اولین باری که دوست خوبم جناب آقای حمید موذنی، جهت مصاحبه با این کمترین تماس گرفت، چالش موجود را پیش بینی  می کردم و شاید اگر هر رسانه ای و هر فردی جز آقای موذنی درخواست مصاحبه در شرایط کنونی را داشت، بی هیچ تردید و تاملی رد می کردم. اما از آنجایی که نسبت به این دوست عزیز معذوریت اخلاقی داشتم، باز بدون هیچ تردید و تاملی به درخواستش لبیک گفتم. دلیل این معذوریت اخلاقی هم نزدیک به دو سال تلاش صادقانه و بدون چشم داشت آقای موذنی در سلام جنوب بود. که متاسفانه هرگز فرصت جبران حد اقل زحمات این عزیز برایم فراهم نشد. و همواره خود را مدیون او می دانسته و می دانم. جبران معنوی این زحمات که از عهده ی من خارج است . به همین خاطر در آن مصاحبه نهایت تلاش خود را کردم تا حتی به قیمت به زیر سوال رفتن برخی اطلاعاتم، بابی برای سوء استفاده بر روی بد خواهان نگشایم. هر چند معترفم که بر همان عرایض محتاتانه نیز نقد هایی وارد است.

اما غرض از نگارش این سطور، مجادله ی قلمی بین دو تن از دوستان خوبم می باشد که منشا آن تداوم همان مصاحبه هایی است که با مصاحبه بنده شروع شد. آنچه درد آور است این است که این دو عزیز هردو معلمند و شاگردان زیادی در این استان تربیت کرده اند که امروز شاهد و ناظر این مجادلاتند وهر دو از نیرو های با سابقه "فکری" و از سرمایه های استان محسوب می شوند. و جالب اینکه هیچ یک از این دو عزیز از آغاز انقلاب تا کنون سهمی جز هزینه دریافت نکرده اند.

پس تداوم این مجادلات برای امثال بنده ای که خود را شاگرد این دو عزیز می دانم و همواره به معلمانم به دیده ی الگو نگریسته ام قابل هضم نیست. و به همین خاطر است که به خود جسارت نگارش این مطلب را می دهم.

امروزه بر همگان بویژه معلمان بزرگوارم پوشیده نیست که زمان برای ملت ایران و به تبع آن مردم متمدن استان عزیزمان بوشهر با سرعتی فراتر از تصور در حال از دست رفتن است. ورود به بحث و تکرار آنچه بر کشور و ملت ما طی بالغ بر ده سال اخیر گذشته است ، چیزی جز خستگی خاطر و ملال در پی ندارد . اما آنچه آیندگان بر ما هرگز نخواهند بخشید ، سوزاندن فرصت اندک موجود به هر بهانه ای است.

تنها با یک حساب ساده و بدون نیاز به معادلات پیچیده ی ریاضی و آماری، می توان به این محدودیت زمانی پیش گفته پی برد.

دولت جناب آقای دکتر روحانی ، تنها دویست هفته از آغاز تا پایان دوره ی چهار ساله ی موجود ، وقت جبران خسارات پیشین و شاید ایجاد امنیت در مسیر توسعه ی پایدار فرصت در اختیار دارد. یکصد هفته از این دویست هفته ی در اختیار ، شب است و زمان استراحت و تجدید قوا . بیست و پنج هفته کاری آن تا کنون گذشته است. یعنی یک ماه دیگر عمر این دولت یک ساله می شود. و تنها هفتاد و پنج هفته کاری دیگر ، فرصت در اختیار این دولت است.

مطابق آمار های رسمی سرانه کار مفید در ایران روزانه 2 ساعت است که یک چهارم متوسط سرانه کار مفید جهانی است. از طرفی بهره وری نیروی کار در ایران نیز یک چهارم شاخص جهانی است که اخیرا وزیر محترم کار این نرخ را 1.3 درصد اعلام کرده است. که حکایت از عمق فاجعه دارد.

حال با این اوصاف ، با در اختیار داشتن تنها 75 هفته کاری دیگر از عمر این دولت ، با سرانه کار مفید 2 ساعت در روز و آنهم با بهره وری 1.3 درصد ، آیا پرداختن به مجادلات بی حاصل قلمی موجود ، آنهم از جانب کسانی که قلمشان می تواند در راستای یاری رسانی به دولتی که وارث خروارها ویرانی همه جانبه است ، بکار گرفته شود ، هیچ توجیه عقلی ، شرعی و... دارد؟

استان ما بحمدالله در این دولت فرصت توسعه ای بهتر از اکثر استان های کشور را در اختیار دارد. استانداری پرتلاش ، بی حاشیه، باسواد و پر انرژی، مدیرانی که تا کنون در استان ما در این دولت منصوب شده اند به جرات می توان ادعا کرد که از دولت اصلاحات نیز کیفی ترند. وجود منابع عظیم نفت و گاز، دریا و... که از مواهب خدادادی این استانند. همگان حکایت از فراهم بودن بستر جهشی همه جانبه در استان دارد.

قرار گرفتن روزنامه نگاری با سواد و توانمند نظیر آقای قیصی زاده در موقعیت مشاور استاندار نیز این توقع را در اهل قلم ایجاد می کند که قلم ها و نشریات همسو با دولت به بهترین نحو ممکن در مسیر حمایت و یاری رسانی به دولت تدبیر و امید قرار گیرند.(این درخواست هرگز نافی نقد مشفقانه نیست) و این کمترین به عنوان کوچکترین عضو خانواده بزرگ اهل قلم استان همگان را به گذشت و وحدت و همدلی بیشتر در راستای حمایت از دولت و بهره برداری بهینه از اندک فرصت باقی مانده فرا می خوانم./ج