فرج اله گرمسیری نژاد
نگارنده این سطور در این هفته نامه و پیش از انتخابات  شوراها یادداشتی را تحت عنوان گل واژه دمکراسی قلمی نمود. در آن یادداشت به دو محور محاسن و معایب دمکراسی درارتباط با ساختار جامعه خودمان پرداخته شد و ضمن برشمردن محاسن دمکراسی، معایب آن نیز کاویده شد.

اکنون که نزدیک به یکسال از عمر شورای چهارم شهرمان می گذرد زمان آن است تا تأملی بر عملکرد شورای چهارم و آثار آن داشته باشیم.
شورای چهارم در شرایطی متولد شد که ذهنیت برخی لایه های اجتماعی در انتخابات، سمت و سوی منفعت طلبانه داشت. این نکته به خودی خود مذموم نیست لیکن در ارتباط با منافع و مصالح اجتماعی نمی تواند کاری پسندیده باشد، به این دلیل که ترجیح منافع فرد بر اجتماع و آثار زیانبارش به نسل های به نسل های بعد نیز کشیده می شود و جبران ناپذیر خواهد بود.انتقاد عمده ای که به شورای سوم وارد بود، عدم تجانس فکری در ارتباط با مصالح عموم بود که پی آمدهای ناپسندی داشت. متأسفانه آنگونه که به نظر می رسد تفکر حاکم بر شورای کنونی نیز به همان سبک و سیاق شکل گرفته و آثار بد آن را در آینده خواهیم دید.
این قلم چون از نزدیک با شورا در تعامل نیست، نمی تواند همه زوایای رفتار این نهاد مردمی را تحلیل نماید. لذا برای پرهیز از خطا و لغزش بناچار خروجی های رفتار شورا مورد توجه قرار می گیرد، به این لحاظ یک جهت گیری شورای چهارم را از نظر می گذرانیم و مواردی را یادآوری می نمائیم.
اول: موضع گیری شورای محترم در ارتباط با جانمایی و نصب تندیس میرزا محمدخان که به تصریح هه صاحب نظران و اهل فن و نیز توده مردم که به شکلی میرزا را می شناخته اند، حق آن سردار ادا نشده است.

در اینجا این نکته برجسته می شود که اصلاً آیا مسئله و مشکلی مهم تر از نصب یک تندیس در شهر نبود که شورا تمام وقت و انرژی خود را صرف جانمایی و نصب یک تندیس نماید؟ آیا مشکلات عمده و عدیده این شهر مانند بیمارستان، راه ارتباطی، ورودی و خروجی های شهر، تالارها، خیابان ها و گذرهای درب و داغان، ورزش و صدها بلایی که بر این شهر فرود آمده در این دیار به سامان شده و اکنون نوبت به کار خُرد رسیده است؟
شهید میرزا محمدخان هر کسی که بود به تاریخ پیوسته و جزء کارنامه و تاریخ این شهر است. هیچ چیز  و هیچ کس را نمی توان از تاریخ بیرون کشید، حذف کرد، وارونه نمود و چیز یا کس دیگری به جای آن گذاشت، زیرا تاریخ یک ذات و جوهر بیشتر ندارد. بنابراین به همه دوستانی که با شخصیت ها و واقعیات تاریخی سر ناسازگاری و عناد دارند توصیه می شود قبل از هر چیز به کتب تاریخی پناه ببرند و مطالعه کنند تا آثار رفتار اجتماعی آنان به سود جامعه تمام شود. نگارنده نمی خواهد و نمی تواند کسی را روی صندلی متهم بنشاند، اما به عنوان یک معلم دوست می دارد آنچه به خیر و صلاح جامعه است اتفاق افتد. کمترین آثار زیانبار عدم نصب تندیس شخصیتی که به تصریح دوست و دشمن خوش درخشیده، بیگانگی نسل جوان با تاریخ این دیار و رشد نیافتگی خواهد بود. زیرا یکی از فواید مطالعه و دانستن و آشنایی با تاریخ، تربیت انسان و همزیستی با جوامع دیگر است. در شرایطی که برخی کشورها در بدر به دنبال بازیافت و خلق کردن و گاهی ربودن شخصیت های سیاسی، تاریخی، فرهنگی برای جامعه خویشند، متأسفانه ما در پی منکوب و بدنام کردن افتخارات خود هستیم. این چه جفایی است که بر این جامعه روا می داریم؟
چه دلیل و توجیهی دارد که شورای محترم وقت ارزشمند جلسات خود را بابت آن از کیسه مردم پول دریافت می دارندصرف موضاعاتی پیش پا افتاده و روشن و آشکار نمایند که نتیجه آن منفی باشد؟ متأسفانه علی رغم نظرخواهی عمومی پیرامون جانمایی و نصب تندیس میرزا، نوعی عناد و لجاجت بی پشتوانه، احساسات مردم را بازیچه خود ساخته، سبب نارضایی عموم شده اند.
این یکی از معایب دمکراسی نیست که افرادی به صرفِ کسب اکثریت آراء در مقام تصمیم گیری برای عموم به بیراهه بروند؟ در حالی که کارهای بزرگ بر جای مانده ای وجود دارد که به سامان کردن آن حق مردم و وظیفه شورای محترم است.
نصب تندیس میرزای شهید در کنار مرکز ثقل و مقر تصمیم گیری های رزمندگان (کاروانسرا) علیه استعمار انگلیس کجای تاریخ این سرزمین را لکه دار می کند؟ چه تعارضی دارد نصب تندیس میرزا در کنار کاروانسرا، با تندیس نصب شده شهید دکتر چمران در میدان مرکز شهر؟ چه معنی دارد که برای کار ساده نصب تندیس یک شهید راه وطن اینگونه وقت و انرژی شهروندان و شوای شهر به بطالت بگذرد؟
این قلم صلاح نمی داند که شهیدان راه وطن را با یکدیگر مقایسه نماید، اما محض اطلاع دوستانی که وقت خود و همشهریان را صرف کارهای انحرافی می نمایند شاید خالی از فایده نباشد که مواردی را یادآوری نمائیم.
1ـ به مصداق «السابقون، السابقون» زمانی که میرزا محمدخان با استعمار انگلیس می جنگید، شهید بزرگوار دکتر چمران بدنیا آمده بود؟
2ـ آیا الهام بخش شهیدانی همچون دکتر چمران، قبل او و همچون میرزا محمدخان نبوده اند؟
3ـ شهید چمران اگرچه چهره ای ملی و بنیانگذار جنگ های پارتیزانی در جنگ با عراق بود، اما کدام یک از این دو شهید بومی برازجان است؟
4ـ شهید میرزا محمدخان با مال و جانش می جنگید، حال آنکه شهید چمران تنها با جانش به مصاف دشمن رفت چرا دوستانی که بر طبل مخالفت می کوبند کمی به خود زحمت مطالعه و تفکر نمی دهند؟

5ـ .............

دوم: مطابق وعده های انتخاباتی اعضای شورای محترم شورا، کارهای مهم تر و معطل مانده بسیاری وجود دارد که شایسته است به آن ها پرداخته شود به عنوان مثال زنگ هشدار تکمیل ظرفیت آرامگاه کنونی شهر، دیر زمانی است که به صدا درآمده اما مقامات تصمیم گیرنده (شورای محترم) گرفتار چانه زنی بر سر محل محل آرامگاه جدید است. این در حالی است که مردم برای دفن اموات خود در لابلای قبور کهنه بدنبال فضا می گردند.

سوم: ورودی های شهر ـ همشهریان که از مسیر بوشهر یا شیراز قصد ورود به شهر را دارند با اینکه بومی این شهرند با مشکل عمده طراحی و ساخت ناموزون جاده ورودی به شهر مواجه اند چه رسد به مسافر غریبه ای که با این مسیرها آشنایی ندارند شورای محترم چه راهکاری اندیشیده است؟

چهارم: مسیر ارتباطی مهم راه آهن خواست عموم مردم این شهر است شورای محترم پیرامون این قضیه چند ساعت جلسه گذاشته و تبادل نظر کرده است و کار را به کجا رسانده اند؟

پنجم: خیابان های اصلی و فرعی شهر عموماً ویرانه اند و سالانه هزینه هنگفتی را بابت استهلاک به صاحبان وسایل نقلیه عمومی و خصوصی تحمیل می کند. شورای محترم، چه اندازه به این قضیه بها داده است؟

ششم: مهمترین تفریحگاه سیاحتی و زیارتی شهر که هر روزه تعداد زیادی از همشهریان را به سوی خود می خواند متأسفانه به شکل یک زباله دانی جلوه می کند. به سازی این محیط و رفع نیاز عمومی مردم چه میزان از وقت اهالی شورا را به خود اختصاص داده است؟ و صدها نیاز عمومی دیگر که شورا از آن ها غافل و در پی مجادله های باندی و گروهی بی حاصل است.

هفتم: نگارنده نیک آگاه است در پاسخ عمده به خواسته های رفاهی شهروندان برگ برنده بی پولی از سوی اهالی محترم شورا به زمین گذاشته می شود اما سؤال این است تا چه اندازه عقلای قوم برای رفع این نقیصه و نیاز بزرگ (تأمین منابع مالی) چاره اندیشی نموده اند؟

هشتم: عیب بزرگ این جامعه عدم پرسش گری شهروندان است که خود علل مختلفی دارد. شورای محترم تا چه حد برای عیب زدایی و هدایت مردم به سمت پرسش گری کوشیده و برنامه ریزی کرده است؟

نهم: عدم رعایت قاعده بازی دمکراسی در نهاد شورا و به تعبیر دیگر دو قطبی شدن و نادیده گرفتن منافع عموم  با تکیه بر رأی اکثریت در شورا موجب دلسردی مردم نسبت به این نهاد شده است. شاید بهتر باشد به مصداق «ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان» مقامات عالی رتبه در سالی که بنام فرهنگ و اقتصاد با عزم ملی و مدیریت جهادی موسوم است برای جلوگیری از صرف وقت و هزینه ها و فشار روانی به مردم، در ادامه حیات این شورا تجدیدنظر نمایند.
اعضای شورا مستحضرند که آنچه گفته شد «یک از هزاران، اندوه دل» عموم شهروندانی است که به امید تحقق وعده انتخاباتی «میسازمت وطن» «در این دایره سرگردانند»
سوگمندانه باید اذعان نمود این نیز یکی از موارد معایب دمکراسی است که بدنبال کسب رأی اکثریت و نشستن بر کرسی تصمیم گیری منافع عمومی اینگونه لگدمال می شود./ج