«و من حتی زمانی که تایید می کنم، باز هم پرسش می کنم. ژاک ریگو»

یک .
به پیشنهاد جناب آقای صابری، مدیر مسئول محترم اتحاد جنوب صفحه ی فرهنگ و هنر دوباره راه اندازی شد و من نیز مسئولیت این صفحه را بر عهده گرفتم. چند مدتی بود که عدم حضور صفحه ای مستقل با موضوع «هنر» در اتحاد جنوب احساس می شد و این نقدی است که هم بر این نشریه وارد بود و هم بر جامعه ی هنری شهرستان. راه اندازی مجدد این صفحه نشان از ضرورت پرداختن به این حوزه است. باید گفت بیش از هر زمانی چنین ضرورتی هم اکنون حس می شود. وضعیتی که فرهنگ و هنر شهرستان هم اکنون به آن دچار شده کم از «فاجعه» ندارد. به جرات می توان گفت مسئله ی روز کشور فقط مسائل سیاست خارجه و اقتصاد نیست بلکه توسعه ی سیاسی و فرهنگی هم از این جمله اند.
رویکرد این صفحه «خبری - تحلیلی» خواهد بود. در هر شماره به یکی از هنرها به طور خاص می پردازیم و نظرات اهالی آن رشته را انعکاس می دهیم. موضوعات خود را از میان اتفاقات و خبرهای روز انتخاب می کنیم و آن ها را مورد تحلیل و واکاوی قرار می دهیم. رسالت خود را «حمایت و انتقاد» از وضعیت هنری و فرهنگی می دانیم. حمایت از آن جهت که، می دانیم بازنمایی رسانه ای فرهنگی، امری ضروری و حیاتی برای ما محسوب می شود. نقد اتفاقات هنری دیگر رسالت صفحه است. فقدان نقد منصفانه در چند سال اخیر ضربه ی جبران ناپذیری بر پیکر فرهنگ و هنر وارد کرده است. همین فقدان باعث شده تا آستانه ی تحمل مان به شدت کاهش یابد و از هر نقدی که مخالف نظرمان باشد به شدت ناراحت شویم. این صفحه بیش از هرچیز به دنبال آن است تا نظرات موافق و مخالف را در کنار هم قرار دهد و قضاوت را بر عهده ی خواننده بسپارد. این صفحه از هیچ گفتمان چیره ی هنری دفاع نمی کند و تنها می خواهد نحله ها و ریشه های گوناگون هنری را در اینجا به گفتگو بنشاند.
هم زمان دو مقوله حمایت و انتقاد را پیش می بریم و معتقدیم وجود هر دو لازم و ضروری است. بدین جهت از همه ی صاحب نظران، هنرمندان و فعالان فرهنگی و هنری می خواهیم تا ما را در این خصوص یاری دهند. می دانیم بدون حضور ایشان این صفحه عقیم خواهد بود. 

دو .
در اولین شماره ی این صفحه در دوره ی جدید به بررسی و نقد حوزه ی «موسیقی» دشتستان پرداخته ایم. می دانیم چند وقتی است هر گونه اجرای عمومی در این حوزه «ممنوع» بوده و هنرمندان این عرصه به شدت از این موضوع ناراحت اند. بنابراین لازم دانستیم ابتدا این حوزه را بررسی نماییم. البته ناگفته نماند پس از روی کار آمدن دولت حسن روحانی گشایش نسبی در فضای فرهنگی ایجاد شده و شاهد برگزاری چند کنسرت و برنامه ی دیگر در این حوزه بودیم. اما به نظر ما این کافی نیست. وظیفه ی مسئولان که روند صدور مجوز برای برگزاری مراسمات این حوزه را تسریع کنند و حایت همه جانبه ی خود را از این هنرمندان اعلام نمایند. همه می دانیم هنرمندان این عرصه بیش از سایرین مظلوم واقع شده اند. مسئولان باید رضایت خاطر ایشان را جلب کنند. از طرفی هنرمندان این عرصه هم می بایست به اندازه ی دو سالی که از فعالیت عمومی محروم بودند، آثار فاخر به روی صحنه بیاورند. معتقدم توانایی این هنرمندان آن قدر زیاد است که بتوانند سراسر سال مردم را به سالن ها بکشانند.
 ابدا نباید کنار کشید یا قهر کرد. به زعم حسین علیزاده «نارضایتی در وجود ما نهادینه شده است، در حالی که تمام این کمبود ها – چه حکومتی و چه مردمی – بخشی از خود ماست. ما از یک کره ی خاکی دیگر به این سرزمین نیامده ایم. آدم اندک اندک باید نسبت به جامعه اش شناخت پیدا کند و کمبود ها و کاستی های آن را بپذیرد. اتفاقا ما به عنوان هنرمند باید علت ها را بشناسیم و کمتر ناراحت شویم... باید بافت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه تان را بشناسید و بر اساس آن حرکت و فعالیت کنید. مدام هم نباید ایران را با کشورهای دیگر مقایسه کرد. هر جامعه فرهنگ و تاریخ خودش را دارد. هر جامعه ای که گلی بر سر خودش زده است، مبارک خودش باشد.» (گفتگو با حسین علیزاده، ماهنامه ی تجربه ، شماره ی 26، بهمن 92 ، صفحه 64)