار محروم باشد؛ ولی با رجوع به مشروع خبر با کمال ناباوری متوجه شدم که نه این خبر مربوط به کشور عزیز و نفت خیز و به ادعای مسئولین آن ثروتمند خودمان است. چند دقیقه مبهوت خبر بودم، با تعجب که در کشوری با دارا بودن ذخائر عظیم نفت و گاز و درآمدهای افسانه ای ناشی از آن و ده ها منبع درآمد دیگر، چرا یک فرد باید در چنین شرایط و وضعیت نابسامان مالی قرار بگیرد که حاضر شود دست از آبروی خود شسته و با دزدیدن دو بسته گوشت و پول حاصل از فروش آن سعی در تامین نیازهای زندگی اش داشته باشد. واقعا در جامعه ما چه خبر است؟ چرا یک زن بیوه باید آنقدر زیر فشارهای اقتصادی سخت قرار بگیرد که نهایتا دست به همچین عمل ناپسندی بزند. که در این مورد خاص اگر زمینه اشتغال فراهم بود و اخلاق تا این اندازه تنزل نیافته بود که یک زن در پی یافتن شغلی برای تامین نیازهای خود و خانواده اش با درخواست های بی شرمانه مواجه نمی شد، هرگز شاهد چنین وقایعی نبودیم. و البته این پرسش نیز مطرح است که نقش سازمان های حمایتی در این میان چیست؟ اگر طبق قوانین واصل برقراری عدالت اجتماعی، اصل پیش گیری از مفاسد اجتماعی و رعایت حقوق شهروندی دولت موظف به حمایت از این گروه آسیب پذیر بود تا خانواده هایی که به هر دلیل منبع درآمدی خود را از دست می داده اند و دچار مشکلات مالی می گردیده اند در گرداب نداری و فلاکت گرفتار نشوند. که البته اگر بستر اشتغال سالم مهیا بود و اگر این حمایت ها طبق قانون و در چهارچوب صحیح صورت می پذیرفت اکنون وضع این گونه نبود. و حال در جامعه ای که خط فقر تا این حد پایین آمده و تعداد زیادی از مردان، زنان و دختران آن برای تامین نیازهای خود به دزدی، خرید و فروش مواد مخدر و اعمال ناپسند دیگر دست می زنند و درصد ازدواج که خود می تواند مانع بسیاری از انحرافات اخلاقی باشد به حد چشم گیری کاهش یافته و علت درصد بالایی از طلاق که خود می تواند آسیب های اجتماعی زیادی را به بار آورد به علت مشکلات مالی است و فروش کلیه به بازار عریض و طویلی تبدیل شده که اخیرا زنان و دختران جوان نیز جذب این بازار شده اند، و ده ها مورد دیگر و این سوال پیش می آید که آیا چنین اخباری به گوش مسئولین نمی رسد؟ یا مسئولین ما این قدردرگیر مسایل باندی و جناحی شده اند که مردم را جز در 22 بهمن و پای صندوق های رای دیگر به خاطر نمی آورند؟ و اگر از این اخبار مطلع هستند پس چگونه بر صندلی های راحت خود تکیه زده اند و شب با چه وجدان آسوده ای سر بر بالین می گذارند؟ چرا در کنار برخورد با دزدیدن دو بسته گوشت به دنبال عوامل آن نیز نمی رویم؟ چرا نمی پرسیم جامعه برای تامین مایحتاج یک زن بیوه و دو دختر جوانش چه اقداماتی انجام داده؟ وقتی زنی برای به دست آوردن شغلی که بتواند نیازهای خانواده اش را تامین کند با درخواست های نامعقول مواجه می شود و راهی دیگر برای رفع مشکلات خود نمی یابد از طرف چه سازمان و یا نهادی باید مورد حمایت قرار بگیرد، آیا در کنار آن، این سازمان ها و مسئولین نیز مورد ماخذه و بازخواست قرار می گیرند؟ یا چگونه است که فردی به خاطر دزدیدن دو بسته گوشت مورد بازخواست قرار می گیرد و روانه زندان می شود، اما مسئولین که به جای تامین و رفاه و مردم فقط شعار آن را بزرگ کرده اند و به جای رسیدگی به مشکلات مردم خود، به دنبال حل مشکلات مردم سایر نقاط جهانند نباید پاسخگو باشند. آیا شنیدنچنین خبرهایی نباید لرزه بر اندام کسانی بیاندازد که خود را داغدار مشکلات مردم قحطی زده سایر نقاط جهان نشان می دهند ولی از مردم خود غافل مانده اند. چگونه است کسانی که وام های میلیاردی از بیت المال می گیرند و در نهایت حاضر به پس دادن نیستند سر از زندان در نمی آورند و از سوی دیگر مسئولین هر روز توسط یکدیگر به فساد مالی و اختلاس های میلیاردی متهم می شوند و هر دم از این باغ بری می رسد؛ که در فلان سازمان یا پروژه، فلان اختلاس صورت گرفت که نمونه اخیر آن تایید اختلاس میلیاردی در استانداری تهران و بانک صادرات بود چنین برخوردهایی صورت نمی گیرد. اندازه ای که قلیان، روسری و مد لباس زنان و مردان در جامعه مورد توجه و عنایت مسئولین عزیز و شفیق ما قرار می گیرد آیا به رفاه، آسایش و امنیت نیز بها داده می شود که اگر چنین بود قتل های اخیر و مسایلی مانند فاجعه خمینی شهر اتفاق نمی افتاد. وقتی دایره مشکلات و زندگی آن چنان بر افراد تنگ می شود که مجبور به دزدیدن دو بسته گوشت و یا فروش «کلیه» و طبق اخبار جدید اقدام به فروش خون می کنند، چگونه می توانند ادعا کنند که در جامعه گرسنه نداریم و حرف از رفاه اجتماعی و مدیریت دولت توسط امام زمان (عج) بزنند. همچنین با تکیه بر کدام برنامه ریزی و آینده نگری توصیه به ازدیاد نسل و سر دادن شعار دو بچه کافی نیست می نمایند در حالی که با جمعیت فعلی شاهد چنین مشکلاتی در جامعه می باشیم. دستگیری و مجازات این زن و امثال آن البته در جای خود به جا و صحیح می باشد مسلما نمی تواند تاثیری در جلوگیری از انجام چنین اعمال ناپسندی داشته باشد. طبیعی است کسی که از پرداخت هزینه داروی فرزند خردسالش عاجز می ماند و یا مادری که از پس خرید شیر برای نوزادش برنمی آید یا پدری که عاجز از تهیه لقمه نانی دست خالی به خانه بازمی گردد، چه بسا که دست به انجام کارهای دیگر نیز بزنند. نه زندان و دستگیری و نه قطع کردن دست و پا هیچ کدام تضمینی برای جلوگیری از تکرار چنین اعمالی نیست. همان گونه که «انریکوفرمی» می گوید: «برای دفاع در قبال بزه کاری و اعتلاء سطح اخلاقی مردم، کوچک ترین پیشرفت در وسایل و اقدامات جلوگیری از جرایم، هزار بار بیش از تدوین یک دوره قانون جزا ارزش دارد.» واقعیت این است که فقر در جامعه به حد بسیار زیادی عمیق شده است و فاصله فقیر و غنی از کران تا بی کران است و این جامعه خسته از زیر بار مشکلات به نگاه موشکافانه و عمیق به مشکلات، اجرای عدالت، تقسیم عادلانه ثروت، بهره مندی از رفاه اقتصادی، توجه به اقشار کم درآمد و افراد بی سرپرست و حمایت دولت مردان به صورت موثرتر از اقشار آسیب پذیر نیازمند است. به جای سخت گیری به جوانان و پرداختن به مسایل حاشیه ای و شاخ و برگ دادن به یک آب بازی ساده به درک و شناخت نیازهای روحی و مادی آن ها بپردازیم. زمینه کار، تحصیل و ازدواج را فراهم آوریم. به واقعیت ها و مشکلات اساسی جامعه بپردازیم و مسایل حاشیه ای را به کناری بگذاریم. با وجود برخورد با افرادی که به هر دلیلی دست به دزدی می زنند به ریشه یابی آن نیز بپردازیم و پاسخگویی مسئولین را در قبال مشکلات و این افراد خواستار باشیم و در این صورت که مردم خودمان تا این اندازه گرفتار پریشانی مالی اند رواست که بگویم «چراغی که به منزل رواست به مسجد حرام است.»