در همه ادیان خصوصا ادیان الهی وتوحیدی گرایش واصالت بخشی شدیدی نسبت به "کاریزما" وجوددارد. بنابرنظر"ماکس و بر"زمانی که یک فرد به شخصیتی خارق العاده برای گروهی از افراد که پیروان او هستند درآید آنگاه واجد اقتدار کاریزمایی خواهد بود. شخص کاریزما که در نگاه معتقدانش، شکوه و اقتدار خویش را از منابع فوق طبیعی، فوق انسانی و یا منبعی غیرمعمول می گیرد عمدتا متعلق به دوره های بحران و تحولات انقلابی می باشد. یک کاریزما با ظهور خود، پویایی و تحرک بخشی و شورآفرینی را به جامعه و زمانه خویش تزریق می کند. این دوره ی بحرانی و کاریزمایی، یک وضعیت گذار به سمت عادی شدن امور در شکل اقتدار سنتی یا عقلانی- حقوقی و یا ترکیبی از هر دو می باشد. برد شخصیت کاریزما و اقتدارش (آنگونه که ماکس وبر توصیف کرده است) در یک محدودیت زمانی و مکانی و نیز در فضای این جهانی یا سکولاری موضوعیت می یابد. نقش و تاثیر چنین کاریزماهایی با پایان حیاتشان پایان خواهد پذیرفت و پس از آن جامعه و تاریخ در انتظار کاریزماهای دیگری به انتظار خواهند نشست.
ما می توانیم در تکمیل و تداوم تیپولوژی "وبر" پیرامون اقتدار کاریزمایی به فراتر از نمونه های مورد نظر او حرکت کنیم و کاریزماهایی را جستجو نماییم که در نظر پیروانشان تا آن سوی تاریخ و حتی تا جهانی دیگر نیز بقاء و دوام داشته و آثار و نقش خود را همواره برای پیروان خویش ارائه نمایند. این کاریزماهای با منشاءالهی در صورتی تمایل به عادی شدن امور(چه در شکل نظم سنتی و چه نظم عقلانی یا ترکیب هردو) دارند که بتوانند به رسالت و مسئولیت واگذار شده از سوی منشاء هستی تحقق بخشیده و آن را عملیاتی نمایند. مسئولیتی که از ابتدای هبوط انسان بر زمین شروع گردیده و تا پایان حیات زیستی و اجتماعی (یاآخرالزمان) فرزندان آدم ادامه خواهد داشت. منظومه ی اعتقادی و ارزشی مذهب شیعه در مقایسه با دیگر مذاهب، گرایش به چنین کاریزمایی را بیشتر ایجاب کرده و لذا در بررسی تاریخ آن همواره شاهد ظهور کاریزماهایی در تراز بسیار بالا یعنی در جایگاه عصمت می باشیم. این کاریزماهای با مسولیت الهی و پایان ناپذیر که همان کاریزماهای ابدی هستند هم زندگی روزمره و هم حیات قهرمانی را صحه می گذارند و لذا در مرز اقتدارهای چندگانه حرکت می کنند و زندگی اجتماعی پیروان خود را در نوسان ثبات وتحول نگه می دارند.
در نگاه شیعیان، کاریزماهای ابدی (که همان چهارده معصوم هستند) دارای شخصیت چندساحتی برای هدایت ومدیریت اجتماعی و فردی انسانها بوده و جایگاه ممتاز و والای آنها در جهانی دیگر که شفیع بودنشان را به همراه دارد، بازتاب کاریزمایی آنها را تا آن سوی جهان خاکی و تا ابدنشان می دهد.
کاریزماهای ابدی، پیروان ابدی می خواهند و لذا پیروی از آنها به صورت عمل در این دنیا تا نتیجه عمل و واجد شفاعت شدن در دنیایی دیگر تداوم خواهد داشت. آنها هم درون سیاست و هم بیرون از آن به خوبی می توانند نقش متناسب با زمانه را ایفا کنند و همچون روح یگانه ای در چند کالبد، هر بار در زمانه ای خاص بروز و ظهور یابند. گاهی در کالبد یک حاکم و سیاستمدار (مانند حضرت علی(ع)) گاهی در قامت یک ایدئولوگ و رهبر قیام (مانندامام حسین(ع)) و گاهی نیز به صورت یک عابد و زاهد(همچون حضرت زین العابدین(ع)) و یا یک عالم و مروج علم ( مانند حضرت امام صادق و امام باقر(ع)) و نهایتا در شمایل یک منجی در انتهای تاریخ. این منجی همان مهدی موعود یا کاریزمای ابدی و نهایی است که به عنوان روح مشترک و وارث همه ی انبیاء وامامان برای انسانهای طالب کمال وعدالت ظهور خواهد کرد تا پایانی بر همه کاریزماهای هم تبار خویش در این دنیا و ابدی شدن و پیوستن به آنها در دنیای دیگر گردد.