اتحاد جنوب: بی اعتناعی به خطرات کوهستان یک نوع جان باختن برای هیچ است؛ کوهنوردی هنر زنده ماندن در شرایط سخت است؛ بهترین کوهنورد کسی است که بزرگترین کارها را انجام دهد و زنده بماند.

 

*خودتان را معرفی کنید؟

نجمه حامدی فر هستم متولد 1367 اهل کنگان، نائب رئیس هیئت کوهنوردی کنگان، عضو تیم منتخب استان و سرپرست گروه کوهنوردی رادین کنگان

*از چه سالی به ورزش کوهنوردی علاقه مند شدید؟

بهمن 1384

*صعودهای شما به چه کوه هایی بوده؟

صعود به قلل مرتفع استان( قله های کوه تمبک، قله پردیس، هفت چاه، هرمی اناری، برآفتر، کل هور، کل ترک، هنریز، بیرمی، تنگه هاکان، تنگه بوجل، گو دلاور، کلات کورو)

صعود به قلل مرتفع کشور( رنج، بوم فیروز، شیر کوه یزد، دنا حوض دال بیژن3، کرکس اصفهان، اشترانکوه، الوند همدان،بینالور مشهد، تنگه گنجه ای، تنگه خرم ناز، دریاچه گهر، دماوند)

صعود به قلل مرتفع خارج از کشور( آرارات ترکیه، کازبک گرجستان، شاهداغ آذربایجان)

*نظرتان در مورد ترس از ارتفاع و خطراتی که ممکن است پیش بیاید چیست؟

بی اعتناعی به خطرات کوهستان یک نوع جان باختن برای هیچ است؛ کوهنوردی هنر زنده ماندن در شرایط سخت است؛ بهترین کوهنورد کسی است که بزرگترین کارها را انجام دهد و زنده بماند.

*انگیزه خود از فتح  قله ها بگویید؟

حس بسیار خوبی ، حس رهایی ،حس یک کوهنورد در نوک قله را  فقط یک کوهنورد می تواند درک کند.

*از مشکلات خود در ورزش کوهنوردی بگویید؟

پرهزینه بودن  این رشته، در کوهنوردی از سکوی قهرمانی و مدال خبری نیست و به دید خیلی از مردم کار بی فایده ای است ولی آنها متوجه نیستند ،با چه عشق و علاقه ای  دل به کوه می سپاریم.

*هریک از اعزامهایتان چه مدت طول می کشد؟

 مدت13 روز   

*در حال حاضر چه برنامه ای برای ادامه صعودتان دارید و دوست دارید چه قله ها را فتح کنید؟

 هدف بعدی من قله کلیما نجارو  5895 متری از تانزانیا است و دوست دارم به عنوان اولین نفر در استان بوشهر قله اورست بام دنیا را فتح کنم.

*سخن آخر؟

کوهنوردی یک روش زندگی است روشی که درآن قویترین عضو گروه به پای ضعیف ترین  راه می رود راهی که رقابت ندارد.

به رهروانش حقوق نمی دهنده گروه می سازند تا دل جوانان را به سنگ بند کنند تا به ننگ بند نشوند مزدشان معراج روح است و تشویقشان نوازش باد و قانوشان عشق است. کوهنوردی عشق به طبیعت است عشق به طبیعت ورزش مانیست باور ماست زندگی ماست.

هان ای کوه بلند

ای سراپاهه پند

از تو این تجربه آموخته ام

که نلرزد تنم از عرش ارابه ی سنگین زمان

و هراسی ندهم را ه به دل

از طوفان

گاه بودن تنگ است

کوه باید بود

/ب1