برای آنکه بدانیم "تعلیق غنی سازی 20درصدی در قبال تعلیق بخشی از تحریم ها و آزادسازی 4.2میلیارددلاری" یعنی چه، کافی است سال پیش و این ایام را بخاطر آورد که مسابقه طلا و دلار همه جا را فرا گرفته بود و اخلاق اجتماعی زیر تأثیر عطش پول به انحطاط و اضملال کشیده شده بود.

هر چند اصول گرایان از آنچه اتفاق افتاده شوکه شده تا جایی که کسانی همچون حمید رسایی از اعضای جبهه پایداری و مدیر مسئول هفته نامه 9 دی اعلام عزا کرده و 30 دی را تسلیت می گوید که همه این سبک و سنگین کردنها از آن باب است تا بگویند توافقات در مسیر "برد-برد" نمی گنجد که در نگاه این گروه غنی سازی 20 درصدی اورانیوم همچون جان و مال و ناموس باید پاس داشته می شد ولی در نگاه موافقان از آنجا که تحریم ها کمر اقتصاد ملی و معیشت مردم را تا شکستن کامل نزدیک کرده بود اصل غنی سازی را غیر قابل مذاکره دانست اما با رویکردی واقع بینانه بر سر میزان غنی سازی مذاکره کرد و به توافق رسید.
حال می توان بر آن عدم توافق و بر این توافق بسته به نوع نگاه و زاویه دید نگریست:
اقتدارگرایان یک دغدغه دارند و آن همانا قدرت است که از منظر قدرت و با عینک اقتدارگرایی هر هزینه ای برای دست یابی به غنی سازی هسته ای با درصد بالا تر مجاز است که با این نگاه اقتصاد و توسعه اجتماعی در مراتب بعد قرار دارند و طبیعی است که از توافق ناراضی باشند. اما از منظر موافقان توسعه غنی سازی 20 درصدی به هر قیمت مطلوب نیست و ایرانیان لایق زندگی بهتری هستند و در جامعه ای که انسان ارزش داشته باشد دانش هسته ای بکار می آید تا روزی که بخواهند بتوانند همان قدر که میخواهند دست به غنی سازی بزنند.
آری روند گذشته سالانه 150 هزار نخبه ایرانی را از کشور کوچ می داد، تورم افسار گسیخته و افزایش شدید فاصله طبقاتی مردم را عصبی و افسرده کرده بود، بستگان بیماران را برای پیدا کردن داروهای کمیاب و گران سرگردان و مهم تر و تأسف بارتر از همه آن نوع دور زدن تحریم ها زمینه یک فساد بی سابقه تاریخی در امور اقتصادی و نحوه هزینه کرد درآمدهای نفتی را فراهم ساخته و البته قلیلی را به نان و نوایی رسانده بود. پس اگر جلوگیری از فرو پاشی کامل اقتصادی و اجتماعی دستاوردی کم اهمیت و ناچیز است حق با منتقدان است!!
اما شیرین ترین بخش کیک زرد که به کام منتقدان امروز بسیار تلخ است و به عمد آن را نادیده میگیرند اینکه نمایندگان هر دو تفکر در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کردند و 24خرداد 92 عملا به یک همه پرسی بر سر نحوه دست یابی به اورانیوم غنی شده بدل شد، سعیدجلیلی مذاکره کننده دولت وقت در رقابت حسن روحانی مذاکره کننده پیشین فقط توانست 10درصد آرا را بدست آورد و رییس جمهور کنونی که از زبان رقیب به عنوان نماد سازش و خط تردید معرفی می شد از سوی مردم آری گرفت و مردم با صدای بلند و به صراحت اعلام کردند می خواهیم زندگی کنیم و انرژی هسته ای را با هزینه ای کمتر و دور از جنگ و تحریم به دست آوریم و امروز دکتر روحانی توانسته سریع تر از آنچه تصور می شد پرونده هسته ای را به نقطه ای برساند که اقتصاد و زندگی مردم را نجات دهد.
در پایان به بخش کوتاهی از کتاب دکتر حسن روحانی «امنیت ملی و دیپلماسی سیاسی» که در آن از دیدار خود با رییس جمهور جدید در 18مرداد1384و دو روز قبل از جلسه اضطراری شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی می باشد اشاره می گردد:
« آقای احمدی نژاد علت تشکیل جلسه آژانس را پرسید. گفتم: می خواهند موضوع راه اندازی را بررسی کنند. گفتند: آژانس حق ندارد چنین کند چون ما کار خلافی مرتکب نشده ایم و خوب است شما با محمد برادعی مدیر کل آژانس صحبت کنید. توضیح دادم این طور نیست که مدیر کل همه کاره باشد، شورای حکام سفیران 35 کشور را شامل می شود که بر اساس گزارش مدیر کل تصمیم می گیرند. بعد بحث شد که آژانس تحت نفوذ آنهاست . گفتم: برای این که هم بیشتر بودجه آژانس را می دهند و هم بر اکثر کشورهای عضو نفوذ دارند. ایشان گفتند: هزینه های آژانس در سال چقدر است؟ گفتم: نمی دانم، مثلآ چند صد میلیون دلار. گفتند: شما همین حالا به محمد برادعی زنگ بزنید و بگویید ما کل مخارج آژانس را می دهیم. گفتم: اولا آژانس مقرراتی دارد و نمی پذیرد و ثانیآ ما چنین حق و اختیاری نداریم چون اگر بخواهیم به جایی کمک کنیم مجلس باید تصویب کند. گفتند: من به شما می گویم، شما چه کار دارید! گفتم: روحیه کاری من این طور نیست و من چنین کاری نمی کنم. (ص 592»)./ج