اتحاد جنوب ـ حسین یگانه: هنوز حادثه اسفبار و مهیب سیلاب زمستان 91 برازجان و حومه را از یاد نبرده ایم و غم آن در اذهان افراد حقیقت جو گاه و بیگاه به تلخی تداعی می شود. چه عزیزان و چه جوانانی که فدای ندانم کاری و زیاده خواهی برخی افراد دیگر نشدند! خشم رودخانه دامنگیرمان شد، فاجعه اتفاق افتاد، شهر در عزا و فراق مغروقان به سکوت و بهت فرو رفت. طبق معمول دیوار حاشا شروع به ساخته شدن کرد. ناگفته نماند که متولیان و مسئولین مربوطه در اینکار بحمدلله خبره و چیره دستند و البته امتحان پس داده! پاسکاری ها آغاز شد. یکی به این دوتا به اون بالاخره زمان در حال سپری شدن و فاصله گرفتن از آن بلای طبیعی که خودمان مسببش بودیم و در ادامه فراموشی تدریجی. اما شک نکنید که مشت های گره کرده رودخانه یکبار دیگر به سراغمان خواهد آمد. عجیب حافظه ملت و امت کوتاه و پاک شدنی است. اما اصل ماجرا چه بود!؟

اصل ماجرا تجاوز و تعرض به حریم و بستر رودخانه های فصلی درون و یا مشرف به شهر بود. عادت کرده ایم هر چیزی را به قضا و قدر الهی ربط دهیم. این یعنی فرار از بار مسئولیت و شانه خالی کردن از انجام کار. فقط کافیست یکبار دیگر و با تامل به وضعیت نابسامان رودخانه های فصلی در شهر بنگرید. همانطور که جاده، راه، آسمان و هر چیز و جای دیگری حریم و حرمت دارد، رودخانه نیز برای خود منزلتی دارد. وقتی به بهانه توسعه شهر و راهسازی رودخانه ها را کوچک میکنیم رودخانه بیچاره طغیان خواهد کرد. در آن هنگام دیگر کوچک و بزرگ نمی شناسد. زن و مرد را یکجا می بلعد و حق حیاتش را طلب می کند.حال باید پرسید آیا رودخانه گناهکار است یا ما که پا را از گلیم خود درازتر کرده ایم. بقول شاعر که چه زیبا می گوید:

بیگمان هرگزکسی چون من نکرد / خویشتن را مایه ی آزارخویش
از من است این غم که برجان من است / دیگر این خودکرده را تدبیر نیست!

وقتی توان ساماندهی سکونت مردم ر ا نداریم و فقر اجتماعی و فرهنگی و در آخر اقتصادی در حال ستبر شدن است در نتیجه باید فقط نظاره گر باشیم. وقتی رودخانه را زباله دانی کنیم و آرام آرام حاشیه های آنرا از نخاله های ساختمانی کفن پوش کنیم تا به زعم خودمان این درازای بی مصرف را مدفون و بستر حیات تجاوزگرانه خود سازیم آنوقت انتظار داریم رودخانه دست روی دست گذارد و جنایت های ما را تماشا کند. آیا در اینجا قاتل همان مقتول نیست!!!

روی صحبت بیشتر با مسئولینی است که دست روی دست گذاشتن و فرصت سوزی را خوب آموخته اند. براستی سازمانها و نهادهای مسئول از قبیل فرمانداری، بخشداری، شهرداری، راه و شهرسازی، امور آب،ستاد بحران، دادگستری و شورای تامین کجا آرمیده اند که رودخانه اینگونه مظلوم و مهجور و قربانی گشته است.
بنابراین تا خیلی زود دیر نشده بایدکاری کرد که فردا دیر است.

همچو حافظ همه شب ناله وزاری کردیم کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت(حافظ) /س