متن سخنرانی استاد سروش اتابک زاده در جشن انتشار هشتصدمین شماره اتحاد جنوب:

بسم ا... و به نستعین
مدعوین ارجمند/ جناب دکتر کواکبیان/ هم استانی های عزیز از اینکه منت گذاشته با این گرمای نفس گیر در اینجا حضور یافته اید مقدمتان را گرامی می دارم. جناب کواکبیان بنده در این زمان کوتاه به دو مورد که تا حدودی در محدوده ی کاری شماست اشارتی کرده انتظار دارم پیام را به نمایندگان ملت ایران در مجلس و صاحب منصبانی که با آن ها در ارتباط هستید برسانید.
این شهرستان علیرغم نداری ها، کاستی ها، تبعیض و بی عدالتی آشکار دارای بیشترین تحصیلکرده دانشگاهی در کل استان است، حدود یک قرن پیش، سردار دلیر ایران اسلامی میرزا محمدخان اولین نشریه را بنام «ندای حق» در برازجان منتشر نمود گرچه متأسفانه تاکنون نسخه ای از آن بدست نیامده اما وجودش نشان از بینش و خواست عقلانی مردم این دیار دارد با گذشت زمان و پیروزی انقلاب، مردی ایثارگر برای بقاء و تهییج مردم در راه ارتقاء فرهنگ و بیداری هر چه بیشتر جامعه مجوز نشریه اتحاد جنوب را گرفتند. جوانان تحصیلکرده و علاقمند به سرزمین پربار دشتستان به یاریش شتافتند، تخصصی در کار نبود ولی آنقدر نوشتند تا امروز  ژورنالیست شناخته شوند، بنابر آنچه عرض شد به باور بنده جناب صابری سنگ زیربنای کاخ فرهنگ و ادبی را گذاشتند که تأسیس نهادهای آموزشی تأثیر آن را نداشتند. 16 سالست ما با درد و رنج مردم همراه هستیم در مبارزات و انتخاب ها همه نوع بی مهری و حتی اهانت را با جان و دل خریدیم تا کورسوی این شمع خاموش نشود و مرهم زخم های عمیق تبعیض، بی عدالتی، نداری ها و گرفتاری های آن ها باشیم در این سال ها وزرای محترم ارشاد هر یک با نگاه خاص خود آمدند و رفتند که از امد و شدها نصیب ما حذف سهمیه کاغذ و یارانه،  احضار به دادگاه و گاه و بی گاه تهمت و افترا بود، دریغ از یک خط رضایت چه استانی و چه کشوری از مدیر مسئول گرفته تا هیات تحریریه و خبرنگار و بالاخره تهران مرکز رسانه هاست، آن ها چه ارتباطی با شهرستان ها دارند؟

به جرأت می گویم در بین شخصیت های کشور هستند که نام دشتستان و برازجان محروم و مصائب دیده را نشنیده و حتی نمی دانند کجاست. جناب دکتر به یمن انتشار 800 مین شماره اتحاد جنوب، برازجان را از نزدیک می بینید. شورا، شهرداری، اداره ارشاد آیا نباید برای ارج نهادن به عملکرد افراد صاحب نام این شهرستان اماکنی را بنامشان نام گذاری کنند. انصافن جناب صابری حقی غیرقابل انکار دارند. این مردم بدون حمایت دولت وقت در برابر آخرین حمله انگلیس به خاک مقدس ایران جانفشانی ها کردند، مظهر مقاومت بدستور استعمار به شهادت رسید که از واگویی پیرامون آن می گذرم.
دشتستان از نمایندگان ملت در مجلس استدعای حمایت دارد چه تفاوت می کند که نماینده کدام منطقه است مهم این است که نماینده جامعه ایرانی ست و در رابطه با عمران، سربلندی و پیشرفت کشور متعهد است. این خواست دشتستانی ها در راستای منافع ملی می باشد بحث استان و شهرستان نیست.
و اما در مورد گروه های سیاسی از دسته و جبهه و حزب گرفته تا باندهای کوچک تر متصل به قدرت های مطرح.
وزارت کشور به گذشته احزاب به دقت بنگرد، نام ها اغلب روی کاغذ و آن هم در هنگامه انتخاب ها رایج می شود و پس از آن از سر زبان ها می افتد/ در واقع آنچه را ما شاهدیم حزب سیاسی، فرهنگی و ... نیستند بلکه باندهای قدرتی هستند که بوقت لزوم ابراز وجود می کنند/  هیچ یک از آن ها در شهرستان ها دارای دفتر و کارمندی نمی باشند وقتی چنین است مردم چگونه برای انتخاب اصلح می توانند با هم رایزنی و همفکری داشته باشند. شایسته آنکه دولت یا اساسن مجوز ندهند یا اگر موافقت می کند ساختار واقعی خواست مجلسیان باشد و با توجه به شرایط ایران، برنامه ویژه و مترقیانه حزب را تقدیم مجلس نمایند.
آقای دکتر شما در همایش کرمانشاه فرموده اید:
مجلس باید خانه تکانی جدی شود/ مگر مردم جز این می گویند؛ اگر احزاب، مرامنامه،اساسنامه و مجمع سالانه داشته باشند، دبیر کل حزب برابر دانش، داشته ها و شایستگی اش انتخاب می گردد بی تردید از دل آن ها نمایندگانی شایسته ظهور می کنند و این شامل شوراهای اسلامی روستا، شهر، شهرستان و استان، مجلس شورای اسلامی و به تبع آن می توان با انتخاب مطمئن تری برای ریاست جمهوری دست یافت. رهبران احزاب باید از میان شخصیت های نخبه حزب به مقام دبیر کلی برسند، پسندیده نیست که یک چهره همیشه مطرح باشد و شایسته های حزب به هر بهانه و دلیل تماشاگر صحنه باشند. پس این همه جوان تحصیل کرده و داغ برای خدمت بوطن باید هم چنان خارج از مدیریت کلان کشور نظاره گر بمانند.
آقای خاتمی هم دارای همین دیدگاه ست، ایشان تأکید بر حضور احزاب شناسنامه دار می کنند، این در حالی بیان می شود که اکثریت ملت ایران از داشتن حزبی شناسنامه دار بی اطلاع هستند. بنام، چرا؟ می شناسیم اما از ثبت و ساختار قانونمند آن ها گزارشی داده نشده. بنده شخصن تحت سیطره حزب و دسته و گروهی نیستم و افتخارم به حزب ملت ایران ست/ با اعتقاد به این شعر حماسی حکیم توس.
چو ایران نباشد تن من مباد // بدین بوم و بر زنده یکتن مباد.